มินามาตะ เรื่องราวที่มากกว่าโรคร้าย ภาค 2

การค้นพบ “โรคประหลาด” 

ย้อนไปเมื่อประมาณ 50 ปีก่อน โยชิมิสึ ทานากะ ช่างทำเรือประจำหมู่บ้านสึคิวระ (Tsukiura)  อาศัยอยู่กับครอบครัวอย่างปกติสุข สึคิวระเป็นหมู่บ้านประมงเล็กๆ  ในเมืองมินามาตะ บ้านของเขาหันหน้าสู่ทะเลชิรานุยอันสวยงามและสงบ

ทานากะมีลูกทั้งหมด 6 คน ลูกสาวคนที่ห้าคือชิซุโกะ ขณะนั้นอายุประมาณ 6 ขวบ และลูกสาวคนสุดท้องชื่อจิตสึโกะ อายุประมาณ 3 ขวบ เด็กทั้งสองชอบเล่นด้วยกันและเก็บหอยบนหาดทรายหน้าบ้านเป็นประจำ ทั้งคู่เป็นเด็กน่ารัก ฉลาด และแข็งแรงดี

แต่แล้วในวันที่ 2 เมษายน 2499 ชิซุโกะเริ่มมีอาการผิดปกติ นั่นคือมองเห็นสิ่งต่างๆ พร่าเลือน จับตะเกียบไม่อยู่ เดินและพูดได้ลำบาก และร่างกายเริ่มชักกระตุก พ่อแม่พาเธอไปหาหมอหลายราย แต่ก็ไม่มีหมอคนไหนรู้ว่าหนูน้อยเป็นโรคอะไร ในที่สุดเธอถูกนำส่งแผนกกุมารเวชที่โรงพยาบาลของบริษัทชินนิฮอนชิสโสะฮิเรียวคาบุชิคิไคชะ หรือ New Japan Nitrogenous Fertilizer Inc. ซึ่งภายหลังในปี 2507 บริษัทดังกล่าวเปลี่ยนชื่อเป็นบริษัทชิสโสะ

ต่อมาในวันที่ 29 เมษายน จิตสึโกะก็เกิดอาการแบบเดียวกัน จนพี่สาวต้องแบกเด็กน้อยขึ้นหลังไปโรงพยาบาลชิสโสะอีกคน เธอเป็นเด็กโตเกินวัย แต่ตอนนี้กลับนั่งไม่ได้ กินอาหารไม่ได้และพูดไม่ได้ ทุกคนในครอบครัวตกใจและไม่สามารถทำใจยอมรับ เฝ้าร้องไห้อยู่ที่โรงพยาบาล 

แพทย์ที่รักษาเด็กทั้งสองคนเริ่มเกิดความตระหนกยิ่งขึ้นเมื่อรับรู้จากแม่ของพวกเธอว่า เด็กผู้หญิงวัย 5 ขวบ 4 เดือนอีกคนที่เป็นเพื่อนบ้านถัดไปก็ป่วยแบบเดียวกัน คือ พูดไม่ได้ เดินไม่ได้ และใช้มือไม่ได้เหมือนเดิม แพทย์ที่โรงพยาบาลจึงออกสำรวจผู้ป่วยแบบบ้านต่อบ้านจนกระทั่งพบเด็กที่มีอาการป่วยในลักษณะเดียวกันถึง 8 คน อาการหลักที่สำคัญก็คือ มีการอักเสบหรือบวมบริเวณสมอง หรือสมองถูกทำลายเนื่องจากความผิดปกติอย่างรุนแรงที่เกิดขึ้นในระบบประสาทส่วนกลาง

นพ. ฮาจิเมะ โฮโซคาวา ผู้อำนวยการโรงพยาบาลชิสโสะในขณะนั้นได้จัดทำรายงานถึงสำนักงานสาธารณสุขของเมืองมินามาตะเมื่อวันที่ 1 พฤษภาคม ว่า “เกิดโรคระบาดที่ไม่ทราบชื่อขึ้นชนิดหนึ่ง ซึ่งมีอาการต่อระบบประสาทส่วนกลาง” 

ในเวลาต่อมาจึงถือว่า วันที่ 1 พฤษภาคม 2499 เป็นวันที่ค้นพบโรคมินามาตะอย่างเป็นทางการ

สำหรับอาการของชิซุโกะ ตามที่แพทย์ผู้รักษาลงบันทึกความเห็นไว้ในรายงานการรักษาตอนหนึ่งระบุว่า มีลักษณะของเด็กขาดสารอาหารและมีอาการแบบวิกลจริตอย่างอ่อนๆ มีการกรีดร้อง นัยน์ตาดำขยายกว้างเล็กน้อย ลิ้นแห้ง แต่ไม่พบความผิดปกติภายในอย่างอื่น แขนขาเคลื่อนไหวลำบาก มีอาการกระตุกตัวแข็งทั้งตัวเป็นบางครั้ง สายตามองได้ในมุมแคบลง ยิ่งผ่านไปหลายวันอาการเหล่านี้ยิ่งหนักมากขึ้น จนกระทั่งแขนและขาบิดงออย่างรุนแรง

ในที่สุดชิซุโกะเสียชีวิตไปเมื่อวันที่ 2 มกราคม 2502 ขณะอายุได้ 8 ขวบกับ 1 เดือน ส่วนจิตสึโกะสามารถต่อสู้กับโรคร้ายจนมีชีวิตรอดถึงปัจจุบัน แต่ก็อยู่ในสภาพพิการจากโรคแปลกประหลาดดังกล่าว