จากที่ห่างหายไปนาน วันนี้ได้กลับมาเขียนไดอารี่อีกแล้วค่ะ

  นับวันไปๆมาๆ ตอนนี้เรียนอยู่ ม.6 พอดีเลย

  ตอนนี้เป็นอะไรที่ปวดหัวมากๆค่ะ เพราะต้องติดตาามการเคลื่อนไหวของแต่ละมหาวิทยาลัย

 ถ้าเผลอนิดเดียว ก็ตามใครเค้าไม่ค่อยทันเท่าไหร่

อ่ะ!!! ลืมบอกได้ยังไงนะ พี่สาวของฉันติดแพทย์ มช. แล้วนะคะ อิๆ

แต่กลายเป็นว่าเรานี่แหละที่กดดันซะเอง

แหม พอพี่ติดคณะดีๆ คนอื่นก็มาตั้งความหวังกับเราซะสูงเลย

เป้าหมายของฉันไม่หมอหรอกค่ะ แต่เป็นพยาบาล

ถ้าจะเรียนอะไรก็ต้องตั้งเป้าไว้สูงๆ แล้วค่อยมาดูว่าเราไปได้ไกลมากน้อยแค่ไหนนะคะ

ถ้ามีคำว่าเท่านี้ก้พอ ชีวิตก็คงไม่ถึงขีดสุดหรอกค่ะ

อย่าคิดว่าเอาสูงๆตกลงมาแล้วจะเจ็บ มันเป็นเรื่องธรรมดาค่ะ

แต่ว่าล้มยังไง คนเราก็ต้องลุกขึ้นใหม่อยู่ดีนี่คะ

สำหรับฉันแล้วตอนนี้ก็ต้องพยายามให้มาก ทั้งชีวิตนี้นะคะ

ไม่มีใครหนีคำว่า "พยายามพ้นหรอกค่ะ"