การได้ยินเสียงของเรา นอกจากจะขึ้นอยู่กับความถี่ของคลื่นเสียงแล้ว เสียงดัง เสียงค่อยหรือเสียงเบา ก็เป็นอีกปัจจัยสำคัญหนึ่งด้วย โดยเราเรียกว่าระดับความเข้มเสียง ซึ่งวัดได้จากพลังงานที่ถูกส่งผ่านตัวกลางในบริเวณพื้นที่หนึ่ง มีหน่วยวัดเป็นเดซิเบล (decibel, dB)
ความเข้มเสียงที่น้อยที่สุดที่มนุษย์ได้ยิน (ไม่ใช่เงียบ) คือ 0 เดซิเบล ความเข้มเสียงที่มนุษย์ใช้สนทนาโดยทั่วไปอยู่ที่ 60 – 70 เดซิเบล ความเข้มเสียงที่เริ่มก่อความรำคาญคือ มากกว่า 85 เดซิเบลขึ้นไป และความเข้มเสียงสูงที่สุดที่มนุษย์รับได้คือ 120 เดซิเบล หากความเข้มเสียงสูงกว่านี้ จะเริ่มก่อให้เกิดการเจ็บปวดเมื่อได้ยิน เป็นอันตรายจนถึงสูญเสียการได้ยินถาวรได้
เสียงที่มีความเข้มเสียงมาก ๆ แม้ไม่เป็นอันตราย แต่หากได้ยินเป็นเวลานานก็อาจทำให้เกิดอันตรายได้เช่นกัน เสียงที่มีความเข้มเสียงมาก ๆ จนก่อความรำคาญหรืออันตรายเรียกว่า “มลภาวะของเสียง”
เมื่อความเข้มเสียงคือพลังงานที่แหล่งกำเนิดเสียงปล่อยออกมาในรูปคลื่นรอบทิศทาง ดังนั้น เมื่อเรายิ่งอยู่ไกลจากแหล่งกำเนิดเสียงมากเท่าใด ความเข้มเสียงก็ยิ่งน้อยลงเท่านั้น การป้องกันมลภาวะของเสียงจึงทำได้โดยอยู่ให้ห่างจากแหล่งกำเนิดเสียงที่ก่อความรำคาญ
แต่หากไม่สามารถหลีกหนีจากแหล่งกำเนิดเสียงได้ เช่น มีการก่อสร้างใกล้บ้าน เราก็สามารถป้องกันตัวเองได้โดยสร้างกำแพงกั้นเสียงรอบบ้าน ใช้ผนังกั้นเสียง สวมหูฟังหรือใช้จุกยางอุดหู เป็นต้น
ในกรณีที่ต้องการรู้ค่าความเข้มเสียงในจุดที่ต้องการอย่างแม่นยำ ต้องใช้เครื่องมือวัดระดับความเข้มเสียง (sound level meter) ในการวัด
จัดทำโดย มรุตเทพ วงษ์วาโย
