“กระตุกหนวดสง” หนึ่งปีของแชมป์

เรื่องและภาพ: ศรินทร เอี่ยมแฟง

“โลกของเราตื่นเช้าขายลูกชิ้น ตกเย็นไปร้องเพลง” หนึ่งปีที่ผ่านมาของ สงกรานต์-รังสรรค์ ปัญญาเรือน แชมป์ The Voice Season 2 เปลี่ยนโลกของอดีตพ่อค้าขายลูกชิ้นแบบพลิกฝ่ามือ เด็กหนุ่มไว้หนวดจากโคราชวัย 24 ปี ที่เคยเกเรเข้าขั้นก่อนหันมาจับกีตาร์จนได้ดี กลายเป็นศิลปินนักดนตรีที่คนทั่วประเทศรู้จัก แม้วันนี้ได้เวลาที่แสงไฟจะฉายไปยังแชมป์คนถัดไป สิ่งที่ยังดำเนินต่อคือความฝันของ “สงกรานต์” ที่ขับเคลื่อนด้วยพลังของนักสู้ชีวิต

The Voice เพิ่งได้แชมป์ Season 3 เห็นภาพแล้วยังจำวันที่ตัวเองยืนอยู่จุดเดียวกันเมื่อปีที่แล้วได้ไหม
เท้าความก่อนว่าเราไปแข่งตอนแรกไม่คิดว่าจะชนะ วันที่ได้แชมป์คือวันที่เพื่อนรับปริญญา ยังบอกเพื่อนว่าเดี๋ยวไปหานะ ยืนคู่กันกับแตงโม จับมือแตงโม กระซิบบอกว่ายินดีด้วยนะเว้ย ขับรถมารับด้วย พอประกาศ TV04 เราก็แบบว่า เดี๋ยว ๆ เอากูเหรอ แล้วทุกอย่างก็หน้ามือเป็นหลังมือ สำหรับผมซึ่งไม่เคยคิดว่าตัวเองร้องเพลงเพราะ เกิดอะไรขึ้นวะ ดีใจก็ดีใจ อารมณ์มันปนกันไปหมดจนไม่รู้จะเรียกความรู้สึกนี้ว่ายังไง ผมว่าหนุ่ม (แชมป์ The Voice Season 3) ก็คิดเหมือนผม
เคยไปจับใบดำใบแดงไหม ผมคุยกับตัวเองว่าถ้าเราจะต้องไปเป็นทหารก็ทำให้สุดเลย ถ้าไม่ได้เป็นทหารก็จะเดินทางดนตรีให้สุด ตอนที่จับได้ใบดำมันไม่ได้ เย้ ถ้าถามว่าถึงวันนี้ยังมีอารมณ์นั้นอยู่ไหม มันเหมือนตอนจับใบดำใบแดงที่เราบอกตัวเองว่า เราก็ทำหน้าที่นักร้องนักดนตรีให้ดีที่สุด ไม่ใช่มัวไปดม ไปหลงระเริงกับมัน

เริ่มเล่นดนตรีตั้งแต่เมื่อไหร่
ผมเป็นคนไม่ตั้งใจเรียนเลย ไม่ได้เฉียดคำว่าอ่านหนังสือเลย ผมหัดกีตาร์ตั้งแต่ ม.1 ประมาณ 12-13 เราเห็นเพื่อนเล่นกีตาร์ มันจำได้ยังไงมีตั้งหกสาย เท่เลย ด้วยความอีโก้ก็ไม่อยากถาม แอบซื้อกีตาร์ เวลาไปโรงเรียนเราจะแอบดูว่าเพื่อนกดคอร์ดแรกอะไร จำมือไว้ เป็นคอร์ดเอ เรากลับมาเล่นคอร์ดเอทั้งคืนเลย สองสามอาทิตย์เราก็หิ้วกีตาร์ไปโรงเรียน ถือกีตาร์ไปโรงเรียนว่าโอเคแล้ว พอมาเจอน้าแท้ ๆ เล่นกีตาร์คลาสสิค จบเลย ก็เลยเริ่มจริงจังกับกีตาร์คลาสสิค

ไอ้เริ่มจริงจังกับกีตาร์กับดนตรีมัน ม.ปลายมาแล้วล่ะ แต่ช่วงอยู่ลำปางผมทำทุกอย่างที่เด็กคนหนึ่งไม่รู้จักคำว่าผิดชอบชั่วดี เพื่อนชวนไปหมด บ้านผมไม่ได้รวย แม่ก็ต้องทำงานหาเงิน

จะโทษพ่อแม่ก็ไม่ได้นะ
พ่อก็ไม่อยู่ แม่ก็ไม่อยู่ สภาพผมเห็นพ่อกับแม่ตีกันทุกวัน ทะเลาะกัน กลายเป็นว่าเรารู้สึกว่าแล้วไง คนที่เข้าใจเรามากที่สุดคือเพื่อนใช่ไหม ผมไม่ได้โทษพ่อแม่นะ ผมโทษตัวผมเองไปตามเพื่อน อาจจะเป็นฟ้าก็ได้ สั่งให้ผมต้องไม่ได้อยู่กับครอบครัว บ้านผมไม่มีใครสนับสนุนให้เล่นดนตรี ผมก็ฝืนมาตลอด

คิดได้ตอนไหน
ผมย้ายมาอยู่โคราช พอเราได้ทำมันเยอะ ๆ สมาธิจดจ่อ จนผมได้สอนกีตาร์คลาสสิคและได้เป็นครูสอนเด็ก การสอนเป็นการพัฒนาตัวเองด้วยนะ ปรับเปลี่ยนบุคลิก คำพูด ความคิด นี่ไงพอเป็นครู รู้เลยว่าทำอะไรลงไปบ้าง หน้าบ้านเป็นผับมีคนตีกันตลอด เราเห็นภาพเป็นฉากในอดีตเลย

พอจบ ม.6 ผมเริ่มรู้สึกว่ากีตาร์คลาสสิคมันไม่ใช่ เริ่มจากอยากทำกลายเป็นบังคับ เราก็เลยไปหาความฝันของเรา คือตั้งแต่หัดกีตาร์ตั้งแต่เด็ก ๆ เราก็อยากเป็นมือกีตาร์ ตัดสินใจออกจากโรงเรียน ไม่ได้เริ่มนับหนึ่งนะ ติดลบมาเลย กีตาร์ยังไม่มี ผมเริ่มจากเอากีตาร์เสียบแจ๊คไปกับนักร้อง เล่นดนตรีกลางคืนตามร้านอาหารได้ชั่วโมงละร้อย มันไม่พอ 

มันมีจุดเปลี่ยนที่โคตรละครเลย วันหนึ่งไปถึงร้าน นักร้องยังไม่มีมา ไปไหนก็ไม่บอกโทรหาก็ไม่ติด เจ้าของร้านบอกว่ามึงต้องร้องแล้วล่ะ โอเคร้อง เจ้าของร้านก็ไม่จ้างนักร้องอีกเลย ไม่ได้แปลว่าผมร้องเพราะนะ แค่ร้องแล้วลูกค้าไม่ลุกหนีก็โอเคแล้ว

มีรายได้เพิ่มขึ้นไหม
ก็เท่าเดิม มันไม่พอเลยเริ่มไปขายรองเท้า เย็นก็มาร้องเพลง เจออีกร้านหนึ่งเป็นร้านใหม่ เจ้าของร้านเอ็นดูก็เลยบอกให้ผมมาจัดร้านตอนเย็น ให้เพิ่มอีก 70 บาท ชีวิตผมจะเป็นลูปนี้อยู่ประมาณสามสี่ปี ตื่นบ่ายสอง ตื่นสาย ๆ จะได้ไม่หิว เพราะสี่โมงเย็นได้กินข้าวพนักงาน มาถึงร้านจัดโต๊ะ รับออเดอร์ เสิร์ฟ สี่ทุ่มขึ้นร้องเพลง ลงมาเช็คบิล เช็ดโต๊ะ เก็บโต๊ะ กลับบ้าน



กลายเป็น สงกรานต์ “พ่อค้าขายลูกชิ้น” ตอนไหน
ชักรู้สึกว่าตัวเองทำงานหนัก พ่อเลยให้ขายขนมรังผึ้ง ตื่นเช้ามาตีแป้งหิ้วขนมไปขายกล่องละสิบบาท พอมีเงินจ่ายค่าบ้านค่ารถง่ายขึ้น แต่หลังจากนั้นร่างกายไม่ไหว แต่เราไม่เคยทิ้งดนตรีเลยนะ เราไปเล่นเน็ตเล่นเกมที่ร้านจนสนิทกับเจ้าของร้าน พี่ ผมขายลูกชิ้นหน้าร้านได้ไหม เอาดิ่ ขายเลย ไม่ต้องเช่าด้วย เราก็ตั้งโต๊ะขายเลย คือตอนขายขนมมันเหนื่อยตรงที่เราต้องไปเดินขายเหมือนเด็ก ๆ

เราไม่รู้สึกอายที่ต้องไปเดินขายขนมเหรอ
ถ้าอายแล้วได้เงินก็จะอาย ผมไม่อาย ผมโดนดูถูกมาเยอะ ทั้งคนที่บ้านไม่เคยสนับสนุนให้ผมเล่นดนตรีเลย ครอบครัวช่วยอะไรไม่ได้ แม่ก็ต้องไปหาเงินของแม่เอง ผมก็ช่วยแม่ไม่ได้ แม่ก็ช่วยผมไม่ได้ ยายก็อยู่คนเดียว แรงผลักดันเราก็คือแม่กับยาย หลายคนบอกว่ามาขายดราม่าทำไม The Voice เขาเอาเสียง กูไม่ได้ขายดราม่า กูขายความจริง

ตอนที่ลำบากเคยคิดจะกลับไปเรียนไหม
ไม่เลย ไม่เคยมีแผนสำรอง ตายคือตายเลย

มาประกวด The Voice ต้องการอะไร ชื่อเสียงหรือเงินรางวัล
เพื่อนครับ เพื่อนให้มาก็มา ผมไม่เคยคิดอะไรอย่างนี้อยู่แล้ว ผมดู The Voice ซีซั่นแรกเพราะแม่ติด ดูเพื่อความสนุก พี่เคยดูหนังเรื่อง The Avengers ไหม ถามว่าในเวลาที่ดูหนังเคยคิดบ้างไหมว่าจะเป็นฮีโร่สักตัวในนั้น ผมแม่งไม่มี ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นไอรอนแมน กัปตันอเมริกา ไม่ได้คิดว่าตัวเองร้องเพลงเพราะ อย่าลืม ก็ขายลูกชิ้นดีกว่า

เขาประกาศ วันนี้มีการออดิชั่นที่นครราชสีมา เพื่อนโทรมา พรุ่งนี้เจอกูแน่ อีกวันเอาใบสมัครมาโยนให้ มันกรอกมาแล้ว รอผมเซ็นชื่อเอารูปมาติด วงผมชื่อ The Bantam มีสามเพลง ยังคงอยู่ มี เปิดตา เพลงยังคงอยู่เคยขึ้นอันดับแปดของแฟตเรดิโอ เราจะใช้ช่องทางนี้ให้คนรู้จักเราเยอะขึ้น ความฝันเราแค่ขอให้ได้ออกทีวี ไม่ได้คิดว่าจะถูกเลือก พอเข้ารอบ battle รอบ knock out เอาแล้วเฮ้ย นี่ไม่ใช่แค่คนรู้จักวงเรา เราได้คอนเน็กชั่นเยอะขึ้น เราสามารถทำให้เพื่อนเรากินอยู่ดีกว่าที่เป็น แม่กับยายเราอยู่ดีกว่าที่เป็น เราก็เลยเริ่มอินแล้ว อิน อิน อิน แชมป์

The Voice ให้อะไรกับสงกรานต์บ้าง
ทุกอย่าง เพื่อน พี่ น้อง คอนเน็กชั่น ได้เจอวงเก่ง ๆ คนเก่ง ๆ เยอะ ได้เจอความคิดใหม่ๆ เหมือนเราไม่เคยรู้ว่ามีคนร้องเพลงแบบนี้อยู่ในโลกด้วยเหรอ โลกของเราตื่นเช้าขายลูกชิ้น ตกเย็นไปร้องเพลง

ถ้าไม่ได้สมัครเข้าประกวดในวันนั้น คิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
วงผมน่าจะมีเพลงเต็มอัลบั้มแล้ว (หัวเราะ)

ล่าสุด Youtube ประกาศว่าเพลง “คงไม่ทัน” เป็นสุดยอดวิดีโออินเทรนด์ประจำปี 2014 ประจำประเทศไทย รู้สึกยังไงบ้าง
แปลกใจมากสิ โอ้โห อันนี้เด็ดเลย 100 ล้านวิว ถ้าเปลี่ยนจากวิวใน Youtube เป็นวิวละบาทผมคงรวยไปแล้ว เป็นเศรษฐีคนใหม่ของประเทศไทย ผมไม่รู้จริง ๆ ต้องไปถามคนฟัง เหมือนเราเป็นพ่อครัว เราจะตอบได้ว่า อันนี้มันอร่อย มันมีกลิ่นหอมของออริกาโน มีรสชาติเค็ม ๆ ของซอส แต่พอถึงปากคนกินปุ๊บ สิบคนพูดไม่เหมือนกันจริงไหม

เวทีประกวดศิลปินก็มีหลายเวที อะไรจะทำให้เราอยู่ทำความฝันต่อไปได้นาน ๆ
เพลงไงครับ อะไรที่เป็นของเรา The Voice คือรายการ มันเป็นนามสกุลชั่วคราวแต่ไม่ใช่ตลอดไป ผมถามว่าตอนนี้มีใครเรียก ออฟ ปองศักดิ์ ว่า ออฟ AF บ้าง ว่าน ธนกฤต ทุกวันนี้มีใครเรียก ว่าน AF บ้าง คนใหม่มีมาเรื่อย ๆ เราจะทำยังไงให้ทุกคนต่อให้ไม่ได้ดู The Voice แล้วรู้จักเรา แสดงว่าเราต้องมีอะไรที่เป็นของเราชัดเจนที่สุด ไปเป็นออฟ ปองศักดิ์ ได้ไหม ไม่ได้ ไปเป็นพี่แสตมป์ได้ไหม ไม่ได้ ก็ต้องไปเป็นสงกรานต์ “คงไม่ทัน” ไงครับ

ตอนนี้อายุ 24 ยังไปได้อีกไกล มองตัวเองไว้ยังไง
ผมมองไว้ไม่ไกล ผมมองแค่ปีหน้าจะออกอัลบั้มเต็มแล้วต้องทำอะไรบ้าง เราไม่ใช่รุ่นใหญ่ เราไม่ใช่เศรษฐี อย่างที่ผมบอก แชมป์ The Voice มันเป็นจุดเริ่มต้นความฝัน ตอนนี้เหมือนเพิ่งสตาร์ทเครื่อง คนเราจะไปไหนสักที่ เรารู้จุดหมายเรา แต่จะไปทางไหน ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ไป

สำหรับคนอื่นที่ต้องสู้ด้วยตัวเอง วันที่ชีวิตจะดีขึ้นมีจริงใช่ไหม
จะบอกว่าฟลุกก็ได้ แต่ก่อนจะฟลุกเราตั้งใจดีแล้วจริง ๆ เหรอ ถ้าให้ฝากถึงน้อง ๆ ผมไม่กล้าหรอก ชีวิตคนเราไม่เหมือนกัน ต้นทุนชีวิตก็ไม่เหมือนกัน แต่ถ้าถามผม พี่สง เราใช้ชีวิตยังไงดี ผมว่าเรียนเก่งไม่เก่งไม่สำคัญเท่าเป็นคนดีขนาดไหน หมอฆ่าเมียเคยได้ยินหรือเปล่า จะเป็นหมอนี่ค่าเทอมเท่าไหร่ เป็นคนดีไม่ต้องใช้ค่าเทอมนะ

บางอย่างคำว่าอาบน้ำร้อนมาก่อนเป็นเรื่องจริง บางอย่างฟังเขาบ้างก็ได้ แต่จะไปลองเองก็ไม่ผิด แต่ถ้าเห็นผมเป็นไอดอลจริง ๆ ลองซึมซับพลังที่ผมมีไปใช้ดู ลองเป็นคนดี ทำอะไรที่เขาเรียกว่าการทำความดี จริงจังกับมัน แล้วคุณจะรู้ว่ามันโคตรสะใจมาก โดยสุจริตด้วยนะ ในขณะที่ทุกคนดูถูกแต่เราทำได้ มีคนบอกว่าทำดีได้ดีมีที่ไหน ทำชั่วได้ดีมีถมไป ไม่เถียง คนขายยาบ้ารวยชิบ แต่เราไม่รวยหรอก เราเป็นคนดี แต่เราสามารถเดินกลางถนนได้โดยไม่ต้องอายใคร เราสามารถใช้เงินแค่ห้าบาทได้โดยภูมิใจ ไม่ใช่ใช้เงินเป็นหมื่นเป็นพันโดยที่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ เลือกเอาเอง

“ทำอะไรที่เขาเรียกว่าการทำความดี จริงจังกับมัน แล้วคุณจะรู้ว่ามันโคตรสะใจมาก โดยสุจริตด้วยนะ ในขณะที่ทุกคนดูถูกแต่เราทำได้”  


ที่มา นิตยสาร plook ฉบับที่ 49 มกราคม 2558