5,083 Views
Favorite
จำเมนูที่กินทุกเที่ยงกันได้หรือเปล่า ? เราเชื่อว่าทุกคนต้องมีเมนูที่กินประจำที่โรงอาหาร หรือร้านน้ำปั่นเจ้าประจำ ไก่ทอด ไอติมสหกรณ์ ขนมหน้าตาบ้าน ๆ ราคาน่ารัก รสชาติถูกปากรองจากฝีมือแม่ วันไหนหิวมากก็ขอเพิ่มข้าวได้เลยทันที มันกันเองได้ขนาดนี้แหละ เพียงแค่ถือถาดหลุมแล้วเดินไปต่อแถว ป้าก็จะใจดีตักให้เยอะ ๆ ต้ม ผัด แกง ทอดเต็มทุกหลุม แต่กินเสร็จแล้วจะนั่งแช่ต่อนาน ๆ ไม่ได้นะ เพราะเดี๋ยวคนที่มาต่อโต๊ะกินข้าวจะกดดันเอาจนกลายเป็นดราม่าไป
สงสัยมากว่าทำไมหน้าโรงเรียนทุกโรงเรียนจะต้องมีพ่อค้าโตเกียวมาขาย ไม่ก็ไข่นกกระทา ลูกชิ้นปิ้ง ไก่ทอด หรือว่าเฟรนช์ฟรายส์ ซึ่งเราจะต้องซื้ออะไรสักอย่างติดไม้ติดมือไปกินระหว่างทางกลับบ้านทุกที และแต่ละร้านก็จะขายกันมานานมาก ดูได้จากหน้าตาพ่อค้าแม่ค้า บางคนขายมาเป็น 10 ปี ยังไม่ไปไหน ราคาไม่แพงแถมอร่อย กินไปกินมา กลับรู้สึกว่ากินที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่าที่หน้าโรงเรียนเราเลยน้อ
เชื่อว่าทุกกลุ่มแก๊งจะต้องมีโต๊ะประจำตอนพักเที่ยงเอาไว้เม้าท์มอย บางแก๊งเลือกเอาห้องสมุด บางแก๊งเลือกเอาศาลาริมน้ำ หรือสแตนเชียร์ข้างสนาม ผู้ชายไม่เท่าไหร่เพราะมันจะไปเตะบอลก็เรื่องของมัน แต่สำหรับสาว ๆ รับรองว่าต้องมีแหล่งกบดานประจำแก๊งที่รู้กัน ซื้อขนมมาคนละอย่างแล้วมานั่งแกะกินด้วยกัน เม้าท์มอยหอยสังข์เรื่องชาวบ้าน คนที่ซวยคือคนที่เดินผ่านไปผ่านมาให้เห็น เพราะกลุ่มแก๊งสามารถหยิบเอามาเม้าท์ได้หมด ไม่เว้นแม้แต่อาจารย์ ออดดังเราก็แยกย้าย สลายตัวไวอย่างกะนินจา
เครียดกว่านี้มีอีกไหม ถ้าใส่แค่เงินก็ดูไม่ใส่ใจ ขนมก็ไม่ค่อยเท่เท่าไหร่ คนเจ๋ง ๆ ต้องห่ออะไรที่มันครีเอท แต่สุดท้ายก็แล้วแต่ว่าแม่จะซื้ออะไรมาให้ห่ออยู่ดี ซึ่งมันก็จะวนอยู่แค่คุ๊กกี้อาร์เซนอล ยูโร่คัสตาร์ดเค้ก แก้วน้ำ จาน ชาม โคมไฟโง่ ๆ ไอ้ของดี ๆ หรือรางวัลใหญ่จากอาจารย์น่ะเหรอ ไม่เคยจะได้กับเขาหรอก
ใครจำได้บ้างว่าตัวเองอยู่สีไหนไล่มาตั้งแต่ ม.1 จนถึง ม.6 บางคนอินกับกีฬาสีมาก ถูกเรียกไปคัดตัวเป็นหลีด ซ้อมแทบตาย บางคนก็เป็นนักกีฬาประจำสีตั้งแต่ ม.1 บางคนก็จงรักภักดีในการขึ้นแสตนด์ พอโตขึ้นมาเป็นรุ่นพี่ก็ต้องคุมน้อง เหนื่อยสายตัวแทบขาด บางคนน้ำหนักลดฮวบโดยที่ไม่ต้องออกกำลังกายเพราะต้องสู้รบกับรุ่นน้องที่มันดื้อ ไหนจะต้องช่วยกันหาเงินไปจ้างคนมาสอนหลีดเป็นหมื่น ๆ ! มันจริงจังกันขนาดนั้นแหละ แต่กับบางคนก็อาศัยช่วงนี้เป็นเวลาพักผ่อนหย่อนใจ นอนอยู่บ้านจ้า
ห้องปกครองแอร์เย็นมว๊ากกก สงสัยมาจนถึงตอนนี้ว่าทำไมห้องปกครองทุกโรงเรียนต้องแอร์เย็นเจี๊ยบตลอดเลย แถมอาจารย์ห้องปกครองก็เข้มจัง ทำหน้าดุให้กลัวได้ตลอด (แต่เวลายิ้มทีคิวท์มากน๊า) เวลาเดินผ่านทีไรต้องคอยเช็กเสื้อผ้าหน้าผมทุกทีว่าถูกระเบียบไหม ใครต่อผมต้องรีบดึงออกเพราะกลัวจะโดนสั่งให้ปั่นจิ้งหรีด ก็แหม่ แค่มองเห็นอาจารย์ฝ่ายปกครองกำลังเดินมาในระยะ 3 เมตรมันก็เย็นว๊าบไปทั้งแขนแล้ว ต้องคอยล้วงเสื้อเข้าไปข้างในให้ทันอาจารย์มาเห็นทุกที ไหนใครเป็นบ้าง
ตอนนั้นเกลียดแสนเกลียด ตอนนี้เวลาเห็นในทีวีพร่ำเพ้ออยากกลับไปต่อแถว ใครที่สูงที่สุดต้องอยู่ข้างหลัง ใครสูงน้อยก็ไปอยู่ข้างหน้า ส่วนอาจารย์ทั้งหลายเข้าในร่ม หน้าที่ร้องเพลงชาติและสวดมนต์พร้อมรับวิตามิน D เป็นของนักเรียนเอง ตอนนั้นก็บ่นกับเพื่อนอยู่ทุกวันว่าร้อน ร้อน ร้อน หน้าไหม้หมดแล้ว แต่ไหงพอไม่ได้เข้าเเถวหน้าเสาธงแล้วกลับคิดถึงซะงั้น โดยเฉพาะตอนแอบมองหาคนที่แอบชอบที่อยู่อีกห้อง ไกลแค่ไหนก็ยังจะชะเง้อคอหาเขาจนเจอ นี่แหละ เขาเรียกมันว่าความรัก
ช่วงเวลามันผ่านไปเร็วเหลือเกิน กลับไปตอนนี้อาจใส่ชุดนักเรียนไม่ได้แล้วก็ได้ ชุดสวย ๆ เรียบร้อย ๆ ที่เราเคยเห่อรีดจีบยาก ๆ และบ่นเสมอว่าเชยอ่ะ กลับทำให้เราคิดถึงเวลาเปิดตู้เสื้อผ้าไปเจอ โดยเฉพาะชุดพละที่อาทิตย์นึงใส่แค่วันเดียว จะกลายเป็นชุดที่คิดถึงที่สุดเพราะใส่สบาย แต่ละโรงเรียนจะมีความเท่แตกต่างกันออกไป แต่บางคนนะ ชอบใส่ชุดพละมาก เห็นทีไรมันก็ใส่ตลอด ทั้งที่ความจริงเขาให้ใส่แค่วันที่มีเรียนพละ เอ้า ขอเสียง #มนุษย์ชุดพละ หน่อยซิ๊
คำว่า “เพื่อนมัธยม” พูดเบา ๆ น้ำตามันก็เหมือนจะไหลแล้ว คิดถึงจัง
