คำปลอบโยนของสายลม

สมาชิกเลขที่51446 | 17 ก.พ. 55

1.2K views

บทกวีน่าอ่านอีกบทหนึ่ง ซึ้งมากๆ บองเข้าไปอ่านดูนะ

เธอเศร้าอยู่หรือ...คนดี
มานั่งตรงนี้สิ
พิงตัวซบตรงไหล่

เราปิดไฟหมดแล้ว...
เหลือแต่ความมืดมิด
มองไปบนท้องฟ้าสิ
ดาวดวงหนึ่งที่กระพริบแสงอยู่มุมด้านซ้ายมือ

อย่าเสียใจไปเลย
ที่วันนี้เราไม่อาจมองเห็น
ดาวนับพันดวง
ที่สว่างไสวไปทั่วฟ้า
โลกเราก็เป็นแบบนี้
มีวันมืดมิดและสว่าง

เธอเหนื่อยอย่างนั้นหรือ
โลกหมุนเร็วเกินไปหรือเปล่า
คิดถึงวัยเยาว์อย่างนั้นหรือ
โลกที่ยังไม่เจ็บปวด และเสียใจ
โกรธใครอยู่อย่างนั้นหรือ

อดีตของเรา ก็ล้วนยังเป็นของเรา
ภาพที่ไม่อาจหวนคืน หรือ ย้อนกลับ
สิ่งที่จำได้ไม่หมด เราก็วาดไว้ในความทรงจำ
เธอวาดเหล่านั้น ด้วยสีอะไร?

ลองมองฝ่าความมืดออกไปสิ
มีถนนหลายสายรอเราอยู่ข้างนอก
ขยับมาใกล้ฉันหน่อย
จับมือฉันไว้
ฉันรู้ คืนนี้มืดมิดเกินไป
ถนนทุกสาย ช่างดูอ้างว้าง โดดเดี่ยว
ปลายทางที่ไกลขนาดนั้น
รอให้ฟ้าสว่างหน่อยจะเป็นไร

เธอเสียใจอยู่หรือ… คนดี
ไม่ต้องเล่าให้ฉันฟังก็ได้
หลับตาสิ แล้วฟังเสียง
ใบไม้พัดจากสายลม แมลงพูดคุยกันอยู่
ดอกไม้กำลังหลับ และที่ไกลโพ้น
บางคนก็ยังเดินทางอยู่

เธอว่าสิ่งเหล่านี้เป็นของใคร ?
ถ้าไม่ใช่ของเราทั้งหมด
หยิบจับเอาไว้เถิด ความงามแห่งชีวิต
แล้วทิ้งความทุกข์เอาไว้ระหว่างทางเสียบ้าง
รอยยิ้มของเรา
บางครั้งคนที่บังเอิญเห็น
ก็ยังเผลอมีความสุข

หลับไปเลยก็ได้นะ
พิงกับไหล่ของฉันไว้
ราตรีที่เจ็บปวดยาวนาน
ถึงอย่างไรแล้ว
ก็ยังมีวันสิ้นสุด...

เธอเชื่อฉันไหม...

แบ่งปัน

<< ก่อนหน้า

ถัดไป >>