~Love story~...Chapter 14

สมาชิกเลขที่24230 | 03 ต.ค. 53

1.3K views

ถ้าหากทุกครั้งที่เธอเคยถามผม เธอถามตรงเช่นนี้

ผมคงให้คำตอบเธอแบบไม่หยุดคิดสักนิดตั้งแต่ 15 ปีที่แล้ว…..

ผมเงียบไปในขณะที่ใบไม้ใบหนึ่งค่อยๆ ร่วง ลงมาจากต้นไม้

ผมดูจนมันตกลงถึงพื้นดิน มันทำให้ผมคิดได้ว่า

อะไรบางอย่างเมื่อมันผ่านพ้นมาแล้วมันไม่มีทางที่จะหวนกลับคืนได้อีก

เหมือนดังเช่นผมที่จนวินาทีสุดท้ายที่ผมจะได้เห็นเธอเช่นนี้

ผมก็ยังไม่กล้าที่จะพูดออกไป หรือถึงผมจะกล้าพูดออกไปมันก็คงไม่มีประโยชน์

ผมยืนจ้องตาเธออยู่นาน

“ฟ้า….ต่อไปนี้ฟ้าดูแลตัวเองนะแบ๊งค์คงไม่ได้เป็นฮีโร่ประจำตัวฟ้าอีกแล้วนะ”

เธอรีบถามผมด้วยท่าทางตกใจ “ทำไม! แบ๊งค์ แบ๊งค์จะไปไหน” “ปารีส”

ผมเช็ดน้ำตาที่แก้มเธอเป็นครั้งสุดท้าย “..ลาก่อนนางฟ้าตัวน้อยน้อยของผม.”

ผมหันหลังแล้วก็เดินจากเธอไป เธอใช้มือมาดึงแขนผมไว้

ความรู้สึกแบบนี้ผมเคยรู้สึกหลายต่อหลายครั้ง ทุกครั้งผมจะต้องหันไปหาเธอ

แต่คราวนี้มันไม่เหมือนทุกครั้ง

ผมค่อยๆแกะนิ้วเธอที่จับที่แขนผมแล้วก็เดินอย่างไม่เหลียวหลัง

ผมได้ยินเพียงเสียงเธอร้องสะอื้นจากข้างหลัง

“แบ๊งค์!….ไม่มีที่ไหนที่ดาวจะสวยเหมือนบนสะพานนั่น

ไม่มีใครทำให้ฟ้ารู้สึกมีความสุขเหมือนกับแบ๊งค์

ไม่มีทิวลิปส์ดอกไหนเหมือนที่แบ๊งค์ให้”

“ฟ้า.. ฟ้ารัก………….”

ประโยคสุดท้ายเธอพูดว่าอะไรผมก็ได้ยินไม่ชัดเพราะผมอยู่ห่างจากเธอมากแล้ว

ผมรู้สึกแต่เพียงว่าเธอกำลังยืนมองผมเดินจากไป จนลับตา

…..คืนนี้ผมมาสะพานแห่งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว

ผมคิดถึงหลายต่อหลายอย่างบนนี้ ผมไม่เคยขึ้นมาโดยไม่มีเธอมาก่อน

ผมไม่ได้ขึ้นมานานแล้วคืนนี้มันดูเงียบเชียบจริงจริง

เมฆที่บดบังบนท้องฟ้าเริ่มที่จะลอยออกจากหมู่ดาว

ดวงดาวเริ่มที่จะส่องแสงระยิบระยับดูแล้วมันช่างสวยจริงจริง

ผมพึ่งเคยมองมันแบบเต็มตาเป็นครั้งแรก

เพราะทุกครั้งที่มาผมไม่เคยใส่ใจกับดาวเลย ผมสนใจที่เธอมากกว่า

เพราะตาที่เป็นประกายของเธอมันสวยกว่าหมู่ดาวบนท้องฟ้าเสียอีก

ผมยังรู้สึกเหมือนกับว่า เธอกำลังยืนดูดาวข้างข้างผม

และเสียงเธอกินไอศกรีมมันก็ยังก้องอยู่ในหัวผมอยู่เลย

ผมหยิบไดอะรี่ที่เธอให้ผมขึ้นมาดู ผมค่อยๆเปิดออก

ข้างในมันยังใหม่อยู่เลยไม่มีแม้รอยยับ เธอทำไมถึงรักษาได้ดีขนาดนี้นะ….

ผมเปิดเข้าไป ดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องราวของชายคนหนึ่ง

วันเดือนปีที่ระบุไว้หน้าแรกก็ประมาณ 15 ปีได้

เธอพูดถึงครั้งแรกที่อยู่ห้องเดียวกันกับชายคนนั้นที่ห้อง ม.1/3

เธอเริ่มหลงรักเขาตั้งแต่ครั้งแรก

เธอพูดถึงความเป็นบอร์ดีการ์ดที่แสนดีของเขาที่ คอยช่วยเหลือเธอทุกครั้ง

ยอมออกรับแทนเธอทุกเรื่องยอมเจ็บตัวเพราะเธอทุกครั้ง

ให้เธอขี่หลังโดยไม่บ่นสักคำ เขาทำให้เธอมีความสุข เขารู้ใจเธอไปซะทุกอย่าง

เขาทำให้ชีวิตเธอไม่อ้างว้าง เขากลับบ้านพร้อมเธอทุกวัน

ทั้งที่บ้านเขาและเธอไม่ได้อยู่ใกล้กันเลย

และเธอก็เขียนถึงเหตุการณ์หลายต่อหลายอย่าง

ที่ทุกเหตุการณ์เหมือนมันพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวันวาน

แต่ประโยคหนึ่งในไดอะรี่ที่ผมอ่านแล้วดูเหมือนจะ น้ำตาคลอเลย ก็ประโยคสุดท้าย

ที่เธอเขียนถึงชายในไดอะรี่ของเธอ “เมื่อไหร่น๊า…แบ๊งค์เขาจะบอกรักเราสักที”

<< ก่อนหน้า

ถัดไป >>