วันนี้มีเรื่องจะมาเล่าให้ฟัง เนื่องจากไปอ่าน Blog ของพี่เนตร

เรื่องลดการติดเกมของเด็ก

เรามีประสบการณ์จะมาแชร์ว่าในกรณีศึกษาของเราเป็นยังไงกันบ้าง

ต้องเกริ่นก่อนว่า ครอบครัวเรามีฐานะปานกลางค่อนไปทานจน (555+)

เรา้เป็นพี่สาวคนโต และอายุห่างจากน้องชาย 5 ปี

มันมีช่องว่างระหว่างวัยนิดหน่อย เป็นปัญหาบ้าง แต่เราก็ผ่านมันมาได้


ปัญหาแรกที่เราพอจะจำได้รางๆ คือ ปัญหาพี่รังแกน้อง

ก็เรานี่แหละที่รังแกน้อง หาว่าพ่อแม่รักน้องมากกว่า 555+

อย่าถามเลยว่ารังแกยังไงนะ

เพราะมันเหมือนเด็กผู้ชายสองคนทะเลาะกันอะ =___=

ว่าแล้วก็อายเนอะ คิดไปได้ แต่หยั่งว่า วุฒิภาวะอันนั้นนิดมันคิดได้แค่นั้นจริงๆ

ปัญหานั้นผ่านมาได้ ด้วยพ่อกับแม่ปรับความเข้าใจ

โดยการนั่งคุยกันเลย เราก็พูดไปเลยว่าเราไม่พอใจอะไร

พ่อกับแม่ก็เคลียร์ตรงนั้น เราก็จบ ผ่านมาได้


แต่ปัญหาไม่รู้จบในสมัยนั้น(ของพ่อกับแม่อะนะ)

ก็คือเจ้าน้องชายมันติดเกมมากกกก

ขนาดที่ว่าขโมยกระปุกออมสินเราไปเล่นเกม

ตอนนั้นเราโกรธมาก แทบจะฆ่าได้เลยทีเดียว

ถึงว่าหยอดไปเท่าไหร่มันไม่เต็มซักกะที มีคนมาช่วยใช้นี่เอง !!


เรื่องนี้เป็นปัญหาเรื้อรังมานานมาก จนพ่อกับแม่ก็ไม่รู้จะทำยังไง

ส่วนตัวเราก็ค่อนข้างจะมีโลกส่วนตัวสูง

กลับบ้านก็เข้าห้องเลยประมาณนั้น

จนมีครั้งนึง น้องชายเราสอบตกอะไรซักอย่าง

คือติด 0 เยอะมากกกก

แล้วพ่อก็นะ ยื่นคำขาด ว่าจะไม่ให้มันเรียนต่อแล้ว

( = * = )a

เราก็เฉยๆ นะ ไม่คิดว่าพ่อจะทำจริง ปกติโอ๋มันจะตาย

(นี่ความคิดอคติกับน้องสุดๆ เลยล่ะตอนนั้น)

แต่แม่ก็ลากเราไปคุย ว่าพ่อกับแม่เอาจิงนะ

แล้วก็ถามเรา ว่าโอเคไหมถ้าจะทำแบบนี้ ( =*= !)


พูดจริงๆ เลยว่า อยู่ๆ เราก็ห่วงน้องขึ้นมาทันที

(ประมาณว่า ถ้ามันไม่เรียนละจะมีชีวิตยังไงล่ะเนี่ย !!)

เราเลยบอกพ่อกะแม่ว่า เดี๋ยวเราขอคุยกะน้องก่อน ละค่อยว่ากัน

( เหมือนมี power นิดๆ 555+)


เราก็ลากน้องขึ้นไปคุยที่ห้องเรา

คุยกันนาน จนได้ข้อสรุปว่า

เราขอโอกาสให้น้องได้เรียนต่อ

และตกลงกันว่าจะไม่มีตกอีกแล้ว

ไม่ว่าจะยังไง จะเล่นเกมก็เล่นได้

แต่เรียนต้องมาก่อน ประมาณนั้น

เราก็มีหน้าที่ตบๆ ให้มันไม่นอกลู่นอกทางเกินไปแค่นั้น

เรียกมาด่า มาสอนบ้างเป็นระยะ


จริงๆเรื่องมันก็นานมากแล้ว

จนตอนนี้น้องชายตัวแสบยังอยู่รอดปลอดภัย

ตอนนี้ก็ยังเล่นเกมอยู่

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เรียนในมหาลัยรัฐ

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เรียนเก่งขั้นเทพ

แต่ตอนนี้ถือว่าดีกว่าเมื่อก่อนเยอะมาก

ตอนนี้น้องชายเรียนอยู่ปีสามแล้ว

ใกล้จะถึงฝั่งแล้ว ซึ่งเป็นเรื่องที่พ่อกับแม่หวังไว้มากที่สุด

ทำเป็นเล่นไป

มันได้เกรดเยอะกว่าตอนที่เราเรียนอีกนะนั่นน่ะ 555+



เราดีใจที่วันนั้นเราไม่ตัดโอกาสน้อง

เราดีใจที่น้องสามารถพิสูจน์ตัวเองได้

และเราก็ดีใจ ที่น้องนึกถึงเราเสมอ เวลาที่มีปัญหาอะไร



แต่ไม่ค่อยดีใจ ถ้าโทรมาไถตังนี่แหละ (=___= !)



ปล. ทักษะการสื่อสารบางอย่างใช้ได้กับเฉพาะคนบางประเภท

ปล2. การเอาอารมณ์วางไว้ที่อื่น ก่อนที่เราจะคุย(เป็นการเป็นงาน)

ถือเป็นเทคนิคใหม่ที่เราเพิ่งค้นพบเมื่อวานนี้เอง !?!


 (^____^)v