-Part 2. มนุษย์กระต่ายคนสุดท้ายบนดวงจันทร์
-100 ปีต่อมา-
.....ผมหนีออกจากโลกมานานแล้ว จริงๆก็ไม่รู้ว่าโลกที่เคยอยู่นั้นมันทำอะไรให้ผม รู้แต่ว่าผมเบื่อ
เบื่อกับสิ่งรอบๆตัว เบื่อการดำรงชีวิต เบื่อผู้คน เบื่อการแข่งขัน.....และเบื่อกับการตามหาอะไรบางอย่าง
วันนี้ก็เหมือนๆกับทุกๆวัน มนุษย์กระต่าย นอนมองท้องฟ้าบนดวงจันทร์อย่างเช่นเคย เขามองเห็นดาวหางกลุ่มหนึ่งโคจรมาใกล้ๆ

          มนุษย์กระต่าย      :      เฮ้ !  พวกเธอจะไปไหนกัน
          ดาวหาง               :     ไม่รู้สิ คงเป็นที่ไหนสักแห่ง พวกฉันควบคุมวงโคจรของตัวเองไม่ได้หรอก
          มนุษย์กระต่าย      :      โคจร....หมายความว่าอะไรเหรอ
          ดาวหาง               :      มันเป็นหน่วยเรียกการเดินทางของพวกฉันน่ะ
          มนุษย์กระต่าย      :     พวกเธอเดินทางไกล โดยไม่รู้จุดหมาย พวกเธอไม่รู้สึกเบื่อหนายกันบ้างเหรอ
          ดาวหาง               :     ไม่นะ พวกฉันมีความสุขดี เธอซะอีก ไม่เบื่อหรือ
                                        นั่งๆนอนอยู่คนเดียวบนดวงจันทร์
          มนุษย์กระต่าย      :  จริงๆแล้วฉันหนีออกมาจากโลกน่ะ เพราะมันมีแต่สิ่งที่น่าเบื่อหน่าย
                                       ฉันเบื่อผู้คน  เบื่อการดำรงชีวิต เบื่อการแข่งขัน.....และเบื่อกับการ
                                       ตามหาอะไรบางอย่าง ฉันว่าโลกอาจไม่ใช่ที่ๆควรอยู่สำหรับฉัน
                                        ฉันเป็นกระต่ายฉันก็ต้องอยู่บนดวงจันทร์สิ
          ดาวหาง               :  มาอยู่ที่นี่ความเบื่อหน่ายมันลดลงไหม
          มนุษย์กระต่าย      :  ตรงข้าม ฉันกลับเบื่อหน่ายมากกว่าตอนอยู่บนโลกเสียอีก
          ดาวหาง               :  แล้วที่นี่มีสิ่งที่เจ้ากำลังตามหาไหม
          มนุษย์กระต่าย      :  ไม่ ! ฉันก็ยังสงสัยอยู่ว่าจริงๆฉันกำลังตามหาอะไร
          ดาวหาง               :  ฉันว่า  บางสิ่งที่เจ้ากำลังตามหาอยู่ อาจอยู่ในสิ่งที่เจ้าจากมาก็ได้นะ
          มนุษย์กระต่าย      :  ???
มนุษย์กระต่ายคิดในใจ  บางทีพรุ่งนี้ฉันจะลองหาทางกลับไปที่โลก