เนื้อเพลงแปล:
ให้ห้วงกาลวารวันอันล่วงพ้น-
ช่วงชีวิตจิตตนจน เลยล่วง
ฝืนเฝ้าตามความหลังดั่งเล่ห์ลวง
แล้วเลยห้วงแห่งฝันนั้นเนิ่น นาน

เพียงพักนอนผ่อนคลายให้หายล้า
ให้เวลารื่นรมย์ผสมผสาน
แม้น มากสุขทุกข์ใดในวันวาน
พร้อมเหตุผลพ้นประมาณด้านจิตใจ 

ความ รู้สึกตรึกตรองผองถูกผิด
ชั่วชีวิตเคยหวังทั้งน้อยใหญ่
คงมีพลั้ง ครั้งพลาดขาดสิ่งใด
ที่ผ่านไปยังมีที่อยากทำ

แท้ที่สุดจุดจบ พบสรรพสิ่ง
ทั้งเท็จจริงที่มีถลีถลำ
ล้วนหนักหนาสาหัสเป็นสัจธรรม
เนิ่น นานนำเหนื่อยหน่ายมิคลายคลา 

จึงอยากนอนผ่อนบ้างปล่อยวางสิ้น
ไม่ ยลยินสารพันผองปัญหา
หวนคำนึงถึงสุขทุกเพลา
ด้วยปรารถนาพบชีวิตจิต เสรี

หากมีเหตุเศษเสี้ยวแสนเปลี่ยวเหงา
ทั้งใหม่เก่าสารพันอัน แทนที่
ดั่งแผ่ผ่านซ่านกระจายทั่วกายมี
ตามราวีรุกเร้าเข้าบั่นทอน 

โปรดให้ฉันนั้นพบความสงบบ้าง
ยิ่งอ้างว้างหวั่นไหวในกาลก่อน
ยาม คืนนี้มีดาวพราวอัมพร*
นิศากร*แจ่มกระจ่างช่างงดงาม

ให้ ชื่นชมภิรมย์ยิ่งทุกสิ่งสรรพ์
หาความฝันอันพิไลที่ไถ่ถาม-
มาเนิ่นนาน ประหนึ่งเป็นเช่นนิยาม
นั้นคือความสุขสงบอยากพบเจอ 

สู่อ้อม กอดเทวามหาศาล
ซึ่งอบอุ่นละมุนมานสำราญเสมอ
จักนำฉันสู่นภาฟ้าเลิศเลอ
ที่ พร่ำเพ้อคะนึงหามาเนิ่นนาน

แล้วจากดินถิ่นแคว้นแดนอาศัย
ก่อน ลาไกลจากเคหานิวาสถาน-
ห้องเย็นเยียบเงียบสงัดยามรัตติกาล
จากสงสาร *ภพชาติซึ่งหวาดกลัว 

จิตวิญญาณอันผุพังในครั้งก่อน
ซึ่ง ร้าวรอนอ่อนล้าคราคืนสลัว
จักพักฟื้นคืนพลังเพื่อตั้งตัว
พ้นความกลัว มัวหมองของจิตใจ

ในอ้อมกอดเทวามหาศาล
มีไออุ่นละมุนมาน สำราญให้-
เธอจักพบประสบฝันอันอำไพ
มีกายใจสุขเกษมทั้งเปรมปรีดิ์

เคยอ่อนล้าฉงนใจในถูกผิด
ทั้งชีวิตมีเส้นกฎเกณฑ์ชี้-
นำลุ่มหลง พะวงวนสับสนมี
หันทางนี้ที่นั้นด้วยหวั่นเกรง

เห็นนกแร้ง แข็งขันอันหิวโหย
กลิ่นสาบโชยทั้งทรชนคนข่มเหง
บรรยากาศแปรปรวนชวน วังเวง-
หวาดหวั่นเกรงฝนฟ้าพายุพลัน 

แท้เธอพรั่นหวั่นผวา คราจิตหลอน
จนบั่นทอนซึ่งนิยามความใฝ่ฝัน
จึงตรอมตรมขมขื่นทุกคืนวัน
ชีวิต พลันสั่นคลอนทั้งอ่อนแอ

หากใคร่ครวญถ้วนถี่ที่เป็นอยู่
หากรับ รู้เรื่องราวคราวพ่ายแพ้
หากตรึกตรองมองตามความผันแปร
ความพ่ายแพ้แล ชนะคือสัจธรรม 

หากหลบลี้หนีปัญหาทุกคราครั้ง
คงสิ้นหวังโศก เศร้าทุกเช้าค่ำ
หากเธอเห็นเป็นวิถีทางชี้นำ-
ให้จดจำคำนึงถึงสิ่งดี 

หากยังตรมระทมอยู่มิรู้หาย
ตราบชีพวายสิ้นหวังยังหลบหนี
ที่เธอ มัวหัวดื้อทั้งถือดี
ทำเช่นนี้แท้สนุกสุขหรือไร ?

อันตัวตน ค้นหามานานเนิ่น
จนเพลิดเพลินในภวังค์ทั้งเก่าใหม่
ลืมโลกจริงสิ่ง เห็นที่เป็นไป
เธอทำให้ฉันพร้อมยอมจำนน 

จึงคุกเข่าเฝ้า พร่ำรำพันว่า
โปรดค้นหาความหวังทั้งเหตุผล
จินตนาการเสรีที่ใจตน
คือ อิฐผล*บรรเจิดแสนเลิศเลอ 

สู่อ้อมกอดเทวามหาศาล
ซึ่งอบอุ่น ละมุนมานสำราญเสมอ
เธอนำฉันสู่นภาฟ้าเลิศเลอ
ที่พร่ำเพ้อคะนึงหามา เนิ่นนาน

แล้วจากดินถิ่นแคว้นแดนอาศัย
ก่อนลาไกลจากเคหา นิวาสถาน-
ห้องเย็นเยียบเงียบสงัดยามรัตติกาล
จากสงสาร*ภพชาติซึ่ง หวาดกลัว 

จิตวิญญาณอันผุพังในครั้งก่อน
ซึ่งร้าวรอนอ่อนล้า คราคืนสลัว
จักพักฟื้นคืนพลังเพื่อตั้งตัว
พ้นความกลัวมัวหมองของจิต ใจ

ในอ้อมกอดเทวามหาศาล
มีไออุ่นละมุนมานสำราญให้-
เธอ จักพบประสบฝันอันอำไพ
มีกายใจสุขเกษมทั้งเปรมปรีดิ์

ไอ อุ่นอ้อมกอดแห่งเทพยดาองค์ใด
ฤๅจะเทียบเท่า อุดมการณ์อันยิ่งใหญ่ในตัวเธอ