วันนี้ไม่ใช่วันธรรมดาๆ อย่างแน่นอน...นอกเหนือจากความเร่งรีบยามเช้าตามวิถีชีวิตปกติของชาวเบกะและความยุ่งวุ่นวายในเส้นทางจราจร ในเช้าตรู่อันแสนเย็นเยียบของมหานครซึ่งไม่เคยหลับใหลกลับมีไอจางๆ ของความอบอุ่นอยู่บนใบหน้าของชาวเมือง ทั้งบนใบหน้าของเด็กน้อยซึ่งสะพายเป้สีสันสดใสมุ่งหน้าสู่โรงเรียนประถม เด็กสาวในชุดเครื่องแบบกระโปรงสั้นซึ่งกำลังหัวร่อต่อกระซิกกับกลุ่มเพื่อนของเธอ สาวออฟฟิศซึ่งดูสดชื่นรื่นเริงแม้ขณะบนรถไฟอันแสนจะเบียดเสียดและร้อนผ่าว ดวงตะวันค่อยๆ เคลื่อนสูงขึ้นไปบนฟ้าเปิดกว้าง สาดแสงสะท้อนกับสีแดงสดซึ่งทั่วทั้งนครพร้อมใจกันใช้เฉลิมฉลองเทศกาลแห่งความสุขและความรัก และด้วยสายลมหนาวเย็นตามฤดูกาลซึ่งพัดวูบเช่นนี้ก็ช่วยตัดความร้อนแรงจากแสงตะวันจนบรรยากาศโดยรอบอบอุ่นกำลังดี...อากาศสบายๆ กับวันซึ่งแต่งแต้มด้วยสีแห่งความร้อนแรงเช่นนี้ ไม่ว่าใครก็คงเคลิบเคลิ้มไปกับบรรยากาศของความหวานหอมชวนให้ใหลหลง...ราวกับกลิ่นหอมของกุหลาบสีแดงสด...ราวกับรสชาติหวานซึ้งซึ่งละลายบนลิ้นของช็อกโกแลต...ราวกับสัมผัสเบาอันนุ่มนวลของริมฝีปากจากผู้เป็นรักแรก....

"นี่...จะเหม่อไปถึงไหนยะยัยรัน? ชั้นพูดนี่ไม่ได้ฟังเลยเรอะ?"

พร้อมกับน้ำเสียงตัดพ้อ มือขาวเรียวจับที่บ่าของอีกฝ่ายและเขย่าเบาๆ

"...อะฮ้า....เหม่อคิดถึงสามีอยู่ล่ะสิ"

"บ้าน่าโซโนโกะเนี่ย" เธอหันใบหน้ามาทางคู่สนทนา เส้นผมละเอียดยาวสะบัดน้อยๆ พวงแก้มสีชมพูส่งให้ใบหน้าขาวของเธอดูสว่างสดใสยามต้องแสงตะวัน "ชั้นจะคิดถึงตาบ้านักสืบนั่นไปทำไมกันยะ" เธอค้อนน้อยๆ

"ไม่ต้องมาทำอายหรอกน่ารันจัง" อีกฝ่ายหัวเราะกิ๊กกั๊ก ดวงตากลมสีน้ำตาลอ่อนรับกับสีผมเบิกกว้าง "เรื่องนี้ชาวบ้านเค้ารู้กันหมดแล้วล่ะจ้ะ"

"แหม...." รันนิ่งเงียบอย่างยอมจำนนต่อข้อกล่าวหาโดยดี พวงแก้มสีเข้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด "...ก็ช่วงนี้ชินอิจิเค้าไม่ค่อยโทรมาหาเลยนี่นา..."

"แล้วไอ้ที่ว่า 'ไม่ค่อยโทรมาหา' ของเธอนี่มันนานเท่าไหร่แล้วล่ะยะ?" โซโนโกะถามแทรกขึ้นทันที

"ก็....เกือบสองอาทิตย์แล้วล่ะ"

"สองอาทิตย์? สองอาทิตย์เนี่ยนะ? นี่ยัยรัน..." โซโนโกะหรี่ดวงตากลมโตของเธอลง "แค่เกือบสองอาทิตย์มาทำบ่น ชีวิตรักเธอน่ะจะสวีทจนน่าอิจฉามากไปแล้วนะยะ แค่ไม่ได้คุยกันสองทิตย์..."

ความที่เป็นเพื่อนสนิทกันมานาน รันจึงเข้าใจได้ทันทีว่าเพื่อนสาวของเธอหงุดหงิดเรื่องอะไรมา

"นี่โซโนโกะจัง...เธอมีปัญหากับคุณเคียวโกขุเค้าเหรอจ๊ะ?"

"เอ้อ..." สีหน้าได้อารมณ์ของโซโนโกะเมื่อซักครู่อ่อนลงทันที แม้ปอยผมสั้นสีน้ำตาลจะช่วยให้เค้าหน้าดูสว่างขึ้น แต่สีหน้าของเธอก็หมองลงจนอีกฝ่ายสังเกตเห็นได้อย่างง่ายดายว่าตนจี้มาถูกจุดแล้ว

"ของเธอยังแค่สองอาทิตย์เองนะรัน ของชั้นสิ...เงียบไปตั้งสามเดือนแล้ว ปล่อยให้สาวสวยอย่างชั้นนั่งเหงาอยู่คนเดียว...เฮ้อ...มีแฟนก็เหมือนไม่มีกะเค้า" โซโนโกะเริ่มต้นระบายความกังวลของเธอให้เพื่อนซี้ฟัง "ชั้นก็เข้าใจนะคุณมาโกโตะเค้าไม่ค่อยชอบพูด แต่นี่มันตั้งสามเดือนแล้วนะ!!! ไม่รู้ว่าเค้าจะลืมชั้นรึยัง หรือว่าไปเจอสาวอื่นสวยๆ แล้วจะลืมชั้นจริงๆ โอ๊ย!!! รันจัง...ชั้นล่ะจะบ้าตาย!!"

รันรู้สึกได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติแน่ๆ ก็โซโนโกะน่ะเคยกังวลเรื่องแฟนตัวเองไกลบ้านเสียที่ไหน คุณเคียวโกขุบินไปนอกแค่ไม่กี่อาทิตย์ก็ออกไปเล็งหนุ่มหล่อๆ แถวชมรมเบสบอลได้สบายใจเฉิบซะแล้ว ไหงจู่ๆ เพื่อนของเธอคนนี้ถึงเกิดอยากรักเดียวใจเดียวขึ้นมาแบบกระทันหันได้นะ...?

รึว่า...จะเป็นเพราะบรรยากาศของวันวาเลนไทน์...วันสำหรับคู่รัก...

"ใจเย็นน่าโซโนโกะจัง" รันยิ้ม พยายามทำให้หญิงสาวตรงหน้าเธอรู้สึกผ่อนคลายลง "ชั้นว่าคุณเคียวโกขุเค้าคงไม่ใจอ่อนง่ายๆ แบบนั้นหรอกจ้ะ...นี่นะ...ไหนๆ ตอนนี้มันก็วาเลนไทน์ บางทีเค้าอาจจะแอบเตรียมอะไรไว้ให้เธอแล้วก็ได้นะโซโนโกะจัง" เธอเอ่ยให้กำลังใจด้วยน้ำเสียงแจ่มใส

"คุณมาโกโตะเนี่ยนะ...เฮอะๆๆ" โซโนโกะแค่นหัวเราะเบาๆ "...ยากย่ะ..."

"แต่ยังไงนะ...ชั้นว่าเค้าก็เห็นเธอเป็นแฟนของเค้า..."

..........

......ชั้นว่าเค้าก็เห็นเธอเป็นแฟนของเค้า....

....เค้าก็เห็นเธอเป็นแฟนของเค้า...

...เธอเป็นแฟนของเค้า...

...แฟนของเค้า...

.......

'...อย่างงั้นเหรอ...' เธอพึมพำเบาๆ

"โซโนโกะจัง~~~~~ง นอนได้แล้วนะจ๊ะ" เสียงแม่ของเธอดังขัดขึ้นมาจากชั้นล่าง

"ค่า~~~" โซโนโกะตะโกนตอบกลับไปอย่างเหนื่อยหน่าย

เธอเปิดโคมไฟดวงจิ๋วซึ่งให้แสงสีเหลืองนวลดูอบอุ่นแทนที่โคมแขวนดวงใหญ่บนเพดาน ก่อนจะกระโจนขึ้นไปบนเตียงหนานุ่มสีครีมอ่อน เธอซุกตัวลงไปในผ้าห่มนุ่มผืนโต เอื้อมมือขาวไปสัมผัสสวิทช์ไฟ...แล้วทันใดนั้น ห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความมืดอันเงียบสงบ สงัด และอบอุ่นสบาย ผิดกับภายนอกห้องนั้นซึ่งเต็มไปด้วยหิมะสีขาวพร่างและความเย็นเยือกของเดือนกุมภาพันธ์

แต่ว่า...เธอนอนไม่หลับ

โซโนโกะเบิกตาโพลงอยู่ในความมืด จ้องมองเงาขยับไหวอยู่บนเพดาน...เธอครุ่นคิดถึงคำพูดของรันมาตลอดเวลา ครุ่นคิดถึงมันอย่างที่ไม่สามารถสลัดทิ้งออกไปจากหัวได้เสียด้วย

'...ชั้นเชื่อว่าเค้าแคร์เธอมากๆ เลยนะจ๊ะ...' รอยยิ้มอ่อนโยนของรันผุดขึ้นมาในมโนภาพพร้อมกับเสียงนุ่มๆ '...คุณเคียวโกขุไม่ลืมเธอหรอกจ้ะ..."

...ชั้นก็อยากจะเชื่อเธออยู่หรอกนะ...โซโนโกะถอนใจ เธอรู้ว่าชายของเธอไม่ใช่คนอ่อนหวานโรแมนติกอย่างที่เธออยากให้เป็น เขาไม่เคยบอกเธอว่าเธอน่ารักหรือสวยขนาดไหน เขาไม่เคยซื้อดอกไม้ช่อโตๆ หรือขนมหวานอร่อยๆ ให้เธอซักครั้ง ลืมของขวัญวันเกิดไปได้เลย...แม้แต่วันเกิดของเธอเขาก็จำไม่ได้

'...แหม...ผู้ชายก็มีหลายแบบนี่นา...อย่างตาบ้าชินอิจิน่ะ วันเกิดตัวเองยังจำไม่ได้เลย นี่อีกหน่อยคงจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอายุเท่าไหร่...'

แต่ว่า...ในเทศกาลสำหรับความรักที่เธอเฝ้าฝันถึงแบบนี้ เธอเชื่อว่าเขาต้องรู้แน่ๆ เขาต้องรู้แน่ๆ ว่าวันนี้มีความหมายกับเธอมากขนาดไหน แต่ทำไม...ทำไมจนป่านนี้แล้ว...

'...โซโนโกะจัง...เชื่อใจคุณเคียวโกขุเค้าซักหน่อยเถอะจ้ะ....'

...เชื่อใจคุณเคียวโกขุ...อย่างงั้นเหรอ...

ท่ามกลางความมืด โซโนโกะเอื้อมมือควานไปข้างกาย ดึงเอาวัตถุทรงสี่เหลี่ยมเล็กๆ มาไว้ในมือ เธอใช้นิ้วไล่ไปตามผิวของมันจนสัมผัสกับผิวอ่อนนุ่มของตุ๊กตาซึ่งเธอติดไว้กับเสาอากาศของมือถือแทน...ตุ๊กตาซึ่งชวนให้เธอระลึกถึงผู้ชายคนหนึ่งมาเสมอ โซโนโกะตบหัวมันเบาๆ ด้วยปลายนิ้วก้อย ก่อนจะเลื่อนมือลงมากุมมือถือเครื่องนั้นอย่างทนุถนอมแทน

นาฬิกาเรือนใหญ่นอกห้องส่งเสียงกังวาน บอกเวลาสี่ทุ่มสิบห้านาที...ยังพอมีเวลาอีกก่อนจะถึงเที่ยงคืน...หรือวินาทีสุดท้ายของวันนี้

โซโนโกะตัดสินใจที่จะรอคอย...

รอคอย.........

.................

.............

............

........

......

..

ติ๊ดด...ติ๊ด.ติ๊ด.ติ๊ด...ติ๊ดด....

"โซโนโกะจังเหรอ? ชั้นเองนะ..." เสียงคุ้นหูดังขึ้น

"คุณมาโกโตะเหรอ......?"

"อะไรกัน ก็ชั้นเองน่ะสิ...เอ่อ...สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ..."

"ตาบ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เธอแผดเสียงใส่โทรศัพท์ "บ้าๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!! มาโทรหาอะไรกันเอาป่านนี้!!!! นี่มันเลยมาตั้งวันนึงแล้วนะ!!!!!!"

"เลยมาวันนึง?" เสียงของชายหนุ่มฟังดูประหลาดใจ "อ๋อ...แต่ตอนนี้ที่ซีแอทเทิลเพิ่งจะ...อืม...5 ทุ่ม 56 นาทีของวันที่ 14 เอง ก็เป็นอันว่ายังไม่เลยนะ"

"...บ้าที่สุด!!! ทำไมไม่รู้จักโทรมาให้เร็วกว่านี้นะ!!! ปล่อยให้กังวลอยู่ได้ตั้งนาน!!!!"

"โธ่...ก็ชั้นมัวแต่ยุ่งเรื่องหาที่เรียนใหม่อยู่ นี่พอดีนึกขึ้นได้ว่าโซโนโกะจังคงจะอยากให้ชั้นโทรมาหาวันวาเลนไทน์แน่ๆ ถึงได้โทรมา..."

"........"

"โซโนโกะ...โซโนโกะจัง...นี่เธอร้องไห้ด้วยเหรอ?"

"ปะ...เปล่า...แค่ชั้นนึกว่า...คุณมาโกโตะจะลืมชั้นแล้วซะอีก..."

"ชั้นไม่ลืมโซโนโกะจังหรอก...อ้อ...ช็อกโกแลตที่โซโนโกะจังส่งมาให้อร่อยมากนะ เออ...แล้วก็...เห็นช่วงนี้ที่ญี่ปุ่นหนาวลงนี่นา ใส่ชุดยาวๆ หน่อยล่ะเดี๋ยวจะเป็นหวัด เวลาเดินก็ระวังๆ ด้วยนะ โซโนโกะคงใส่บู้ทส้นตึกตามแฟชั่นอยู่แน่ๆ ระวังตกส้นล่ะ...."

น้ำเสียงของเขาฟังดูราบเรียบ ไม่หวานซึ้ง ไม่อ่อนโยน แต่ทว่ากลับทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในหัวใจ

"รู้แล้วน่า...โทรมาทีไรก็เตือนงี้ทุกครั้งแหละ..." เธอรีบตัดบทก่อนที่เขาจะร่ายยาวต่อ พลางใช้มืออีกข้างหนึ่งปาดซ้ำบนดวงตาซึ่งแย้มด้วยหยาดน้ำเล็กๆ ก่อนที่มันจะไหลกลิ้งลงมาตามเนินแก้มสีขาวของเธอ....