ภาษาไทยในชีวิตประจำวัน [1]

คำที่มักเขียนผิด ( 1 ) ตอน ภาษาไทยเป็นหัวใจของทุกวิชา  บุญช่วย มีจิต

ภาษาไทยนั้น  นับว่าเป็นวิชาที่สำคัญที่สุดในการเรียนหนังสือ  เพราะถ้าหากอ่อนภาษาไทยแล้ว  ก็พลอยทำให้วิชาอื่น ๆ อ่อนไปด้วย  โดยเฉพาะนักเรียนระดับต้น ๆ แล้ว  พ่อแม่ผู้ปกครองมักจะตรวจสอบการเรียนภาษาไทยของบุตรหลานของตัวเองเท่านั้น  ถ้าหากเรียนภาษาไทยได้สวยอ่านได้คล่องไม่ติดขัดแล้ว  ก็มักจะพอใจว่าบุตรหลานของตนเรียนเก่ง  ดังนั้นเวลาสอนนักเรียน  ผู้เขียนจึงให้เด็กเขียนสโลแกนตัวใหญ่ ๆ ที่หน้าปกในของสมุดแบบฝึกหัดภาษาไทยว่า

 “ ภาษาไทย  เป็นหัวใจของทุกวิชา ”

ความจริงแล้ว ในการเรียนภาษาไทยนั้น  เราไม่ได้เรียนเฉพาะวิชาภาษาไทยอย่างเดียว 

ลำพังภาษาไทยแท้ ๆ นั้น ไม่ได้เรียนยากเย็นอย่างที่นักเรียนทั้งหลายร้องโอดโอยกันอยู่นี้เลย   ที่ว่าภาษาไทยเรียนยาก  เข้าใจยากนั้น  เพราะมีภาษาอื่น ๆ ปะปนเข้ามาอยู่จำนวนมาก  ว่าเฉพาะอักษรย่อในวงเล็บที่บอกที่มาของคำในพจนานุกรมฉบับราช-บัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2525 ( หน้า 9 ) ก็มีถึง 14  ภาษา  คือ

ทั้งนี้  ยังไม่นับภาษาอื่น ๆ ที่พึ่งจะเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรา เช่น เกาหลี รัสเซีย อาหรับ เยอรมัน ฯลฯ 

ดังนั้น  ผู้ที่จะเก่งภาษาไทย  จะต้องรู้จักภาษาอื่น ๆ อย่างน้อย  ๔  ภาษาเป็นอย่างดี

คือ บาลี สันสกฤต อังกฤษ และเขมร 

เพราะ  ๔  ภาษานี้เข้ามาปะปนอยู่ในภาษาไทยมาก  มากจนบางครั้งบางคนแยกไม่ออกว่า  นี่เป็นภาษาไทย  หรือ  ภาษาอะไรกันแน่  ที่เราเขียนกันผิด ๆ ก็เพราะแยกแยะกันไม่ออก  ไม่รู้รากศัพท์เดิมของคำ  เพราะบางคำเป็นศัพท์เฉพาะ  บางคำเขียนทับศัพท์  บางคำเปลี่ยนแปลงไปบ้าง

คำว่า  “แบงก์”  ที่แปลว่าธนาคารนั้น  มีเขียนกันไปต่าง ๆ นานา เช่น แบ๊งค์  บ้าง  แบ็งก์  บ้าง  แบ้งค์  บ้าง  ที่ถูกต้องนั้น คือ  แบงก์  ไม่มีวรรณยุกต์อะไรทั้งสิ้นและใช้ “ ก ” การันต์

“ แท็งก์น้ำ ”  ก็มักจะเขียนกันผิด ๆ อยู่ประจำ  เป็น  “ แท๊งค์ ” บ้าง  “ แท้งค์ ”  บ้าง  ซึ่งก็เหมือนกับคำว่า       “ แก๊ง ”  ที่มักเขียนผิดเป็น “ แก๊งค์,แก้งค์,แก็งค์ ” 

คำสองคำนี้เป็นภาษาอังกฤษ  สะกดคนละอย่างคือ  “ แท็งก์ ” (Tank)  “ แก๊ง ” ( Gang )

“ วอลเลย์บอล ”  ซึ่งเป็นกีฬายอดฮิตติดอันดับอีกประเภทของไทย  ก็ใช้กันไปคนละทางสองทาง  ยิ่งการรายงานข่าวหน้าหนังสือพิมพ์  ซึ่งใกล้ชิดกับประชาชนและเยาวชนมากที่สุด ก็ไม่เหมือนกันสักฉบับ

บ้างเขียน วอลเล่บอล,วอลเล่ย์บอล,วอลเลบอล  พจนานุกรมให้ใช้คำว่า 

“ วอลเลย์บอล ”

“ แท็กซี่ ” ก็เป็นอีกคำหนึ่ง  ที่ใช้กันไม่ค่อยถูกต้องนัก  มักเขียนเป็น 

“ แท็กซี่  ”  บ้าง  “ แท้กซี่ ” บ้าง

“ วัคซีน ”  ก็มักสะกดเป็น  “ วัคซิน ”

“ กงสุล” (ส)  ก็เขียนผิดเป็น  “ กงสุล ” ( ศ)

 คงจะเทียบกับ  “ ศุลกากร ”  กระมัง 

แม้แต่คำว่า  “ ฝรั่งเศส ”  ก็เผลอเขียน  “ ฝรั่งเศส ”  เพราะติดเชื้อมาจาก  “ เศษ ”  เช่นกัน

“ ปาร์เกต์ ”  ก็มีคนเขียนผิดเป็น  “ ปาร์เก้ ” และ “ ปาเก้ต์ ”  อยู่บ่อย ๆ

คำว่า “ ปลาสเตอร์ ” ก็เขียนเป็น “  ปล้าสเตอร์ ” บ้าง  “ ปลาสเต้อร์ ” บ้าง “ พลาสเต้อร์ ” บ้าง

“ พลาสติก ”  ก็ยังเขียนเป็น  “  ปล้าสติก ”  “ พลาสติค ” “ ปลาสติค ” 

                คำที่มาจากภาษาอังกฤษนี้  ยังมีอีกมากมาย โดยเฉพาะศัพท์ทางวิทยาศาสตร์  ศัพท์ทางกีฬา  ที่เรารับมาสแล้วเขียนทับศัพท์ 

ดังนั้น  ผู้ที่จะเก่งภาษาไทย  ใช้ได้ถูกต้อง  นอกจากจะรู้รากศัพท์เดิมของคำนั้น  ๆ  แล้ว  ยังจะต้องรู้จักหลักการถอดอักษรโรมันเป็นอักษรไทย  รู้จักหลักการถอดีคำอังกฤษเป็นไทย  หรือ รู้หลักการเขียนทับศัพท์ของราชบัณฑิตยสถาน  เป็นอย่างดีอีกด้วย

คำว่า “ สังเกต ”  ก็เขียนผิดเป็น  สังเกต  อยู่เนือง ๆ  คงเทียบกับคำว่า  เหตุ  หรือ เกตุ ( ธง )  ดอกกระมัง

“ ประมง ”   ก็กลายเป็นประมงค์(มี ค การันต์)  คงเพราะนำคำว่า อุโมงค์  มาเทียบ

คำว่า “ อนุญาต ”  เป็นคำพื้น  ๆ  แต่ก็ยังเขียนเป็น  “  อนุญาติ ”  อยู่บ่อย  ๆ 

เห็นจะคุ้นเคยกับคำว่า “ ญาติ ”  นั่นเอง  จริงอยู่  สองคำนี้เป็นภาษาบาลีทั้งคู่  แต่ก็มาคนละตระกูลกัน

“ ญาติ”   ( อ่านว่า ยาด)   เป็นคำนาม  มาจากคำว่า “ ญา - ติ”

ส่วนคำว่า “ อนุญาต ”  เป็นคำกริยา(กิตถ์)  มาจากคำว่า “ อนุ + ญาต ” ( คำว่า ญาต  แปลงมาจาก ชา ธาตุ ด้วยอำนาจของ  ต  ปัจจัย  ในกริยากฤต อีกครั้งหนึ่ง จึงกลาย  ญาต  ไป )

คำว่า “ ประณีต ”  ก็มักเขียนผิดเป็น  ประณีต  อยู่ประจำ  คำนี้มาจากภาษาสันสกฤต ประณีต  และ บาลี ปณีต

จึงไม่มีเหตุผลใดที่จะไป ทีฆะ อะ เป็น อา ดังที่อาจารย์บางท่านอธิบาย

                คำ “ โล่ ”  ก็เขียนเป็น  “ โล่ห์ ”  “ สิงโต” ก็เขียนเป็น “ สิงโตห์ ”   คงเพราะไม่รู้รากคำเดิม  เห็นแต่ สิงห์ เลยนึกว่า  เป็นพวกเดียวกัน

                อีกคำหนึ่งที่เห็นกันอยู่บ่อย  ๆ  ตามร้านค้าทั่วไป  คือ  “ ที่นี่จำหน่ายสินค้าราคาย่อมเยาว์ ”    

                รับบริการทำ .... “ ด้วยฝีมือปราณีต  ราคาย่อมเยว์ ”   

                คำว่า “ ย่อมเยา ” ( ไม่มี ว การันต์)  ก็กลายเป็น  “ ย่อมเยาว์ ”   ( มี ว์ ) ไปเสียฉิบ  เพราะนำไปเทียบกับคำว่า

                ผู้เยาว์  ยังเยาว์  อายุเยาว์