พยายามมมมม....จะตัดใจจากเกมไปอ่านหนังสือให้ได้ล่ะ   แต่อาจเป็นเพราะกำหนดการของโรงเีรียนไม่ชัดเจน ก็เลยทำให้หงุดหงิดนิดหน่อย =3=

ตอนนี้ก็เริ่มลบเกมไปสองสามเกมแล้วล่ะ  (แต่ดันติดเฟสแทน ให้ตายเถอะ)

ปิดเทอมเปิดคอมแทบทุกวันจนแม่ถามว่า "ไม่อ่านหนังสือบ้างเหรอ เนื้อหา ม.4 มันยากนา"

ทำเก็บไปคิดในใจอีกแล้วล่ะ แน่นอนอ่านอยู่แล้ว...แต่หนังสือยังไม่มาเพราะไม่ไปโอนตังเดอะเบบรนนี่ดิ =____= (นิสัยเสียๆ)

แต่ก็เอาล่ะ~ มีความคิดว่าจะตั้งใจเรียนและเลิกเกมล่ะนะ~

ทำไมน่ะเหรอ? ลองคิดย้อนตอนเป็นเด็กประถมไม่รู้จักเกมเนี่ย...มันสุดยอดไปเลย (อารมณ์เด็กเรียน)

ก็เลยมีวิธีมาค่อยๆแก้กันล่ะ~ ได้ผลด้วยน้าาา

ถ้าเข้าใกล้ช่วงสอบเนี่ย...มันคือช่วงเวลาปั่นงานเลยใช่ม้า...

เพราะฉะนั้น 1 ทำงานที่ไม่เกี่ยวกับคอมให้เสร็จก่อน

              2 ถ้าทำงานเกี่ยวกับคอมไปหาข้อมูลจากเนตห้องสมุดรร.ให้เรียบร้อย กลับบ้านมาเรียงใน W ไม่ต้องเปิด wifi 

                 (หรือถ้าใครเป็นคอมเรื่องก็ทำให้เสร็จที่ รร. ซะเลย)

             3  ถ้าเคีลยร์งานเสร็จแล้ว คงต้องถึงเวลาอ่านหนังสือล่ะนะ แต่เกมมันค้ำคอทำไงดี

                    -ไม่ต้องบอกว่าขอเล่นวันนี้วันนึงเดี๋ยวพรุ่งนี้อ่านแน่

                    - กำหนดไว้เลยว่าจะไม่เล่นถึงวันที่เท่าไหร่ (ต้องอดทนมากๆน้าา)

                    -เวลาพักจากการอ่านหนังสือ ให้กิน ร้องเพลง อะไรก็ได้ ที่ให้ลืมคอมไปซ๊าาาาาา

             4 ข้อสุดท้ายนี้สำคัญมาก "ทนๆเอา"

              ได้ผลไม่ 100 เปอ หรอกน้า มันก็มีบ้างที่บางวันจะแอบเล่น แต่ก็จะรู้สึกผิดแล้วกลับมาอ่าน

        สำหรับใครที่คิดว่า"ทำยังไงก็คงทำไม่ได้หรอกก็เราติดไปแล้วอ่ะ เป็นเกมเมอร์ไปแล้ว งั้นเราก็จงเล่นต่อไป 555+"

อย่าเพิ่งหมดหวังเพราะเราเคยเป็นแบบนั้น  อาจจะเหลือเชื่อนะ แต่ทีครั้งนึงที่  เราไปนอนบนเตียงแล้วก็คิดต่างๆนานาว่าทำไมเราถึงติดเกม

เลิกไม่ได้เหรอ แล้วก็ตอบด้วยประโยคข้างต้น = = ซักพักก็มีความคิดว่า "เพราะเราปิดกั้นตัวเองมากกว่าเลยทำให้เราไม่ไปไหนซักที"

พอคิดได้ 2-3 วันต่อมา ขุดตังในกระปุก 700 ไปซื้อหนังสือทันใด  ตอนแรกๆก็ตั้งใจอ่าน(ส่วนใหญ่ไม่ค่อยจะรู้เรื่อง) เปิดเทอมมา วางกองไว้ประดับโต๊ะ  แต่...

                         "ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยใช่มั้ยล่ะ?"

  รู้ว่ามันอาจจะน้ำเน่าด้วยภาษาค่อนข้างจะการ์ตูน (เำพิ่งอ่านมา - -) และแนวคิดดราม่านิดๆ

แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเปลี่ยนไม่ได้นะ เพราะว่าวันนึงเนี่ย

                "เราจำเป็นต้องเลือกทางเดินที่ไม่ทำให้คนอื่นเสียใจและเป็นผลดีกับเรา"  แม้ว่าเราจะไม่ชอบก็ตาม

ไม่มีอะไรที่ได้มาโดยไม่เสียอีกอย่างไป  เคยคิดมั้ยว่า เฮ้ย เราจะเิลิกแล้วนะ  ฝันไว้ซะดิบดีว่าเทอมหน้าจะโคตรตั้งใจเป็นเด็กเรียน  เอาเข้าจริงทำไม่ได้ เพราะ "คุณยังไม่ได้เลือก"  โอเคถ้าคุณมีความฝันอยากจะเป็นจีเอม ไม่ว่า แต่แน่นอนคงไม่ได้ชำนาญแต่เรื่องเล่นเกมอย่างเดียวหรอก ต้องรู้หลายๆอย่าง ใครใฝ่ฝันไว้ก็สู้ๆ   แต่ถ้าใครไม่ได้ฝันแบบนั้น "คุณต้องเลือก"

         เหมือนเวลาเติมบัตรเกม จะซื้อไรดีวะ?  ของถาวร จะไอเทมที่โคตรจำเป็น?  ก็แบบนั้นล่ะ มันเลือกยากแต่สุดท้ายเราก็เลือกจริงมั้ย?

(นั่นคืออดีตที่ระลึกได้ตอนนอนคิดอยู่บนเตียง)

กลับมาปัจจุบัน

ต้องเลือกห้อง ม.4 =____= ห้องธรรมดา กิฟ ห้องอังกฤษ

กิฟนี่ตัดปายย (สอบไม่ติดเค่อะ โง่วิทย์ คณิต)

ห้องEIS จะเรียนรูเรื่องป่าวเนี่ย ซื้อหนังสือเพิ่มอีก

ห้องธรรมดา ห้องในฝัน *0*

ถามพ่อ พ่อบอก "แล้วแต่ EIS ก็ฝึกภาษาอังกฤษด้วยนะ จะเรียนครูไม่ใช่เหรอ (ขอบอกก่อนว่าอยากเป็นครูค่ะ) "

ถามแม่ แม่อยากให้เรียนกิฟ เผอิญลูกโง่เกินกว่าจะสอบติดค่ะ = = เลยอยากให้เรียนด้านภาษา

"เก่งอังกฤษไม่ใช่เหรอ(บอกกี่หนแล้วแม่ว่าจะตกอยู่รอมร่อ)"    

สุดท้ายยยยยยย   ก็เลือกห้องอังกฤษที่พอไปวัดไปวาได้ยกเว้นไวยากรณ์ - -

เพราะมีความคิดที่ว่า เล่นเกม การ์ตูน ใช้ชีวิตชิวๆ มันทำเมื่อไหร่ก็ได้

สิ่งที่เราอยากทำ สิ่งที่เราใฝ่ฝัน สิ่งพวกนี้มันอยู่ับเราไปตลอดชีวิตนะ คือเราคิดได้ตลอด ในชีวิตเรา เราทำตอนไหนก็ได้ 

ดูอย่างในข่าวสิ คุณตา-ยาย อายุ 70 กว่า แต่งงานกัน....  เห็นไหมเมื่อไรก็ืำได้

แต่อย่างว่านะว่า "พ่อกับแม่ไม่ได้อยู่กับเราไปทั้งชีวิตนะ จะได้ทำสิ่งที่ท่านอยากให้ทำอีกเมื่อไหร่ไม่รู้"

คือเราเป็นคนทำในสิ่งที่ตัวเองต้องจำยอมทำให้ทุกวันนี้....เป็นคนทีความอดทนสูงมาก(ยกเว้นเพื่อนมากวนตีนนะ)

เพียรไปเถิดจะเกิดผล รู้มั้ยอดทนแล้วได้อะไร   ตัวอย่าง:

-  12 สอบเสร็จแล้ววปิดเทอมมม (เปิดเทอมไม่ได้ไปไหนซักที่นอกจากบ้าน ตลาด และรร.) วันเกิดแม่ ข้าวนอกบ้านนที่ HotPot

-  13 ออกไปกินข้าวกับเพื่อน เยยย้ ที่ hotpot (เวรละกุเพิ่งไปกินมาเมื่อวาน= =)

-  14 ครูพาไปฉลองแข่งได้รางวัล กิน MK กะ ซาเวนนนนนเซ่นนนนนน >.,< 

เห็นมั้ยถ้าเราทำดีมีรางวัลให้เสมอ...

เป็นประสบการณ์ดีๆ ที่เอามาเล่าสู่กันฟัง~  

ขอยืมพี่ตูนมานิดนึงดีกว่า (ชีวิตมันเป็นของเรา~)

จบค่ะ...