คุณรู้ไหม๊ว่าเครื่องหมายตกใจ(เรียกตามภาษาบ้านๆ) หรือเครื่องหมายอุทาน หรือ Exclamation mark (!) มีความสำคัญต่อความหมายที่เราสื่อสารมากแค่ไหน จากการเขียนโพสต์ที่แล้วเรื่องประโยคในภาษาอังกฤษ ทำให้ผมนึกถึงเรื่องขำๆ เมื่อซักสี่ห้าปีที่แล้ว ผมกับเพื่อนไปเติมน้ำมันที่ปั๊มแห่งหนึ่งแถวอยุธยา พอเติมน้ำมันเสร็จเราก็จอดรถหากาแฟดื่มและดูดบุหรี่ เราก็นั่งดูดบุหรี่ตรงม้านั่งหน้าร้านกาแฟ ดูดได้เกือบครึ่งมวนแล้วเพื่อนผมก็เหลือบไปเห็นป้ายห้ามสูบบุหรี่ ซึ่งเขียนด้วยปากเมจิกบนกระดาษกล่องลูกฟูกเล็กๆ (เป็นเหตุผลที่เราไม่เห็นในตอนแรก) แขวนอยู่ เพื่อนมันหัวเราะแล้วผมจึงมอง ไอ้หย่า! ป้ายห้ามสูบบุหรี่ แต่เพื่อนคนนั้นซึ่งเป็นต่างชาติบอกว่า Nope! ไม่ใช่ ตรงกันข้ามป้ายนั้นนะเป็นป้ายบอกว่าห้ามเข้ามานะที่นี่เค๊ากำลังลังดูดบุหรี่กันอยู่ ทำไมรู้ไหม๊ครับ?? เพราะว่าป้ายเขียนว่า No! smoking ถ้าเขาห้ามสูบบุหรี่เขาต้องเขียนว่า No smoking! ซิ อืมว่ะจริงของมึงเสร็จแล้วเราก็รีบดับบุหรี่แล้วก็เดินถกเรื่องนี้กันอยู่พักใหญ่ หลังจากนั้นผมจึงศึกษาเพิ่มเติมเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมจึงรู้ว่าเครื่องหมายอุทาน (!) เป็นเครื่องหมายที่เราใช้ในการแสดงประโยคอุทาน และประโยคคำสั่งครับ ซึ่งลักษณะการเขียนจริงๆ เราจะวางไว้ท้ายประโยคครับ เช่น Oh!, What a fool I am! เป็นต้น สรุปว่าถูกของเพื่อนผม ยังไงนั่นหรอ? No! smoking, คำสั่งห้ามได้จบลงหลัง No แล้ว Smoking เป็นเพียงบอกเล่าธรรมดา ดังนั้นป้ายนี้มีความหมายเหมือน Smoking! ส่วนถ้าเราต้องการห้ามสูบบุหรี่ต้องจบประโยคด้วย (!) No Smoking! อย่างงี้ครับ ขำๆ นะครับอย่าคิดมากฮุๆๆ

เรียนภาษาอังกฤษดัวยตัวเอง