คาโรกับเซโรเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ทั้งสองคนได้เห็นหน้ากัน และเขามีมิตรภาพอันลึกซึ้งสำหรับเขาทั้งคู่ อันนี้ก็จะขอยกตัวอย่างเรื่องราวชีวิตของเขาละกัน
มีวันหนื่ง คาโรชวนเซโรไปปีนเขา แต่คนในเมืองเขาพยายามกีดกั้นไม่ให้เขาไป แต่เขาก็ปฏิเสธด้วยเหตุผลสั้นๆ ว่า "มิตรภาพของเราลึกซึ้งยิ่งกว่าบ่อน้ำ"แล้วก็ไปปีนเขาด้วยกันทั้งคู่ แต่กลับไปผิดทาง ไปหลงทางในทะเลทรายซะงั้น - -" แล้วคาโรก็ถามเซโรว่า "เธอเอาแผนที่มารึเปล่า ฉันจะได้รู้ว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหน " "แย่ล่ะ ลืมเอามาจากบ้านซะด้วย ทำไงดี หลงทางซะแล้ว" "ไอ้หน้าโง่ เซโร ฮึ" เซโรได้ยินดังนั้นจังเสียใจมาก เขาจึงเขียนลงบนทรายว่า
"คาโร เรียกฉันว่า หน้าโง่"
น้ำตาหยดหนึ่งร่วงแหมะลงบนตัวอักษร ไม่นานลมก็พัดตัวอักษรนั้นหายไป หลังจากทั้งคู่เดินเร่ร่อนมานาน เขาก็พบโอเอซิส แล้วเซโรก็บอกคาโรว่า "อ๊ะ นั่น โอเอซิส " "อย่านะ นั่นเป็นภาพลวงตา" "ชิ คิดจะดึ่มน้ำจนหมดบ่อคนเดียวละซิ" เซโรวิ่งไปถึงก่อนคาโร เพราะต้องการดื่มน้ำมาก แต่เหตุการณ์กลับพลิกผลัน เมื่อโอเอซิสนั้นเป็นบ่อโคลนดูด! "นั่นไง ข้าเตือนเจ้าไว้แล้วแท้ๆ" จากนั้นคาโรก็หายแว็บเข้าไปในป่า ได้แต่ปล่อยให้เซโรยืนอึ้งอยู่ในบ่อโคลนดูด "ใช่แล้ว! คาโรจะต้องกลับมาช่วยเรา" เขานึกในใจ แต่ผ่านไปนาน กลับไม่พบวี่แววของคาโรเลย "ฮึ คิดจะหนีข้าเพียงเพราะข้าทำแผนที่หายละซิ" เขาคิด แต่หลังจากนั้นครู่ใหญ่ คาโรก็กลับมาโดยเขาใช้เชือกจากป่ามาดึงเซโรเอาไว้ได้ แล้วคาโรก็บอกว่า "ขอโทษนะที่มาช้าไปหน่อย เพราะระหว่างทางข้าโดนเสี้ยนบาดน่ะ" "ไม่เป็นไรหรอก ถ้าข้ารอดชีวิตก็ดีแล้ว" แล้วเซโรก็สลักลงบนหินว่า
"คาโร ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยข้า"
แล้วคาโรก็ถามว่า "ตอนนั้นเขียนลงบนทราย แล้วทำไมตอนนี้ต้องสลักลงบนหินด้วยล่ะ" "ก็เพราะว่าเรื่องที่ไม่ดีเราควรลืมให้เร็วที่สุด ตรงข้าม เรื่องที่ดีเราควรจะจำมันไว้ไปตราบนานเท่านาน"