ผู้ที่มีอาการของ SAD จะรู้สึกหดหู่ สิ้นหวัง หมดคุณค่า ขาดพลังงานชีวิต มีปัญหาการนอนหลับ ไม่มีสมาธิ รู้สึกเฉื่อยหรือกระสับกระส่าย และอาจคิดถึงการตายหรือการฆ่าตัวตาย อาการดังกล่าวมีความเกี่ยวข้องกับปริมาณแสงที่เราได้รับผ่านดวงตาในช่วงฤดูหนาว ที่มีช่วงกลางวันสั้นกว่ากลางคืน และปริมาณแสงที่ได้รับอาจจะน้อยลง ทำให้ระดับฮอร์โมนเมลาโทนินในร่างกายเพิ่มมากขึ้น แต่ถ้าเราได้รับแสงเข้าสู่ร่างกายมาก ระดับฮอร์โมนเมลาโทนินจะลดลง โดยฮอร์โมนเมลาโทนินนี้เป็นฮอร์โมนที่ร่างกายสร้างขึ้นตามธรรมชาติเพื่อช่วยควบคุมการนอนหลับ สังเกตว่าในช่วงฤดูฝนที่ฟ้าครึ้มตลอดเวลาหรือช่วงฤดูหนาวที่แสงอาทิตย์น้อยลง เราจะรู้สึกไม่ค่อยกระฉับกระเฉงและหดหู่กว่าวันที่มีแสงอาทิตย์