ศัพท์และสำนวนไทยที่เกี่ยวกับปลากัด

       ปลากัดมีอิทธิพลต่อสังคมไทยในสมัยก่อนมากผู้ที่ชอบการกัดปลา เรียกว่า "นักเลงปลา" โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านศัพท์และสำนวนที่ใช้กัน เช่น "กระโดง" หมายถึง ครีบหลัง "ตะเกียบ" หรือ "ทวน" หมายถึง ครีบท้อง "ชายน้ำ" หมายถึง ปลายครีบก้น "เขม่า" หมายถึง ลักษณะปนเปื้อนของสีที่คล้ายรอยประอยู่ภายนอก "ไล่น้ำ" หมายถึง การเอาปลาปล่อยลงในน้ำวนให้ปลาออกกำลังว่ายทวนน้ำ มักทำในอ่างปากกว้างแล้วเอามือกวนให้น้ำวนก่อนปล่อยปลาลงไป "ปลาป่า" หรือ "ปลาลูกทุ่ง" หมายถึง ปลากัดที่อยู่ในแหล่งธรรมชาติในท้องนา หนอง คลอง บึง "ลูกสังกะสี" หมายถึง ลูกผสมระหว่างปลาลูกหม้อกับปลาป่า "ลูกแท้" หมายถึง ลูกปลากัดที่เกิดจากการผสมระหว่างพ่อแม่ที่เกิดในครอกเดียวกันและ "ลูกสับ" หมายถึง ลูกปลากัดที่เกิดจากการผสมระหว่างพ่อแม่ที่เกิดต่างครอกกัน  

       ภาษาและคำศัพท์ต่าง ๆ ที่ใช้กันในหมู่นักเลงปลาอีกหลายคำได้กลายเป็นคำที่นำมาใช้ในสังคมไทยอย่างแพร่หลาย เช่นคำว่า ลูกหม้อ ซึ่งหมายถึงผู้ที่มีกำเนิดผูกพันอย่างแท้จริงมาจาก "ปลาลูกหม้อ" ที่คัดสายพันธุ์เลือกสรรลักษณะมาอย่างต่อเนื่อง ลูกไล่ซึ่งหมายถึงคนที่ไม่สู้คนถูกข่มอยู่ตลอดเวลา มาจาก "ปลาลูกไล่" ซึ่งเป็นปลากัดที่ไม่ยอมสู้ปลาตัวอื่นและถูกนำมาใช้ในการซ้อมปลาที่จะลงแข่งขัน ให้ไล่ออกกำลัง ก่อหวอด หมายถึงการคิดกระทำมิดีมิร้ายนำมาจากอาการเตรียมการของปลากัดตัวผู้ที่วางแผนจะผสมพันธุ์ปลาตัวเมีย โดยเตรียมก่อหวอดสร้างรังไว้ก่อน ถอดสี ซึ่งหมายถึง อาการตกใจไม่สู้ ยอมแพ้ มาจากอาการที่สีเข้มของปลากัดจะจางลง เมื่อไม่สู้หรือยอมแพ้ และติดบิดซึ่งนำมาใช้ในภาษามวยที่นักมวยต่อยแล้วกอดกันแน่นก็มาจากอาการการต่อสู้ของปลากัดที่เมื่อตัวหนึ่งพุ่งเข้ามากัดอย่างแรงและอีกตัวหนึ่งประสานปากเข้ากัดรับ คาบติดกันแน่น บิดกัดติดกันอยู่ช่วงหนึ่งก่อนจะปล่อยหลุด คำเหล่านี้ในปัจจุบันได้นำมาใช้ในชีวิตประจำวันจนเป็นคำธรรมดา ซึ่งคนส่วนใหญ่จะไม่ทราบว่าแท้จริงแล้วเป็นคำศัพท์ในวงการนักเลงปลากัด