ข้างฝ่ายเต่านั้น ก็ค่อยๆ คลานตามภาษาของมันไปเรื่อย ๆ และถึงแม้ว่าขาจะสั้นคลานได้เชื่องช้า มันก็ไม่ปริปากบ่นว่า อะไรออกมาเลยสักคำ มันได้แต่ก้มหน้าก้มตาคลานของมันต่อไป เรื่อย ๆ และอย่างอดทน "พยายามเข้าน่ะท่านเต่า" บรรดาสัตว์ ต่างๆ บางกลุ่มที่มารวมกันเพื่อมาดูเป็นสักขีพยานกับการแข่งขันครั้งนี้ทั้งหลายนั้น ต่างก็ส่งเสียงให้กำลังใจกับเจ้าเต่ากันเป็นการ ใหญ่ แต่ก็มีสัตว์บางพวกทีเห็นความเชื่องช้าของเจ้าเต่า แล้วต้องเอามือกุมท้องหัวเราะเสียงดัง แล้วพูดทั้งหัวเราะว่า " ท่าน เต่า ๆ แต่เราว่านะ ท่านนี่ช่างเป็นผู้ที่เดินได้ช้าที่สุดในโลก ! เลยนะจะบอกให้ ฮ่า ๆๆๆๆ " ข้างฝ่ายกระต่ายเมื่อรอแล้วรออีก รอเท่าไหร่ ๆ ก็ไม่เห็นว่าจะมีทีท่าที่เจ้าเต่าจะโผล่หัวออกมาให้เห็นสักที...มันจึงให้เป็นเบื่อหนาระอาใจเป็นอย่างมาก... และเมื่อมันเดินมาจนถึงใต้ขอนไม้ขอนหนึ่ง มันจึงเข้าไปนั่งพักใต้ขอนไม้ที่เห็นนั้น ซึ่งมันหมายจะเอาเป็นที่ดักรอการมา ของเจ้าเต่านั่นเอง "นอนซักงีบหนึ่งดีกว่า.. ถึงยังไงเจ้าเต่ามันก็ไม่มีทางตามเราทันหรอก" มันพึมพำพร้อมเอนหลังพิงขอนไม้ แล้วหลับไป

และแล้วเมื่อเต่าคลานมาจนถึงตรงที่กระต่ายนอนหลับอยู่อย่างมีความสุขนั้น " อ้าร้า...เจ้ากระต่ายมันมานอนกรนอยู่ตรงนี้ ! เสียงดังคร๊อกฟี้..คร๊อกฟี่ เลยทีเดียว " เต่ามองนิดหนึ่งแล้วก็เดินของมันต่อไป อย่างอดทนหาได้คิดที่จะหยุดพักเหมือนกับ กระต่ายไม่ เต่ากลับก้มหน้าก้มตาคลานต่อไป ...คลานต่อไป ...แม้จะเหนื่อยแสนเหนื่อยก็ไม่ได้ทำให้ย่อท้อ เพราะจุดมุ่งหมาย ของมันอยู่ที่เส้นชัยนั่นเอง....." ถึงแม้ขาของข้านั้นจะสั้นคลานช้า แต่ว่าข้านี่น่ะ ก็มีที่ดีเลิศเรื่องความอดทน...ถ้าพูดถึงเรื่อง นั้นแล้ว..ข้าหละก็..ไม่เคยที่จะแพ้ใครเลยทีเดียว ! "