เหตุมันเกิดเมื่อวานนี้...


ฉันกำลังอารมณ์เสียมากๆเพราะจักรยานยางรั่วทั้งที่มีธุระจำเป็นต้องใช้มัน(ขับมอ\'ไซไม่เป็นค่ะ - -*)
ขณะอารมณ์เสียเจ้าตัวขนปุกปุยที่มนุษย์เรียกมันว่า \"สุนัข\" ....ฉันตั้งชื่อมันว่าข้าวก่ำ มันเป็นหมาพันธุ์ลาบลาดอร์ ตัวสีดำ...ต้องบอกว่ามันตัวใหญ่มาก
.
.
.
.
มันเข้ามาคลอเคลียฉันตอนอารมณ์เสียหมาดๆ
.
.
และแน่นอนว่า....ฉันแตะเข้าสีข้างมันอย่างจัง....มันร้องหงิงๆแล้วก็วิ่งหนีไป..

ตอนคุณอารมณ์เสียคุณคงไม่ใส่อะไรมากนักแน่นอน...ฉันก็เช่นกัน...

ฉันขี่จักรยานเฮงซวย(ที่พี่ตัวซวยเอามันไปต่างจังหวัดแล้วพังกลับมา)ปั่นออกไปทั้งที่ยางยังรั่วอยู่
.
.
ฉันออกไปทำธุระนานพอสมควร
.
.
สองขาน้อยๆรีบปั่นจักรยานเพราะมันค่ำแล้ว...และเมื่อฉันปั่นมาถึงหน้าบ้าน
.
.
.
หมาตัวเดิมที่ฉันเพิ่งเตะมันยืนรอฉันอยู่....
แน่นอนว่าฉันรู้สึกผิดเต็มๆ...
ความจริงแล้วฉันเป็นคนที่หยิ่งพอควรนะ(เรียกว่าปากแข็งจะดีกว่า)...เพราะฉะนั้นการพูดขอโทษเป็นเรื่องที่ยากมาก..... นอกจากจะเดินชนคนเท่านั้นแหละ

และฉันก็ไม่ค่อยใช้มันอย่างจริงจังเท่าไหร่...
.
.
.
แต่ฉันใช้มันอย่างจริงใจกับหมาตัวนี้...

เอาล่ะ...หทดเวบาดราม่าแล้ว - -

ฉันเพิ่งนึกได้ว่าไม่ว่าฉันจะไปที่ไหน ต่างจังหวัด ....หรือแค่ใกล้บ้าน..มันก็รอฉันอยู่ตรงนั้นเหมือนเคย
...และฉันคิดว่าฉันจะไม่ทำแบบนั้นกับมันอีกแล้ว T^T/

.
.
จากเรื่องที่เล่ามา...คุณเห็นมั้ยว่าขนาด\"หมา\" มันยังรอและห่วงใยคุณ


\"บางคน\"เดินไปทักคนรู้จักของเขาในขณะที่เขากำลังเดินกับคุณอยู่...แล้วเขาก็ทิ้งคุณไว้คนเดียว

แต่\"บางตัว\"อาจไม่ได้ไปกับคุณทุกที่...แต่มันรอคุณ

\"อย่าทำให้อะไรก็ตามที่คุณรักเสียใจ\"

\"อย่าให้ความสำคัญมากกับคนที่อยู่ด้วยกันมานาน...แต่ไม่เคยถามว่า...จะเดินไปด้วยกันไหม...เพราะวันไหนที่เขาไม่มีคนเดินข้างๆ...เขาจะมาหาคุณเอง\"