เสียงค่อยที่สุดที่หูของสุขภาพดีตรวจหาได้ คือ ๒๐ ไมโครปาสกาล ซึ่งน้อยกว่าความดันบรรยากาศถึง ๕ พันล้านเท่า (๑ ปาสกาล คือ ๑ นิวตัน ต่อ ตร.เมตร นิวตัน เป็นหน่วยของแรง) การเปลี่ยนความดัน ๒๐ ไมโครปาลกาล มีค่าน้อยมากเพียงแต่จะทำให้เยื่อในหูคนขยับเบนไปเป็นระยะทางน้อยกว่าเส้นผ่าศูนย์กลางของอะตอมเท่านั้น ที่น่าประหลาดก็ คือ หูสามารถทนความดันเสียงได้ถึงมากกว่าล้านเท่าของ ๒๐ ไมโครปาสกาล ดังนั้นหากเราจะวัดเสียงเป็นปาสกาลตัวเลขจะออกมาเป็นจำนวนมากมายมหาศาลเพื่อตัดปัญหานี้จึงมีมาตราที่ใช้อีกอย่างหนึ่ง คือ มาตราเดซิเบล (dB)
ลักษณะที่เป็นประโยชน์อีกอย่างหนึ่งของมาตราเดซิเบลก็ คือ ให้ค่าที่ใกล้เคียงต่อการกำหนดรู้ความดังสัมพัทธ์ของคนดีกว่ามาตราปาสกาล เพราะว่าหูมีปฏิกิริยาต่อการเปลี่ยนระดับซึ่งสมนัยกับ มาตราเดซิเบล โดยที่ ๑ เดซิเบล จะเป็นการเปลี่ยนเท่า ๆ กันทุกแห่งตลอดมาตรา การเปลี่ยนความดังของเสียงน้อยที่สุดที่หูของเราสามารถรับรู้ได้ คือ การเพิ่มความดังขึ้นไป ๑ เดซิเบล การเพิ่มขึ้น ๖ เดซิเบล คือ การเพิ่มระดับความดันเสียงเป็น ๒ เท่า แต่การเพิ่ม ๑๐ เดซิเบล จะทำให้เสียงดังเป็น ๒ เท่า