นี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน ที่แมวตัวนี้เดินมาดักหน้าเขาก็เพื่อที่จะส่งเม็มโมรี่สติ๊กแผ่นนี้ให้เด็กชาย

แต่เขาพยายามที่จะเดินเลยมันไปมันก็เลยเดินไปเดินมาดักหน้าเขาอยู่เรื่อยๆ

เด็กชายก้มหน้าลงไปดูผู้ที่เอาของมาส่งให้เขา  มันไม่อยู่แล้ว แมวดำตัวนั้นหายไปแล้ว

เด็กชายมองดูเม็มโมรี่สติ๊กในมืออีกครั้ง มีอะไรอยู่ในนี้กันแน่นะ? หรือในนี้อาจจะมีข้อความอะไรบางอย่างที่ใครบางคนต้องการส่งถึงเขา





พันธรัตน์กำลังนั่งอยู่หน้าคอมของเขา เขากำลังเดาะเม็มโมรี่สติ๊กที่แมวนำมาให้อยู่ในมือซ้าย  เด็กชายกำลังคิด ตรึกตรองดู ใจนึงก็อยากรู้ว่ามันมีอะไรอยู่ข้างใน  ใจนึงก็กลัวจะเป็นกลอุบายที่หวังจะ ทำลายคอมของเขา แต่ถ้าแผ่นเม็มโมรี่สติ๊กนี้เป็นขององค์กรจริงๆ ก็คงไม่น่าจะมีอันตรายอะไร

เพราะว่าถ้าองค์กรนี้ต้องการที่จะทำลายคอมของเด็กชายคงทำลายไปตั้งแต่หลายวันก่อนแล้ว

ไม่ต้องให้แมวมาส่งของให้เมื่อยแบบนี้หรอก  แต่เขาก็ยังคงชั่งใจคิดสระตะอะไรไปเรื่อย



จนในที่สุดความอยากรู้ก็ชนะ พันธรัตน์ยัดแผ่นเม็มโมรี่สติ๊กใส่เครื่องคอมของเขาเรียบร้อยแล้ว

ไฟสีเขียวสว่างวาบขึ้นมานั่นหมายความว่ามันกำลังอ่านข้อมูลอยู่  ไม่นานนักเนื้อความที่

อยู่ในแผ่นดิสก็ปรากฏขึ้นมาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเด็กชาย





44564513789515814712931716924182874184912514744515141844181414518478181

84591691469364568471274654465169456745648647784789764274654756475457464

45454564869697897868945894556458945748696952585696336626929555865867864





มันเป็นตัวเลขที่ดูยุ่งเหยิงสามแถวด้วยกัน พันธรัตน์เปิดใช้โปรแกรมมาวิเคราะห์อีกครั้ง

แต่กลับล้มเหลว ตัวเลขพวกนี้แทนด้วยอักษรอะไรไม่ได้เลยแม้แต่ตัวเดียว

เด็กชายจึงเปลี่ยนโปรแกรม แต่ผลก็ยังคงเหมือนเดิม เด็กชายพยายามอยู่หลายรอบ

ความหงุดหงิดเริ่มก่อตัวขึ้นในจิตใจ “จะให้อะไรที่มันง่ายๆบ้างไม่ได้รึไงนะ” พันธรัตน์คิด

แต่ทันใดนั้นเองเสียงๆหนึ่งได้ดังขึ้นข้างหลังของเด็กชาย





“วิเคราะห์ไปทั้งวันมันก็ไม่ออกมาหรอก เพราะมันเป็นตัวเลขรหัสของเม็มโมรี่สติกไม่สามารถตีความออกมาเป็นตัวอักษรได้”





พันธรัตน์รีบหันขวับกลับไปมอง แต่เขาก็ไม่พบอะไรที่คาดว่าเป็นสิ่งมีชีวิตอยู่ในห้องของเขาเลย

แล้วเสียงนั่นมันมาจากไหนกันแน่ล่ะ? เด็กชายลองกวาดสายตามองไปรอบๆห้องอีกครั้ง

แต่เขาก็ยังไม่พบสิ่งที่คาดว่าจะพูดได้อยู่ดี แต่ก่อนที่เด็กชายจะทันได้คิดอะไรต่อไป



“นี่อยู่นี่ บนต้นไม้นี่” เสียงลึกลับดังขึ้นมาอีกครั้ง

      

เด็กชายมองผ่านหน้าต่างออกไปที่ต้นไม้ใหญ่ข้างหน้าต่าง บนต้นไม้ใหญ่มีแมวดำตัวเดิมกับที่เขาเจอเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน  

มันนอนทอดตัวยาวอย่างสบายอารมณ์อยู่ ดวงตาสีเหลืองอำพันจ้องมาที่เด็กชายเช่นเดิม  

แต่เด็กชายก็ยังไม่เจอสิ่งที่คาดว่าจะพูดได้อยู่ดี



“จะหันไปไหนอีกเล่า ก็บอกว่าอยู่บนต้นไม้ไง”  



พันธรัตน์หันขวับไปที่แมว ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจใบหน้างุงงง



“เออ เจอซะทีเซ่อจัง” แมวดำบอกด้วยเสียงเบื่อหน่าย  



ถ้าสติของเด็กชายยังดีอยู่ เขาสาบานได้เลยว่าแมวดำตัวนั้นกำลังพูดกับเขาอยู่แน่นอน



“เฮ้ย!!” เด็กชายเผลออุทานออกมาด้วยความตกใจ



“มะ แมว แมวพูดได้” เด็กชายละล่ำละลักพูดออกมาด้วยเสียงตะกุกตะกัก



“สวัสดี สวัสดี สวัสดี” แมวดำกล่าวทักทาย ก่อนที่จะกระโดดแผล็วเข้ามายืนในห้องเด็กชาย



ตอนนี้พันธรัตน์เผลอถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว บอกตามตรงตอนนี้เด็กชายกำลังกลัว

ไอ้แมวพูดได้นี่อยู่



“นะ นายเป็น คะ ใคร เอ๊ยไม่ใช่นายเป็นตัวอะไรกันแน่เนี่ย”



“ก็เห็นอยู่ชัดๆว่าเป็นแมว อ้อลืมบอกไปขอโทษที่ทำให้ตกใจ”



“ผมคือ Agen number 9  เป็นผู้นำทางให้แก่คุณ แล้วแมวตัวที่กำลังนั่งอยู่นี่ชื่อ โซฟี

“เมี๊ยว” แมวดำร้องขึ้นหนึ่งที เป็นการตอบรับ ประมาณว่า “ยินดีที่ได้รู้จัก”

แล้วถ้าคุณสังเกตดีๆแล้วละก็ คุณจะเห็นว่าแมวตัวนี้มันไม่ได้พูด แต่เสียงมันมาจากปลอกคอนี่ต่างหาก”

เด็กชายเพ่งมองไปที่คอของแมวดำ ใช่จริงๆปลอกคอที่ดูใหญ่กว่าตัวของมันนั้น คงจะเป็นลำโพงหรือเครื่องถ่ายทอดเสียงอะไรสักอย่าง



“เอาละ คุณพันธรัตน์”แมว หรือจะเรียกว่าคนที่พูดผ่านแมว พูดต่อไป



“คุณผ่านการทดสอบของเราทั้งหมด 3 ขั้นตอนใหญ่ๆด้วยกัน”