ของเล่นของเด็กจนๆคนหนึ่ง ที่พ่อแม่ไม่มีเงิน

อะไรนั้น ในคลังริมถนน เสียง เอะอะจอแจสวนทางลมมา อ๋อ ! เด็ก ไทยวัย 5-6 ขวบ สามคนผิวคล้ำ ตา คำแป๋ว ลากลังไม้ใส่เศษไม้เต็ม วิ่ง แข่งกันมา

- เล่นอะไรกันนะ? ผมถาม

- แข่งกันลากลังเอาคืนไปบ้านฮะ หนูผมเกรียนคน หน้าตอบ

- ไม่กลัวรถยนต์สวนมาชนบ้างหรือ ? ผมถามอีก 

- โดนชนก็ซวย ไม่โดนก็ไม่ซวย ทำหน้าทะเล้น เด็กคนแรกตอบ

- ไปเอาเศษไม้มาจากไหนล่ะ ? ผมก็ถามอีก 

- หลังโรงงานโน่นครับ เด็กอีกคนเอามือปาดเหงื่อที่หน้าตอบ

- พอได้เต็มลัง ก็เอาเชือกผูกตาปลังวิ่งลากแข่งกัน กลับบ้าน เจอเศษไม้ที่ไหนก็เก็บอีก แล้ววิ่งไปใครถึงบ้าน ก่อนชนะ

- คนชนะได้อะไร ?

- ได้ปลา คนแพ้สองคนต้องไปงมในคลองให้มัน ฟรี ๆ ๒ ตัว

นั่นแหละครับ ความสนุกของอนุชนไทย ลูกคนจน ๆ ที่ไม่มีของเล่นทั้งสองคน

เมื่อกล่าวถึงพ่อแม่ที่ไม่มีเงินซื้อแม้กระทั่งของเล่นให้ลูก หากมองในมุมของการสู้ชีวิตแล้วล่ะก็ ทุกๆคนก็คงจะสู้ชีวิต ทำงานหนักอยู่แล้วน่ะแหล่ะ แต่คนจนกับคนรวยจะแตกต่างกันเป็นอย่างมาก คนจนจะหาเช้ากินค่ำ ทำงานไปวันๆ วันนี้ทำอะไร อีกสิบปีก็ทำแบบเดิม แต่คนรวมจะแตกต่างตรงที่ สิบปีผ่านไป พวกเขาจะมีการเลื่อนขึ้นเสมอๆ ซึ่งไม่ใช่ว่าบริษัทจะเลื่อนตำแหน่งหรืออะไรหรอกนะ พวกเขาเลื่อนระดับตัวเองขึ้นมากกว่า และเมื่อตัวเองเก่งขึ้น ก็จะได้ทำงานในระดับสูงขึ้น เงินเดือนมากขึ้นเป็นเงาตามตัว นี่แหล่ะคือข้อแตกต่างระหว่างคนรวยและคนจน

คนจนอีกอย่างหนึ่งก็คือ ชอบมีข้ออ้าง อ้างว่าก็ไม่ได้เรียนสูงมาจะให้ทำอะไร พอมีวิกฤติก็อ้างอีก อ้างว่าหางานยาก พอจะให้ทำงานหนักหน่อย ก็อ้างว่าไม่ชอบร้อน ไม่ชอบเหนื่อย พอจะให้ไปค้าขายก็ไม่ไปอีก หารู้ไม่ พวกคนจีนเสื่อผืนหมอนใบอย่างเมื่อก่อน แรกๆเขาจนกว่านี้อีก แต่เขาก็ยอมทำงานทุกอย่างไม่เกี่ยง จนตอนนี้น่ะเหรอ เป็นเศรษฐีขับเบนซ์โก้ๆกันไปไม่รู้กี่คนแล้ว

นิสัยและสันดานของพ่อแม่ไม่ว่ายากดีมีจนอย่างหนึ่ง คือ การเคี่ยวเข็ญให้ลูก ๆ ประพฤติตนอยู่ในกรอบ โดยสมบูรณ์ เพื่อว่าลูก ๆ จะได้เป็นเกียรติเป็นศักดิ์ศรีแก่สกุลวงศ์ พ่อแม่จึงใช้มาตรการหลายแบบหลายชนิดเท่าที่รู้จำมา หรือคิดขึ้นได้มาอบรมลูก ๆ แต่เท่าที่สังเกต พ่อแม่มักมองข้ามมาตรการหนึ่ง คือของเล่น
ของเล่น อาจเป็นเหมือนเส้นผมบังภูเขา อาจเห็นว่าเป็นเรื่องเล็ก ไม่สำคัญ หรือ เห็นว่าลูกเพื่อนบ้านมี ลูกเราต้องมีบ้าง จะได้ไม่น้อยหน้า เด็ก ๆ จะได้มีความเท่าเทียมกัน ไม่เกิดปมด้อยทางชนชั้นในภายหน้า

ดังนั้น ของเล่นล่อเด็กตามร้านรวง ห้างสรรพสินค้า จึงมีเกลื่อนกลาด เพราะลูกค้ามีพร้อมซื้อตลอดปี เด็กเล็ก ๆ พอ เห็นของเล่นตาลุกวาว จะเอา แม่ปฏิเสธ ลูกร้องให้เสียงดัง ให้เป็นที่สนใจมองของชาวสัญจรทั่วไป พ่อก็จำใจควักเงินในกระเป๋าซื้อให้เพื่อความสุข ของลูกน้อยตาดำ ๆ พ่อแม่จะจนยากแค่ไหนก็เถอะ เรื่องให้ลูกสุขใจแล้ว ย่อมยอมเสียสละใจกว้าง ความอิ่มใจที่ได้เห็นลูกหัวร่อยิ้มแต้กับของเล่นที่ถูกใจ เป็นความอิ่มท้องในเวลาที่ตนจำต้อง หิวข้าว อดอาหารไปมือสองมือ เพราะเงินที่จะใช้ซื้อข้าว กินใส่กระเพาะนั้น ถูกจ่ายเป็นค่าของเล่นไปเสียแล้ว

ความสุขที่เห็นลูก ๆ เป็นสุข คือ ความสุขที่คนรวยคนจนมีเหมือนกัน เท่ากัน ไม่มีวันน้อยหน้ากัน แต่ อนิจจา-ของเล่นในเมืองไทยนี้มีขายเพื่อเอาเงินของพ่อแม่เป็นสำคัญ ไม่ได้มีการคำนึงทั้งผู้สั่งมาขายและผู้ชื่อว่า ของเล่นนั้น ๆ เหมาะสมกับเด็ก ๆ หรือไม่ ของเล่นบ้านเราไม่มีการควบคุมคุณภาพและมาตรฐานเลย

ของเล่นที่ให้ลูกควรให้สอดคล้องกับวัยของลูก เด็ก ๆ ขวบถึง ๓ ขวบ ควรเล่นของง่ายๆ ไม่มีคน เด็กอายุ ๔-๖ ขวบ ควรเล่นของที่เสริมความใคร่รู้ตามประสาเด็ก แต่ ๖-๑๐ ขวบ ควรเล่นประเภทที่เจริญความคิดทางสร้างสรรค์ ที่ฝึกให้สังเกตพินิจพิเคราะห์ ๑๑ ขวบขึ้นไปเล่นของที่ฝึกฝนทักษะ

ควรซื้อของเล่นประเภทที่เหมาะกับวัยของลูก และ ไม่เป็นพิษเป็นภัย เพราะของเล่นที่ระบุว่าเหมาะสำหรับเด็ก วัยนั้นวัยนี้ มักเป็นของทำจากเมืองฝรั่งเมืองญี่ปุ่น เพราะเขามีหน่วยงานควบคุมตรวจสอบมาตรฐาน (ของฮ่องกงเพิ่ง ระบุ) ราคาแพงแต่คุณภาพคงทน

“พ่อแม่ที่ด้อยการศึกษาและยากจนล่ะ”

“โถ” เห็นเด็ก ๆ ไปซื้อเรือสังกะสี ลำละ 5 บาท จุดเทียนไขใส่ให้แล่นไปในน้ำได้ ของเล่นนี้ไม่เลว ราคา ถูก ทำให้เด็ก ๆ ได้ทราบว่าความร้อนจากเทียนไขรมโลหะ ทำให้เรือเคลื่อนไปได้ พอปั้นหางเสือ เรือก็ลอยวน เรียกว่าเป็นการเรียนรู้วิทยาศาสตร์เบื้องต้นทางภาคปฏิบัติ

แต่เรือสังกะสีทำไม่ประณีต ขอบค่อนข้างคม เรือรับความร้อนมาก ๆ เด็กเอามือไปจับ นิ้วมือพอง เป็นอันตราย เนื้อหนังเด็กยังอ่อน ไม่หยาบกร้านแก่โลกีย์ นะครับ
พ่อแม่จน ๆ อยากให้ลูก ๆ เล่นเรืองาม ๆ ที่ใช้ถ่านไฟฉายเป็นแรงขับ แต่ราคาลำละ ๕๐๐ บาทเป็นอย่างต่ำ เงินจำนวนนี้ซื้อข้าวสารได้เกือบถังหนึ่ง ตัดใจให้ลูกอิ่มท้อง ดีกว่า แล้วหากระดาษหรือใบตองมาพับทำเรือให้ลูกเล่น ลูก ๆ ผืนใจเล่นไป

ระวัง ของเล่นในบ้านเรา ก่อนซื้อให้ลูก ๆ จึงคิด

ภาพยนตร์โทรทัศน์เกี่ยวกับมนุษย์ต่างดาว สัตว์ประหลาด หุ่นยนต์ มีอิทธิพลต่อเด็กๆ ไทย มาก ของเล่นพลาสติคจำลองสัตว์ประหลาด หุ่นยนต์ จึง เป็นที่โปรดปรานของเด็ก ๆ นัก ระวังนะครับ หุ่นยนต์ สัตว์ประหลาด มอเตอร์ไซค์ที่กดปุ่มตามแขนตามปากตาม คอ แล้วลูกแหลมพุ่งออกมาเป็นจรวด ถูกตาไม่ได้นะครับ เด็ก ๆ เล่นตามประสาเด็ก เผลอ ๆ อาจกดใส่ตากันได้ เดือดร้อนกันไปทั้งลูก ๆ และพ่อแม่ เคราะห์ดีสำหรับคน จน ๆ อย่างเรา ของเล่นบ้า ๆ นี้ราคาไม่เบา ในราว ๑๗-๒๐ บาท ลูก ๆ คงจะโชคดีไม่ได้สัมผัสของเล่นมหาภัยนี้

ของเล่นมหาภัยอีกอย่างหนึ่ง คือ ปืนบรรจุลูกอม กลมเล็ก ๆ เหมือนกับลูกอมยายินตัน กินโดยการยิงเข้า ปาก เด็ก ๆ ชอบ เหนี่ยวไกปืนยิงลูกปืนเข้าปากเก๊ไก่ไม่ หยอก ระวัง เผลอ ๆ เด็ก ๆ เอามายิงใส่หูกัน เป็นได้มี เยาวชนหูหนวกกันละ

การซื้อของเล่นให้ลูกนั้น ควรให้ลูก ๆ เลือกก่อน แล้วพ่อแม่พิจารณาว่าของเล่นนั้นปลอดภัยหรือไม่ เกี่ยว กับราคานั้น บางครั้งพ่อแม่จำต้องยอมซื้อของแพงบ้าง เหมือนกัน เพราะของเล่นราคาถูก ๆ ในบ้านเราเปราะ เด็ก ๆ เล่นได้วันสองวันก็พัง

หัวอกคนจน ๆ ต้องหาซื้อของเล่นแถวสนามหลวง

ผมเองไปหาซื้อของเล่นให้ลูก จาก ครอบครัวฝรั่งที่ บอกขายเพราะฝรั่งซื้อของเล่นตามวัยลูก อีกทั้งพิถีพิถันใน ในการดูของเล่นว่าปลอดภัยหรือไม่ พลาสติคเป็นพิษหรือ เปล่า เจอฝรั่งใจดีก็ได้ของเล่นราคาถูก ๆ เจอฝรั่งกระดูก ที่อยู่เมืองไทยนาน ๆ มันก็ขายแพง เราก็ไม่ซื้อเพราะไม่มี อัฐจะซื้อ

เราคนจน ๆ ควรส่งเสริมให้ลูก ๆ เล่นเกมกีฬา ที่ ออกกำลังกายดีกว่าครับ