ทุกวันอาทิตย์ของสัปดาห์ นักเรียนโรงเรียนดาวนายร้อยจะต้องกลับมาอยู่ที่โรงเรียนดาวนายร้อย อันเป็นโรงเรียนจำลองรูปแบบของโรงเรียนเตรียมทหาร

           เวลา 19.00 น.

 ปี๊ด...ปี๊ด...ปี๊ด "เตรียมรวม...เตรียมรวม...เตรียมรวม" นักเรียนดาวนายร้อยระดับมัธยมต้น ตั้งแต่ ม.1-ม.3 และมัธยมปลาย ม.4 ได้มารวมกันเข้าแถว ส่วนพี่ ม.5 นั้นคุมน้องๆอย่างพวกผมอยู่ด้านหลัง แต่แปลกที่โรงเรียนนี่ไม่มีนักเรียนชั้น ม.6 มิหนำซ้ำนักเรียน ม.5 ยังมีกันแค่ 9 คนเอง ต่างจากโรงเรียนทั่วไปที่นักเรียนตั้งแต่ ม.1-ม.6 ที่มีมากกว่า 100-200 กว่าคน ก็ได้น่ะสิ เพราะโรงเรียนทั่วไป ส่วนมากเป็นโรงเรียนรัฐบาลแต่โรงเรียนดาวนายร้อยที่ผมอยู่นั้น เป็นโรงเรียนเอกชน ซึ่งคงรู้กันน่ะครับ ว่า โรงเรียนเอกชนมันต้องเสียค่าเทอม ค่าโน่น ค่านี่ กันเยอะแยะ แถมค่าเทอมก็ไม่ใช่ถูกๆน่ะครับ ของผม ม.2 ปีนึงแสนห้า ปีหน้า ม.3 ปาไปสองแสน เสียงพูดคุยกันดังทั่วลานรวมพล แม้ประธานนักเรียนจะสั่ง "ทั้งหมดฟัง" แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครฟังกัน ชั่ววินาทีเท่านั้นแหละเสียงที่พวกผมคุ้นเคยก็ดังขึ้น "ทั้งหมดหมอบ" เสียงที่สั่งพวกผมอยู่นั้น เสียงนั้นเป็นเสียงของพี่แชมป์ รุ่นพี่ ม.5 Command ร.ร.ดาวนายร้อยนั้นเอง พวกผมโดนสั่งลุก-หมอบประมาณ 50 กว่าครั้งได้ ดันพื้นท่าเตรียมนานถึงครึ่งชั่วโมงก่อนจะหยุดลงโทษ แล้วก็เช็คยอด พอเช็คยอดเสร็จก็เลิกแถวแล้วพักผ่อนตามอัธยาศัย ที่จริงเมื่อก่อน ตอน ม.1 ผมอยู่กับพ่อกับแม่ครับ แต่เพราะทะเลาะกับพ่อบ่อยครั้งผมจึงอยากที่จะไปไกลๆบ้านซ่ะที จะได้ไม่ต้องโดนด่า โดนว่า แต่คิดไปคิดมา พอมาเรียน ร.ร. นี้ปุ๊ป เหมือนกับผมคิดผิดทันที คิดถึงบ้านก็คิดถึง แต่จะย้ายกลับไปตั้งหลักใหม่ก็สายเกินไปเสียแล้ว ผมเลยคิดเล่นๆขำๆว่า ร.ร. นี้ไม่ใช่ที่คุมขังนักโทษแต่เป็นหอของพวกนักศึกษาในมหาวิทยาลัยต่างหาก แค่มันเป็นมหาวิทยาลัยชายล้วนเท่านั้นเอง

     -    จบ      -