คนที่เข้ามาอ่านบทความนี้ เดาว่ากำลังมีปัญหาเรื่องการตามบทเรียนไม่ทันอยู่ไม่มากก็น้อยถือเนอะ งั้นขอพูดตรงนี้ก่อนว่าการตามไม่ทันไม่ใช่เรื่องที่ผิดปกติเลยสักนิด ยิ่งในช่วงเวลาแบบนี้ ที่ทั้งเราและครูผู้สอนต้องโฟกัสไปที่ออนไลน์ที่เกือบจะ 100% ฉะนั้นอะไร ๆ ก็คงยังไม่เข้าที่เข้าทาง ทำให้เรารู้สึกเคว้งคว้างกางหนังสือแล้วเหม่อก็เป็นไปได้ มาเถอะวันนี้เราจะมาช่วยกันแก้ไขปัญหานี้ไปด้วยกัน

หาต้นตอ

          การสังเกตทำให้เรามองเห็นสิ่งที่เราอาจจะมองข้ามไป เคยสังเกตตัวเองไหมว่า เราไม่ชอบช่วงไหนที่สุดของการเรียน เพราะความไม่ชอบนั้นก็อาจจะเป็นส่วนหนึ่งของการนำพาให้เราตามไม่ทันก็ได้ เช่น ทุกครั้งที่ต้องเข้าเนื้อหาบทเรียนเราจะตามไม่ทันตลอด ไม่มีสมาธิจนใจหลุดลอยไปไหนไม่รู้ สิ่งที่จะบอกคือลองหาต้นตอให้เจอก่อนเริ่มแก้ปัญหา

ต้องเตรียมตัว

          ดีมากเลยที่เรารู้ตัวว่าตอนนี้กำลังตามหลังอยู่ เพราะการยอมรับจะทำให้เราหาทางแก้ไข การเตรียมตัวสามารถทำได้หลายแบบไม่ว่าจะเป็นเบสิคง่าย ๆ คือการขอชีทจากรุ่นพี่เพื่อมาอ่านให้ผ่านตาก่อน พูดคุยกับรุ่นพี่ว่าในชั้นปีนี้ที่เรากำลังจะได้เรียนเรื่องหลัก ๆ จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร จากนั้นเมื่อเราพอจะรู้แล้ว ก็ไปหาข้อมูลต่อในหนังสือในโลกอินเทอร์เน็ต ไม่จำเป็นต้องเครียดกับจุดนี้มาก ให้เป็นเพียงแค่การเตรียมตัวก็พอ เมื่อเราเข้าสู่บทเรียนจริง คำที่คุ้นหู สิ่งที่เคยผ่านตาจะช่วยให้เราเข้าใจได้ง่ายมากขึ้น

ตามติดงาน

          ปัญหาหลักเลยสำหรับ Pain Point การตามบทเรียนไม่ทันคือ เราจะทำงานส่งไม่ทันและมันจะกลายเป็นดินพอกหางหมูก้อนใหญ่ เพราะงั้นขอแนะนำว่า การตามงานอยู่เสมอจะทำให้เรามองเห็นหน้าเห็นหลัง มีการวางแผนล่วงหน้า การโฟกัสที่บทเรียนนั้นดีแล้ว แต่อย่าลืมมองรอบ ๆ พูดคุยกับเพื่อนครูอยู่เสมอ เพราะนอกจากเราจะทำงานส่วนตัวทันส่งแล้ว งานกลุ่มกับเพื่อนจะช่วยทำให้เราผ่านเรื่องนี้ไปได้เช่นกัน

ตรงไปตรงมา

          ตามไม่ทันก็ต้องบอกกันตรง ๆ ขั้นแรกลองปรึกษาเรื่องนี้กับเพื่อนที่พร้อมจะช่วยเรา ว่าเราไม่เข้าใจเรื่องไหน และจะดีมากขึ้นหากว่าเราเข้าหาครูผู้สอนเพื่อขอความช่วยเหลือ ทั้งการทบทวน ทริคสำหรับการทำข้อนี้นะทุกคน คือเราควรรวบรวมคำถามและสิ่งที่ต้องการออกมาเป็นข้อ ๆ และเข้าหาอย่างจริงใจด้วยความสุภาพอ่อนโยน เชื่อเลยว่ายังไงเราจะได้รับการช่วยเหลือที่ดีอย่างแน่นอน

          สุดท้ายแล้วหัวใจหลักในการใช้ชีวิตของทุกช่วงวัยคือการปรับสมดุลให้ตัวเอง ในวัยเด็กเราต้องเล่นสนุกไปพร้อม ๆ กับการท่อง A B C ในวัยเรียนเราก็สามารถตั้งใจเรียนไปพร้อม ๆ กับเล่นสนุกกับโลกใบที่เรากำลังเจออยู่ เพราะงั้นในตอนนี้ลองมองตัวเองดูสักหน่อยนะทุกคน ว่าเราพยายามขนาดนี้แล้วทำไมเรายังไม่ดีพอสำหรับตัวเอง หรือจริง ๆ เราขาดความบาลานซ์ในการใช้ชีวิตและเข้มงวดกับตัวเองมากเกินไป หาต้นตอของปัญหาแล้วลองใหม่อีกครั้ง เริ่มต้นใหม่สักกี่ครั้งก็ไม่สายเกินไป เชื่อดิ