มีอยู่มาของวันหนึ่ง ได้มีกระต่ายผ่านมาพบกับเต่าตัวหนึ่งเข้า ซึ่งเต่าตัวนั้นกำลังคลานต้วมเตี้ยมอยู่ อย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนตามปกติธรรมดาของมันมาเรื่อย ๆ อะไรทำนองนั้น ...กระต่ายจึงได้ร้องทัก กับเจ้าเต่าออกไปว่า " ไง ! เล่าเจ้าเต่าขาสั้นจอมอืดอาด แต่ว่าไปนะ..ข้าละก็ไม่เข้าใจจริง ๆ เลยว่า ทำไมเจ้าน่ะถึงได้ชอบแต่ที่จะเดินต่วมเตี้ยม.. วันทั้งวันปีทั้งปี ก็ไม่เห็นที่จะมีอะไรดีหรือเปลี่ยนแปลงไปในทางไหนได้เลยสักกะอย่าง ข้าละเบื่อ! " ส่วนเจ้าเต่าเมื่อ ได้ยินกระต่ายพูดเหมือนล้อเลียนดูถูกตนเข้าเช่นนั้น ก็ให้เป็นนึกโมโหขึ้นมา จึงได้ร้องตอบกลับไปว่า " อะไรกันเดินของข้าอยู่ดี ๆ ก็มาว่าดูถูกกันอย่างนี้ได้ยังไงเล่า เจ้ากระต่ายนี่ก็ ! ถึงแม้ขาของข้านั้นจะสั้นคลานช้า ก็ไม่เห็นที่จะเกี่ยวอะไรกับเจ้าสักนิดเลยนี่.. แต่ว่าข้านี่น่ะ ก็มีที่ดีเลิศเรื่องความอดทนอยู่นะจะบอกให้...ถ้าพูดถึงเรื่องนั้นแล้ว..ข้าหละก็..ไม่เคยที่จะแพ้ใครเลยทีเดียว ! "

และด้วยความที่นึกโมโห ที่เดินอยู่ดี ๆ แล้วมาโดนดูถูกเข้าอย่างนั้น เต่าจึงพูดท้าทายขึ้นอีกด้วยว่า " เอาอย่างนี้ก็ได้ มาแข่ง กันดีกว่าไหม ? ว่าใครจะเป็นผู้ที่จะไปถึงที่บนยอดภูเขานั่นก่อนกัน..ว่าไง ! " เจ้ากระต่ายเมื่อได้ยินเต่าพูดท้าประลองแข่ง เข้าอย่างนั้น ก็เอามือกุมท้อง แล้วหัวเราะเป็นการใหญ่เลยทีเดียวทีนี้ "อะไรกัน..ช่างเป็นเรื่องที่น่าสนุกเสียจริง ๆ ที่เจ้าว่า และท้าข้าดวลมานี่น่ะ ฮ่า ๆๆๆ เจ้าไม่รู้เรอะ ! ว่าข้านี่น่ะ วิ่งเร็วเป็นที่สุด..ฮ่า ๆๆๆ " กระต่ายเริ่มคุยโว "ข้าไม่สนหรอก" เต่า ตอบ "เฮ้! เจ้าพูดอย่างนี้ก็แสดงว่าเจ้าแน่ใจแล้วนะ ! งั้นตกลงเจ้ากับข้ามาวิ่งแข่งกันเดี๋ยวนี้เลย รับรองว่าไม่มีทางที่เจ้าจะ ชนะข้าไปได้หรอก แล้วก็อย่างแน่นอนเสียด้วย..ฮ่า ๆๆๆ " กระต่ายร้องท้าทาย พร้อมกับเที่ยวไปเรียกพวกพ้อง และบรรดาสัตว์ ต่างๆให้พากันมาดู เพื่อเป็นสักขีพยานกับการแข่งขันอย่างมากมาย