ยีสิบเอ็ดปีผ่านไป เมื่อ ๑ กันยายน ๒๕๕๔ กับการจากไปของลูกผู้ชายชื่อ สืบ นาคะเสถียร วีระบุษในดวงใจของใครหลายๆคน รวมทั้งตัวผมเองด้วย ต้องยอมรับว่าความตายของหัวหน้าสืบ นาคะเสถียร ส่งให้เกิดผลกระทบหลายๆด้าน เกิดกระแสอนุรักษ์ในสังคมไทย เจ้าหน้าที่บ้านเมือง และระบบข้าราชการไทย หันมาเอาจริงเอาจังกับการปกป้องอนุรักษ์ป่าไม้มากขึ้น คงบอกไม่ได้ว่าร้อยเปอร์เซ็น แต่ก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจน
จากปริมาณของสัตว์ป่าในรอบหลายปีมีจำนวนเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้นยังไงนั้นผมเองก็ไม่เคยไปนั่งนับหรอกนะครับ แต่เป็นสถิติที่ทางเจ้าหน้าเค้าถือเอาความอุดมสมบูรณ์ของป่า กับจำนวนสัตว์ป่าที่เพิ่มขึ้นเป็นดัชนีชี้วัด ต้องขอขอบคุณเจ้าหน้าที่ของมูลนิธิสืบนาคะเสถียรทุกท่านที่ทำงานหนัก และทุ่มเทแรงกายแรงใจในการอนุรักษ์ป่าผืนนี้รวมด้วยชาวบ้านในพื้นที่ ป่าที่ว่านี้ประกอบไปด้วยเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า ๖ แห่ง อุทยานแห่งชาติ ๑๑ แห่ง รวมแล้ว ๑๑.๗ ล้านไร่
ทุ่งใหญ่นเรศวร และเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้งได้ขึ้นเป็นมรดกโลกทางธรรมชาติตามเจตนารมณ์ของหัวหน้าสืบ สัตว์ป่าในพื้นที่แถบนี้ก็ไม่ต้องกลัวโดนล่าเนื้อหนัง หรือกินอิ่มนอนหลับกันกว่าแต่ก่อนก็ว่าได้ ถึงล่าสัตว์ป่าที่นี่ไม่ได้ ตัดป่าไม้ที่นี่ไม่ได้ก็ไปที่อื่น ยังมีพื้นที่ป่าอีกหลายแห่งในประเทศไทย เช่น ทางเหนือ อีสาน ที่โดนพวกตัดไม้ทำลายป่า และพรานเถื่อนล่าสัตว์ป่าบุกรุก ลำพังชาวบ้านในพื้นที่คงไม่มีอำนาจใดๆ ไปต่อกรกับนายทุนผู้ทรงอิทธิพล คงต้องอาศัยหน่วยงานของรัฐเข้าไปกำกับควบคุบดูแลอย่างจริงจัง สร้างความรู้ความเข้าใจของการอยู่ร่วมกันกับธรรมชาติ
ผลของการลักลอบตัดไม้ส่งผลชัดเจนอย่างไม่ต้องเรียนจบดอกเตอร์ก่อนถึงจะเข้าใจ เพราะเมื่อฝนตกต่อเนื่องนานหลายวันหน่อย ดินสไลด์ น้ำก็ท่วมแล้ว ทั้งที่หลายปีก่อนเหตุการณ์เช่นนี้ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ ไม่อยากเห็นว่าการอนุรักษ์รักษาป่าเป็นเพียงกระแสชั่ววูบเฉพาะช่วงเวลาใดเวลาหนึ่งแล้วก็หาย แต่อยากให้ฝั่งลงไปในจิตใต้สำนึกถึงความสำคัญของธรรมชาติ หรือจะต้องให้มีคนสังเวยชีพตัวเองเพื่อปลุกกระแสอนุรักษ์ป่าอีกกี่รายถึงจะครอบคลุมพื้นที่ป่าทั้งหมดของประเทศไทย
