จะว่าไปแล้ว ถ้าได้ลองรื้อกระเป๋าดูดีๆ น้องๆ จะเจอปากกาอยู่แท่งนึง ที่รู้สึกว่าไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่ หน้าที่ก็มีแค่ใช้ขีดเส้นใต้ ขีดเส้นกั้นหน้ากระดาษเท่านั้น เรียกว่าเป็นปากกาที่อยู่ยงคงกระพัน ใช้ตั้งแต่ ม.1 จนถึง ม.6 ก็ยังไม่หมดแท่งซักที หลายคนรู้แล้วล่ะว่าปากกาที่พี่มิ้นท์พูดถึง ก็คือ ปากกาแดง นั่นเอง มาถึงตรงนี้น้องๆ เคยสงสัยรึป่าวว่า ทำไม ปากกาแดง ถึงใช้ขีดเส้นใต้ หรือทำเครื่องหมายต่างๆ แต่กลับไม่ค่อยเห็นคนเอามาใช้เขียนกัน

            คำถามข้อนี้ มีทั้งคำตอบเชิงวิทยาศาสตร์และไสยศาสตร์ความเชื่อควบคู่กันไป จุดเริ่มต้นของการเขียนในสมัยก่อน คนโบราณจะหยิบเอาสีที่ได้จากธรรมชาติมาเป็นหมึก เช่น ดิน หรือ หินสีต่างๆ นำมาทุบมาบดให้เป็นสี เชื่อกันว่าสีแรกๆ ของโลกก็จะอยู่ในโทนสีดำ ส่วนสีแดง แม้จะไม่ชัดเจนเรื่องที่มาของสี แต่ส่วนใหญ่ก็จะให้เหตุผลคล้ายๆ กันว่าเป็นสีที่เหมือนเลือดในร่างกายของเรานั่นเอง  ถ้าน้องๆ นึกถึงหนังจีนโบราณ ก็จะเห็นว่ามีฉากที่ใช้เลือดเขียนลงบนกระดาษเยอะเลย และส่วนมากใจความที่สื่อออกมาก็จะเป็นจดหมายสำคัญๆ หรือเรื่องเร่งด่วน ถึงจะเป็นแค่ละครหรือภาพยนตร์ก็ตาม แต่ก็เป็นตัวสะท้อนวิวัฒนาการความเป็นมาของสีได้ด้วย

           ดังนั้น สีแดง หรือ สีเลือด จึงกลายเป็นตัวแทนของเรื่องเร่งด่วน หรือเรื่องสำคัญๆ เหมือนที่เราใช้ขีดเส้นใต้ วงกลม ดอกจัน หรือจดโน้ตในส่วนสำคัญๆ เช่น เวลาอาจารย์บอกว่าตรงนี้สำคัญนะ!!! ก็แทบจะเขวี้ยงปากกาน้ำเงินทิ้งและหยิบปากกาสีแดงขึ้นมาแทนเลยทีเดียว

          ส่วนในเชิงวิทยาศาสตร์ ก็ว่ากันว่า เป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับระบบสมองและจินตนาการ โดยปกติเราใช้สีน้ำเงินเขียน เพราะเป็นสีที่สบายตาและจุดประกายความคิดสร้างสรรค์ได้ดี ส่วนสีแดง จะเป็นสี
ที่ถูกเชื่อมโยงเข้ากับสิ่งที่เป็นอันตราย และออกไปในโทนร้อน ทำให้มองเห็นสะดุดตามากกว่าปกติ ดังนั้นจะเห็นได้ว่าในหลายๆ วงการ ก็ใช้สีแดงในส่วนที่สำคัญ หรือต้องระวัง  เพื่อให้สะดุดตาและเกิดการปฏิบัติตาม เช่น ไฟจราจรสีแดง ให้หมายถึง หยุด!! หรือ สัญลักษณ์ของโรงพยาบาล ก็แสดงถึงอันตรายและชีวิต