หลักการอ่านออกเสียง

การอ่านตัวเลข

          ๑.  ตัวเลขตั้งแต่ ๒ หลักขึ้นไป ถ้าลงท้ายด้วยเลข ๑ อ่านออกเสียงว่า “เอ็ด”

          ๒. ทศนิยม หน้าจุดอ่านแบบจำนวนเต็ม หลังจุดอ่านเรียงตัว ถ้าเป็นเงิน/หน่วยนับอ่านตามหน่วยนั้น

          ๓. เวลา หลังตัวเลขชั่วโมง ออกเสียงว่า “นาฬิกา”

          ๔. หนังสือราชการ อ่านเรียงตัว

          ๕. บ้านเลขที่ สองหลักอ่านแบบจำนวนเต็ม สามหลักขึ้นแบบจำนวนเต็มหรือเรียงตัว ถ้าขึ้นต้นด้วยเลข ๐ ต้องอ่านเรียงตัวเสมอ เลขหลังทับอ่านเรียงตัว

          ๖.  ป้ายทะเบียนรถ อ่านพยัญชนะและตัวเลขทีละตัว ตามด้วยอ่านชื่อจังหวัด

          ๗. หมายเลขโทรศัพท์ อ่านเรียงตัว เลข ๒ อ่านว่าโท แต่ถ้ารหัสทางไกล/รหัสประเทศต้องอ่านว่า สอง

การอ่านอักษรย่อ

          ตามหลักต้องอ่านเต็มตามคำเดิม แต่มีบางคำที่อ่านตามความนิยม เช่น ก.ท.ม. (กอ-ทอ-มอ)

การอ่านเครื่องหมายวรรคตอน   

          ๑. ฯ อ่านเต็มตามคำเดิม

          ๒. ฯลฯ เมื่ออยู่ท้ายข้อความจะอ่านว่า ละ หรือ และอื่น ๆ แต่หากอยู่กลางข้อความจะอ่านว่า ละถึง

          ๓. ๆ อ่านซ้ำคำ ซ้ำความหรือประโยค

          ๔. ( ) อ่านว่า วงเล็บเปิด ตามด้วยการอ่านข้อความในวงเล็บ แล้วจึงอ่านว่า วงเล็บปิด

          ๕. ... หยุดเล็กน้อยก่อน แล้วจึงอ่านว่า ละ แล้วหยุดเล็กน้อย ก่อนอ่านข้อความต่อไป

          ๖. “...” อ่านว่า อัญประกาศเปิด ตามด้วยอ่านข้อความในอัญประกาศ แล้วจึงอ่านว่า อัญประกาศปิด

การอ่านคำที่มีเสียง ร ล เป็นพยัญชนะต้น

        คนส่วนใหญ่มักสับสนระหว่างเสียง ร ล จึงต้องออกเสียงให้ถูกต้องเพื่อสื่อความหมายได้อย่างชัดเจน

การอ่านอักษรควบ

          อักษรควบแท้ออกเสียงพยัญชนะสองตัวพร้อมกัน อักษรควบไม่แท้ออกเสียงเฉพาะพยัญชนะตัวหน้า หรือเปลี่ยนเสียง ทร เป็น ซ

การอ่านตัว ฤ

          เมื่ออยู่หน้าคำ ออกเสียง เรอ ริ รึ เช่น ฤกษ์ (เริก) ฤทธิ์ (ริด) ฤดี (รึ-ดี) เมื่อประสม ก ต ท ป ศ ส ออกเสียง ริ เช่น ทฤษฎี (ทริด-สะ-ดี) เมื่อประสม ด ค น พ ม ห ออกเสียง รึ เช่น หฤทัย (หะ-รึ-ทัย) คฤหาสน์ (คะ-รึ-หาด) ยกเว้น มฤต (มะ-ริด, มะรึด) พฤนท์ (พริน, พรึน) อมฤต (อะ-มะ-ริด)

การอ่านตัว ฑ    

          ออกเสียง ด ท เช่น บัณฑิต (บัน-ดิด) มณฑป (มน-ดบ) มณฑา (มน-ทา) ขัณฑสีมา (ขัน-ทะ-สี-มา)

          ๓. การบอกเสียงอ่าน จะอยู่ในวงเล็บใหญ่ [ ] ติดกับคำศัพท์ โดยจะไม่บอกเสียงอ่านในคำที่สะกดตรงตามมาตรา หากคำนั้นสามารถอ่านได้หลายอย่าง จะบอกคำอ่านหลักไว้ก่อน

          ๔. การบอกชนิดและหน้าที่ของคำ  เช่น น.=นาม ก.=กริยา

          ๕. การบอกประวัติของคำ   เช่น (จ.)=จีน (ป.)=บาลี

          ๖. การบอกลักษณะของคำที่ใช้เฉพาะแห่ง เช่น (กฎ)=ใช้ในกฎหมาย (ปาก)=คำที่ใช้เป็นภาษาปาก

          ๗. การบอกความหมาย

          ๘. เครื่องหมายในพจนานุกรม แต่ละเครื่องหมายมีการใช้งานต่างกัน เช่น  จุลภาค (,) ใช้คั่นบทนิยาม มหัพภาค (.) ใช้เมื่อจบนิยามหรืออักษรย่อ อัฒภาค (;) ใช้คั่นบทนิยามที่ต่างกันแต่ยังสัมพันธ์กันอยู่ ยัติภังค์ (-) ใช้แยกเสียงอ่านหรือแทนคำที่อยู่ข้างหน้า/ข้างหลัง

หลักการค้นความหมายของคำศัพท์ 

           ในพจนานุกรมจะบอกความหมายของคำนั้นในทุกหน้าที่ ดังนั้นหากต้องการรู้ความหมายของคำในประโยคใดโดยเฉพาะ จะต้องรู้หน้าที่ของคำนั้นก่อน โดยสังเกตจากบริบทและตำแหน่งของคำในประโยคนั้น แล้วจึงเทียบความหมายจากพจนานุกรม

สรุป
        การสื่อสารโดยการพูดหรือการอ่านจำเป็นต้องออกเสียงให้ถูกต้องและชัดเจน เพื่อไม่ให้เกิดความเข้าใจผิด ทั้งนี้การเรียนภาษาให้เกิดประสิทธิภาพต้องรู้จักการใช้พจนานุกรม เพราะจะช่วยให้เราสามารถเขียน อ่าน และรู้ความหมายของคำได้อย่างกว้างขวาง

คำสำคัญ   หลักการอ่าน, พจนานุกรม