ความจริงเสมือน (Virtual Reality - VR)

      คำนี้ถูกกำหนดขึ้นในปี ค.ศ. ๑๙๗๐ โดยไมรอน ครูเกอร์ (Myron Krueger) ให้หมายถึง การใช้คอมพิวเตอร์กราฟิกกับฮาร์ดแวร์พิเศษที่จะทำให้ผู้ใช้รู้สึกเหมือนเข้าไปอยู่ในสิ่งแวดล้อมสามมิติที่ถูกสร้างด้วยคอมพิวเตอร์ให้ผู้ใช้ได้เห็นได้ยินหรือรู้สึก ดังนั้นสิ่งที่ผู้ใช้รับรู้ผ่านอุปกรณ์ที่ป้อนต่อประสานสัมผัสจึงเป็น "ความจริงเสมือน (Virtual Reality - VR)" โดยปกติแล้วจะมีฮาร์ดแวร์ที่ป้อนตรงต่อประสาทสัมผัสด้านการเห็นเป็นที่สวมศีรษะที่มีจอป้อนภาพ (Head - Mounted Display - HMD) ให้ตาทั้งสองได้เห็นภาพเป็นสามมิติจากจอขนาดเล็กที่ให้ภาพ (หรือต่อไปอาจลดขนาดลงเป็นแว่นตาก็ได้) และเมื่อผู้ใช้เคลื่อนไหวภาพก็จะถูกสร้างให้รับกับความเคลื่อนไหวนั้น บางกรณีก็จะมีหูฟังแบบสตอริโอให้ได้ยินเสียงรอบทิศทางและอาจมีถุงมือรับข้อมูล (data glove) หรืออุปกรณ์อื่นที่จะทำให้ผู้ใช้โต้ตอบกับสิ่งแวดล้อมจำลองที่ตนเข้าไปอยู่ 

      งานที่ใช้ระบบ VR มากนั้นไม่เพียงแต่เป็นเรื่องของการเล่นเกมหรือการฝึกฝน เช่น การฝึกนักบินแต่รวมไปถึงการทำงานจริง เช่น การสร้างสิ่งแวดล้อมให้มนุษย์สามารถควบคุมอุปกรณ์จากระยะไกลเสมือนว่าได้ไปอยู่ในที่นั้น เช่น การซ่อมเครื่องจักรในที่ซึ่งคนเข้าไปไม่ได้ การทำงานกับสิ่งแวดล้อมขนาดเล็กมาก ๆ จนไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า (เช่น เทคโนโลยีการสร้างเครื่องจักรขนาดเล็กมาก ๆ ใกล้เคียงกับโมเลกุลของสสารที่เรียกว่า นาโนเทคโนโลยี - Nanotechnology) คาดกันว่าการผสานภาพจริงกับภาพเสมือนจากคอมพิวเตอร์จะช่วยให้แพทย์สามารถทำการผ่าตัดผ่านช่องเล็ก ๆ ที่เจาะเข้าไปในร่างกายแต่จะเสมือนว่าสามารถมองทะลุเนื้อหนังเข้าไปได้โดยตรงเสมือนว่ามีตาทิพย์ 
      นอกจากนี้คอมพิวเตอร์แบบสวมได้ติดตัว (wearable computer) ก็จะช่วยยกระดับความสามารถในการทำงานของมนุษย์ให้มากขึ้นอีก  เพราะไม่จำเป็นต้องนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเพื่อใช้คอมพิวเตอร์แบบตั้งโต๊ะหรือแม้แต่คอมพิวเตอร์แบบพกพาแต่คอมพิวเตอร์ที่มีขนาดเล็กมาก ๆ นั้น จะมีขนาดพอ ๆ กับเครื่องเล่นเทปแบบติดตัวหรืออาจจะมีขนาดเล็กลงไปจนถึงระดับนาฬิกาข้อมือและในที่สุดก็อาจเป็นไปได้ที่จะสร้างให้ฝังอยู่ในตัวของผู้ใช้ หมือนกับอุปกรณ์ช่วยโรคหัวใจที่บรรจุอยู่ในตัวของผู้ป่วยแบบถาวรเลย  ระบบคอมพิวเตอร์ที่สื่อสารกับดาวเทียมที่เรียกว่า Global Positioning System (GPS) จะสามารถบอกตำแหน่งที่อยู่บนพื้นโลกได้อย่างแม่นยำทำให้การเดินทางไกลเป็นไปได้อย่างไม่มีการหลงทาง ระบบเช่นนี้อาจติดอยู่กับยานพาหนะต่าง ๆ เพื่อช่วยการนำทางหรือทำให้สามารถควบคุมเส้นทางได้แบบอัตโนมัติ