จนกระทั่งวันหนึ่ง ทั้ง 2 ได้ไปเที่ยวที่เทวาลัยของพระลักษมี ซึ่งที่เทวาลัยของพระลักษมีถือว่าเป็นแหล่งส่องสาวชั้นเยี่ยมของเมืองโกสัมพีเลยก็ว่าได้ เนื่องจากที่นี่เหล่าสาว ๆ จะมาบูชาพระลักษมีกัน โดยการเดาะลูกคลี เพราะถือเป็นการละเล่นโชว์สกิลกันว่างั้นเถอะ ปรากฏว่ากามนิตส่องสาวจนได้เรื่อง เพราะไปสะดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มีความสวย และความเก่งโดดเด่นกว่าผู้หญิงทุกคน หญิงสาวคนนี้มีชื่อว่า “วาสิฏฐี” นั่นเอง พอกามนิตเห็นปุ๊บก็หลงรักนางทันที บังเอิญจังหวะนั้นวาสิฏฐีหันหน้ามาทางกามนิตพอดี ทั้ง 2 จึงได้สบตากันเล็กน้อย วาสิฏฐีปกติเป็นคนที่เดาะคลีเก่งมาก โยนยังไงก็ไม่มีพลาด แต่พอได้สบตากับกามนิตก็เคลิ้มจนลูกคลีหลุดออกจากมือและกลิ้งออกไป กามนิตได้จังหวะจึงพุ่งเข้าไปรับลูกคลีให้วาสิฏฐี 

แต่กามนิตไม่ได้เป็นคนเดียวที่วิ่งเข้าไป ยังมีอีกคนที่วิ่งเข้าไปรับลูกพร้อมกามนิต คนนั้นก็คือ “สาตาเคียร” ลูกชายของเสนาบดีประจำกรุงโกสัมพี และบังเอิญว่าสาตาเคียรนั้นตามจีบวาสิฏฐีมานานแล้ว แต่วาสิฏฐีไม่เล่นด้วย โดยปกติแล้วไม่มีใครกล้าเข้าไปแย่งกับสาตาเคียร เพราะสาตาเคียรถือว่าเป็นผู้ที่มีอิทธิพลในเมืองโกสัมพี แต่กามนิตที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยดันเข้าไปแข่งเอาลูกคลีมาได้ แล้วโดยปกติคนที่ไม่มีความสามารถมากพอถ้าโยนลูกคลีกลับไป วาสิฏฐีอาจจะต้องหยุดการแสดง แต่กามนิตที่มีวิชาความรู้เก่งมาก สามารถรู้จังหวะของวาสิฏฐีที่กำลังโยน ๆ อยู่ กามนิตจึงโยนลูกคลีส่งให้วาสิฏฐี วาสิฏฐีก็รับได้และสามารถแสดงต่อได้ทันที โดยที่การแสดงนั้นไม่มีการหยุดชะงักเลยแม้แต่นิดเดียว ก็คือลื่นไหลราวกับว่ากามนิตนั้นร่วมแสดงด้วย เหตุการณ์นี้จึงทำให้วาสิฏฐีประทับใจในตัวของกามนิตมาก ส่วนสาตาเคียรแน่นอนว่าเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นจึงโกรธแค้นกามนิตทันที ประมาณว่าอยู่ดี ๆ ตนก็มีคู่แข่งขึ้นมา

หลังจากเรื่องราวในตอนนั้นผ่านไป กามนิตก็ยังไม่รู้ว่าวาสิฏฐีเป็นใคร ได้แต่กลับบ้านไปนอนก่ายหน้าผากอยู่ระยะเวลาหนึ่ง จนในที่สุดเพื่อนของกามนิตทนไม่ไหว จึงพยายามจะเป็นสะพานให้ทั้ง 2 คนได้รู้จักกัน จนกระทั่งในภายหลังวาสิฏฐีก็ได้นัดเจอกามนิตที่ลานบ้านบริเวณลานอโศก แต่ว่าก็มีเรื่องเกิดขึ้นจนได้ เพราะราชทูตที่หายไปนานแสนนานอยู่ดี ๆ ก็ส่งจดหมายมาหากามนิต ข้อความในจดหมายฉบับนั้นระบุว่า เขาได้ทำการเจริญสัมพันธไมตรีเสร็จแล้ว ได้เวลาที่จะกลับเมืองกันแล้ว กามนิตพยายามยื้อเวลาจึงตอบกลับราชทูตไปว่าติดธุระอยู่ ยังกลับเมืองไม่ได้ ราชทูตก็ยังงง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับกามนิต แต่ก็ยอมและไม่ได้ว่าอะไร กามนิตมีโอกาสจึงได้นัดพบวาสิฏฐี ซึ่งพอทั้ง 2 ได้เจอหน้ากันก็ดีใจและรู้สึกดีต่อกัน เพราะวาสิฏฐีก็แอบรักกามนิตเหมือนกัน ทั้งคู่จึงได้บอกความในใจกันในคืนนั้น

เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ เมื่อถึงเวลาที่กามนิตจะต้องกลับเมืองจริง ๆ แล้ว กามนิตจึงได้บอกกับวาสิฏฐีว่า “ข้าขอโทษจริง ๆ แต่ภายในวันพรุ่งนี้ข้าต้องกลับเมืองอุชเชนีแล้ว แต่เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะรีบกลับมาหาให้เร็วที่สุด” แต่วาสิฏฐีไม่ยอม เพราะวาสิฏฐีรักและหวงกามนิตมาก กลัวว่ากามนิตจะไปมีหญิงอื่นที่เมืองอุชเชนี กามนิตก็ยอมวาสิฏฐี และก็ได้บอกกับราชทูตว่าจะขออยู่ต่อ แต่ครั้งนี้ราชทูตเริ่มโมโหจึงเกิดการทะเลาะกันระหว่างกามนิตและราชทูต สุดท้ายกามนิตทำอะไรไม่ได้จึงปล่อยให้ราชทูตกลับเมืองไปคนเดียว ส่วนกามนิตก็อยู่ที่เมืองโกสัมพีและเป็นคู่รักกับวาสิฏฐี

หลังจากวันนั้นกามนิตก็เริ่มเสียคน เปลี่ยนไปเป็นคนละคน กลายเป็นคนสำมะเลเทเมา เที่ยวโสเภณี ชีวิตเละเทะไปหมด จนถึงจุดหนึ่งก็มีบางอย่างเตือนสติกามนิตขึ้นมา ทำให้กามนิตพลิกตัวเองกลับมาได้ ทำให้กามนิตกลายเป็นคนที่ตั้งใจค้าขายมากขึ้นกว่าเดิม มีเป้าหมายในชีวิตว่าจะต้องเป็นคนที่รวยที่สุด ใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุด ซึ่งตรงจุดนี้อาการเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของกามนิตตรงนี้ทำให้มีการนำไปเปรียบเปรยเป็นสำนวน “เร็วปานกามนิตหนุ่ม” ขึ้นมานั่นเอง

 

การค้าขายของกามนิตเจริญรุ่งเรืองดีขึ้นทุกวัน เพราะว่ากามนิตได้รู้วิถีของโจรทั้งหมดในช่วงที่ถูกจับตัวไปเรียกค่าไถ่ คือรู้ว่าโจรจะปล้นเวลาไหน ไม่ปล้นเวลาไหน ต้องทำยังไงถึงจะไม่ถูกโจรปล้น ดังนั้นจึงทำให้กามนิตจับทางโจรได้อยู่ตลอด จนในที่สุดพ่อของกามนิตก็คิดว่า กามนิตจะอยู่เป็นโสดแบบนี้อีกต่อไปไม่ได้แล้ว (ในสังคมอินเดียให้ความสำคัญกับการมีลูกชายเพื่อสืบสกุล) พ่อก็เลยจัดหาเมียให้กามนิต ซึ่งเป็นหญิงที่มีวรรณะเท่าเทียมกัน กามนิตก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร พ่ออยากจะให้แต่งงานกับใครก็แต่ง ๆ ไป เพราะกามนิตไม่ได้รักอยู่แล้ว ยังไงในใจของกามนิตก็มีแค่วาสิฏฐี กามนิตคิดว่าแค่ทำตามหน้าที่ของลูกเท่านั้น

 

 

จนกระทั่งวันหนึ่ง อยู่ดี ๆ กามนิตก็ได้ยินเสียงเมียทั้ง 2 ด่าและโวยวายเสียงดังลั่น กามนิตเลยเดินออกไปดู เพราะกลัวว่าทั้ง 2 คนจะทะเลาะกันจนเกิดเรื่องใหญ่โต แต่ปรากฎว่ารอบนี้เมียทั้ง 2 ไม่ได้ทะเลาะกัน แต่ภาพที่เห็นคือ เมียทั้ง 2 คนกำลังยืนด่านักบวชคนหนึ่ง ประมาณว่า “ไอ้โล้น ทำไมต้องมาขออาหารจากบ้านพวกข้าด้วย มาขอข้าวไปทั่วแบบนี้ไม่ต่างกับขอทาน” กามนิตเห็นแบบนั้นก็ตกใจ แล้วรีบออกไปห้ามเมียทั้ง 2 คน พร้อมกับไล่ให้เมียทั้ง 2 เข้าบ้านไป

จากนั้นกามนิตก็หันกลับไปขอโทษนักบวช “ข้าขอโทษจริง ๆ เมียของข้าปากจัดทั้งคู่จึงพูดจาไม่ดีกับท่าน เดี๋ยวข้าจะออกมาใส่บาตรให้” แต่พอกามนิตเงยหน้าขึ้นมามองหน้านักบวชก็ตกใจมาก เพราะนักบวชคนนั้นก็คือ “องคุลีมาล” กามนิตสับสนและกลัวมาก เพราะก่อนหน้านี้มีข่าวลือว่าองคุลีมาลตายไปแล้ว แล้วก็คิดว่าองคุลีมาลจะมาตามล้างแค้นตนรึป่าว กามนิตกลัวมากจึงวิ่งเข้าบ้านไป แต่พอกามนิตออกมาดูอีกครั้งก็พบว่าองคุลีมาลหายไปแล้ว

หลังจากเหตุการณ์นั้นทำให้กามนิตมีอาการแพนิคทั้งคืนกลัวว่าองคุลีมาลจะมาทำร้าย ถึงขั้นจัดเวรยามเฝ้าบ้าน ส่งเมียกลับบ้านเมืองของตัวเองไป กามนิตจะไปแจ้งทางการก็ไม่มีใครเชื่อ เพราะทุกคนรับรู้ว่าองคุลีมาลตายแล้ว แถมกามนิตยังมีประเด็นกับราชทูตอยู่แล้วจึงทำให้โดนแซะกลับมาอีกว่า “กามนิต ข้าเกลียดเจ้าจริง ๆ ข้าบอกเจ้าแล้วใช่ไหม ว่าวันนั้นให้กลับมาพร้อมกัน เจ้าก็จะได้ไม่โดนปล้น เจ้าหาเรื่องทำให้ตัวเองโดนปล้นเอง” ในระหว่างที่กามนิตป้องกันบ้านของตัวเอง ก็ได้มีการตกผลึกทางความคิด จนกระทั่งเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง องคุลีมาลก็ไม่มาสักที จนเช้ากามนิตก็เริ่มคิดได้ว่า ต่อให้ตนมีสมบัติมากมายไปก็มีแต่ทุกข์ ไม่มีความสุขเลย เมื่อกามนิตเริ่มคิดได้และปลงจึงตัดสินใจออกเดินทางเร่ร่อนเป็นนักบวชตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

และทั้งหมดนี้ก็คือเรื่องราวของกามนิตที่เล่าให้สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าฟังถึงสาเหตุที่กามนิตออกบวช “ข้าได้ออกเดินทางไปตามสำนักพราหมณ์ต่าง ๆ แต่ก็ยังรู้สึกว่ายังไม่ตอบโจทย์ชีวิตของข้า แต่ตอนนี้ข้าได้ยินมาว่า มีสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสรู้ชอบแล้วในบริเวณชมพูทวีป ดังนั้นที่ข้ามาที่นี่ก็เพราะได้ข่าวว่าพระองค์มาแถว ๆ นี้ ข้าจะรีบไปเข้าเฝ้าพระองค์ หากเมื่อข้าได้ฟังคำสอนแล้วข้าจะได้บรรลุและจะได้หลุดจากทุกข์นี้สักที” กามนิตพูดกับสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่ฟังอยู่นั้นก็คือสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า 

เมื่อพระองค์ได้ยินอย่างนั้นก็คิดว่ากามนิตอาจจะสอนได้ จึงได้แสดงธรรมของตัวเองให้กามนิตฟังทั้งหมด แต่ปรากฎว่าพอสอนจนจบ กามนิตเถียงกลับมา และเกิดคำถามขึ้นมากมายว่า “แล้วสวรรค์เป็นยังไง นรกเป็นยังไง เล่าให้ข้าฟังหน่อย” พระพุทธเจ้าก็พยายามจะบอกกับกามนิตว่าเรื่องพวกนั้นเป็นเรื่องที่พระพุทธเจ้ารู้ แต่ว่าไม่จำเป็นต้องบอก เพราะว่ามันไม่ใช่หนทางสู่ความสำเร็จ กามนิตก็ยังไม่เชื่อ และบอกว่า “ไม่จริง ทั้งหมดนี้ท่านกล้าพูดไหมว่าได้ยินออกมาจากปากของพระพุทธเจ้าเอง ไม่ใช่การตีความไปเองของท่าน”

พระพุทธเจ้าเป็นคนไม่พูดโกหกจึงพยายามตอบเลี่ยง ๆ ยังไม่เปิดเผยตัวตนกับกามนิตไปตรง ๆ ว่าตัวเองเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้แต่บอกแค่ว่าพูดไม่ได้เต็มปากว่าได้ยินจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ในความหมายคือประมาณว่าไม่ได้ยิน แต่เป็นคนพูดออกมาเอง กามนิตก็ยิ่งเชิดใส่แล้วบอกว่า “ไม่จริงหรอก ท่านคิดไปเอง พรุ่งนี้ข้าจะรีบไปเข้าเฝ้าพระองค์ด้วยตัวเอง ข้าจะไปฟังว่าพระองค์สอนอะไร แล้วข้าจะมาบอกท่านว่าท่านเข้าใจผิด จริง ๆ แล้วพระพุทธเจ้าต้องสอนเรื่องสวรรค์-นรกแน่ ๆ ไม่มีทางที่พระองค์จะพูดถึงแต่เรื่องนิพพาน เรื่องการดับสูญ มันไม่มีความสุขเลย” หลังจากทั้งสองฝ่ายสนทนากันจบต่างฝ่ายก็รีบเข้านอน

ปรากฎว่าตื่นเช้ามา กามนิตไปได้ยินข่าวมาตอนนี้เหล่าสาวกของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าอยู่เลยเมืองออกไปเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น และเหมือนกำลังตั้งขบวนรออะไรสักอย่างอยู่ กามนิตจึงคิดว่าพระพุทธเจ้าต้องอยู่ที่นั่นแน่ ๆ ดังนั้นกามนิตจึงรีบวิ่งออกไปจากบ้านทันที โดยที่ใจของกามนิตจดจ่ออยู่แต่กับการจะเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าเท่านั้น ไม่สนใจสิ่งรอบข้างใด ๆ ทั้งสิ้น บังเอิญแถวนั้นมีวัวตัวหนึ่งกำลังอาละวาดไล่ขวิดชาวบ้านอยู่ ทุกคนจึงหลบหนีกันหมด และมีคนคอยตะโกนว่า “ระวังวัวบ้า !!!” กามนิตที่จดจ่ออยู่แค่กับการเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าไม่ได้ยินคำที่คนอื่นเตือนเรื่องวัว สุดท้ายกามนิตโดนวัวขวิดจนบาดเจ็บสาหัสปางตาย

 

แม้ว่ากามนิตจะเจ็บหนักจากการโดนวัวขวิด แต่สิ่งสุดท้ายที่กามนิตตั้งใจพยายามจะสื่อออกไปก็คือ “พาข้าไปพบพระสัมมาสัมพุทธเจ้าด้วยเถอะ ขอแค่ได้กราบลงตรงเท้าของพระองค์ฉันก็จะสำเร็จและพ้นทุกข์ ฉันก็จะได้ไปสวรรค์แล้ว” ซึ่งก็ได้มีคนหนึ่งพูดขึ้นมากับกามนิตว่า “เหล่าสาวกของพระพุทธเจ้าที่อยู่นอกเมืองก็ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้พระองค์อยู่ที่ไหน เพราะว่าพระองค์ปลีกวิเวกไปอยู่ที่อื่น ซึ่งเป็นที่ไหนก็ไม่รู้” เมื่อกามนิตได้ยินก็ทำให้สูญเสียกำลังใจ และขาดใจตายไปตรงนั้นทันที

 

 

เนื้อเรื่องทั้งหมดนี้เป็นการจบเรื่องราวของกามนิตในภาคพื้นดิน ซึ่งเรื่องกามนิตนั้นจะมีทั้งหมด 2 ภาค คือ ภาคพื้้นดิน และภาคสวรรค์ค่ะ แต่เนื่องจากเรื่องราวของกามนิตนั้นยาวมาก เราจึงจะมาต่อภาคสวรรค์ในบทความต่อไปนะคะ รับรองว่าภาคต่อของเรื่องกามนิตในภาคสรรค์นั้นสนุกแน่นอน และเราก็จะได้รู้ว่าในระหว่างที่เกิดเรื่องต่าง ๆ ขึ้นกับกามนิตนั้น เกิดอะไรขึ้นกับวาสิฏฐีบ้าง ทำไมอยู่ ๆ วาสิฏฐีถึงได้แต่งงานกับสาตาเคียร และเกิดอะไรขึ้นกับองคุลีมาล ทำไมองคุลีมาลถึงกลายเป็นนักบวชได้ ตรงนี้ทุกคนจะได้รู้คำตอบกันในภาคต่อค่ะ

 

 

บทความที่เกี่ยวข้อง

“เมดูซ่า” เหยื่อของอำนาจทางเพศที่ถูกมองข้าม

วิเคราะห์ชีวิตของ “มารี อ็องตัวเนตต์” ราชินีแห่งฝรั่งเศส แย่จริง หรือ แค่แพะ ?

เปิดประวัติชานมไข่มุกแสนอร่อยที่คุณอาจไม่เคยรู้มาก่อน !

“วันทอง” หญิงปากร้ายยืนหนึ่งแห่งเมืองสุพรรณ

รวม WEBTOON อ่านสนุก เนื้อเรื่องน่าติดตาม

 

 

แหล่งข้อมูล

หนังสือ กามนิต (แปลโดย เสฐียรโกเศศ-นาคะประทีป)

เว็บไซต์หอสมุดวชิรญาณ