การที่เราจะทนกับคนหนึ่งๆได้ ต้องใช้ใจล้วนๆ ถ้าเราไม่รักหรือไม่สนิทกับคนนั้น เราก็ไม่ต้องแคร์อะไรขนาดนี้

เรามีเพื่อนสนิทคนนึง ตอนแรกมันสนิทกับเรามากตัวติดกันด้วยซ้ำ แต่พอนานๆมา มีเพื่อนเข้ามาในกลุ่มเพื่ม1 คน บังเอิญมันสองคนอยู่หอเดียวกันด้วย พวกนั้นเลยสนิทกันมากขึ้นมากขึ้น จนหลายครั้งพวกนั้นก็คิดว่าเราไม่อยู่ในสายตา ส่วนตัวเราก็ไม่เอาไรมาก ถ้ามันคิดที่จะเดินไปก็เรื่องของเขา เราเดินคนเดียวได้ ไม่แคร์ แต่พออยู่ๆไป เพื่อนที่เราเคยสนิทมันมักมีปัญหากับเพื่อนใหม่คนนั้นอยู่บ่อยๆ มันโดยเพื่อนใหม่แกล้ง แบบเล่นๆ อยู่บ่อยครั้ง และมันก็โกรธ เพื่อนที่เราเคยสนิทมันมักจะมาลงอารมณ์ที่เรา ทำให้เหมือนกับที่เพื่อนใหม่ทำมัน ทั้งๆที่เราไม่เคยทำอะไรมันเลย เวลาสองคนนั้นทะเลอะกัน เราจะเป็นตัวกลางในการเคลียร์เสมอ พวกนั้นทะเลอะกันทุกครั้ง เราเป็นคนพูดให้ดีกันทุกครั้ง ตอนหลังๆมานี้ เวลาเพื่อนใหม่แกล้งมัน มันก็จะยิ้มแล้วดีด้วยไม่ว่าจะร้ายแรงแค่ไหน ในใจมันคงกลัวเพื่อนใหม่ที่น่าเกรงขามด้วย.. แต่พอเวลาเราเล่นกับมัน มันมักจะโกรธเราง่ายๆ หน้าเบียนบ้าง ไม่คุยบ้าง ซึ่งเราน้อยใจนะ เราไม่ใช่เพื่อนแกหรอ ลืมไปแล้วว่าเคยเป็นเพื่อนกัน แต่เราไม่คิดอะไร ง้อมัน คุยกับมันปกติ แต่พอวันนี้ เราทนไม่ไหว แกล้งมันบ้างแบบโครตจะเล็กน้อยเลยนะ เอาประเป๋าปากกามันมาเล่น แล้วมันโกณธเรา เราทนไม่ไหว พูดสิ่งที่อึดอัด แต่มันเฉย มันโง่ไม่เข้าใจ เราเลยพูดตัดเพื่อน เราจะไม่ง้อมัน ไม่พูดลย จบ