บทที่ 2

        ในค่ำคืนนั้น คิมส์ได้นั่งคิดเรื่องกล่องปริศนาใบนั่นและนั่งมองมันอย่างจดจ่อ เธอได้ตั้งคำถามไว้ในหัวมากมาย

“การกลับมาของกล่องปริศนาโบราณอีกครั้ง จากการหายไปถึง 14 ปี...”

          “ทำไมถึงยังกลับมาได้และทำไมถึงหายไปได้ล่ะ? หรือว่ามันจะเป็นกล่องวิเศษจริงๆกันนี้...”

     “แล้วฉันควรจะทำอย่างไรกลับมันต่อไปล่ะ? เมื่อมันกลับมาแล้ว ฉันต้องหาวิธีเปิดมันใช่ไหม?”

“แล้วฉันจะเปิดมันได้อย่างไรล่ะ?แล้วเปิดไปเพื่ออะไรล่ะ?.....”

                                                                 “ ...มันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ถ้าฉันเปิดมันได้..”

“เฮ้อออออออ...” คิมส์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วบ่นออกมาลอยๆ

“อย่างไรซะ ฉันก็ต้องเปิดมันให้ได้อยู่ดี ถึงจะมีเรื่องที่สงสัยมากมายก็เถอะ! เปิดๆไปเถอะยังดีกว่าปล่อยให้มันปิดไว้อย่างนี้เดี๋ยวปริศนาประจำตระกูลก็ไม่ยอมจบสักที กล่องนี้เป็นปริศนาอะไรมากมายนักหนาน้า? วุ่นวายชะมัด ใครสร้างเนี่ยยยยยย =[]=!!”เธอบ่นต่อ

ตุบ ตุบ ตุบ ปึก เธอลุกขึ้นเดินมาเปิดไฟในห้องนอน แล้วเปิดประตูออกไปหยิบของ สักพักนึงตุบๆๆๆๆๆ เธอรีบวิ่งกลับมาที่ห้องนอน ครืกกกกก.. เธอวางของที่เธอหยิบมาเมื่อครู่ สิ่งที่เธอยิ้มมานั่นคือ ค้อน ตะปู จอบ ไขควง หิน ปืน กระบอง...แต่ละอย่างคือ อาวุธทั้งนั้น

“เฮ้ยยย! กว่าจะขนได้ เหนื่อยเว้ย! น่าจะมีระเบิดด้วย ถ้ามีนะ เจ้ากล่องบ้าแกไม่เหลือแน่ - -++” คิมส์พูดด้วยความมั่นใจเต็มที่ ใช่ ถ้ามีระเบิดล่ะก็บ้านเธอก็ไม่เหลือเช่นกัน เธอได้เริ่มภารกิจเปิดกล่องปริศนาโบราณโดยเริ่มจากการหยิบหินมากะเทาะกล่องแรงๆ เอาตะปูกับค้อนมาตอกเข้ากับฝากล่องจนเธอเริ่มเหนื่อย

“เอ๊า! อะไรเนี่ย =[]=!? ขนาดนี้ยังจะคงสภาพดีเลิศอยู่ได้! เอาจัดหนักกว่านี้ดีกว่า - -++” ว่าแล้วเธอก็เริ่มการหยิบไขควงมาแหงะ แซะ แกะเห็นว่าไม่ได้มีผลให้มันมีรอยเลยแม้แต่น้อย เธอหยิบกล่องย้ายทำการเปิดกล่องสุดมหานรกสวนหลังบ้าน เธอหยิบจอบ ปืน กระบอง และกระบอกเก็บเสียง เธอขนของพวกนั้นลงมาที่สวน และเริ่มการเปิดฝากล่องอีกครั้ง

“หึ =________,=! เดี๋ยวฉันจัดหนักๆให้แกเปิดเอามาซะ!” เธอหยิบจอบขึ้นมาแล้วเจาะไปที่กล่อง ทันใดนั้นเอง   

            เฟี้ยง!!  เจ้ากล่องก็ส่องแสงขึ้นมาพริบตานึ่งพร้อมสะท้อนจอบกลับทันที ทำให้คิมส์ถึงกลับตกตะลึงในปฏิกิริยาสะท้อนกลับของเจ้ากล่องนั้น เธอเดินเข้าไปใกล้กล่องใบนั้นและหยิบขึ้นมา พร้อมกับยิงปืนที่ใส่กระบอกเก็บเสียงไว้ ปัง!! เพราะว่าเธอใส่กระบอกเก็บเสียงไว้จึงเสียงปืนจึงเบามาก แต่พอเธอยิงปืนไปที่กล่อง มันก็ไร้วี่แววว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับกล่องเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งยังสามารถสะท้อนจอบกลับมาได้อีกต่างหาก เธอจะทำอย่างไรต่อไป...

“อะไรว่ะ =[]=! เหนื่อยแล้วนะเฮ้ย อะไรของแกเนี่ย? กล่องบ้าอะไรเนี่ยถึกจริงๆ!”เธอบ่นๆกับกล่องมาหาประลัยอันแสนทนทานนี้

 “เอ๋อ..อันนี้อ่อนไปสินะ...ต้องแรงกว่านี้...งั้นพรุ่งนี้เจอดีกัน!! วันนี้ฉันจะเอาแกไปนอนทับซะ!! พรุ่งนี้แกไม่รอดแน่..”

            เธอยุติภารกิจเปิดกล่องมหันตภัยลงและเก็บข้าวของจากนั้นก็ขึ้นไปนอน ถึงเช้าวันพรุ่งนี้เมื่อไหร่คงได้รู้ว่าเธอจะทำอย่างไรต่อไปกับกล่องปริศนานี้ต่อไป...

นี้ฉันกลับมาเป็นเด็กเหรอเนี่ย...?

‘คิมส์ ลูกรัก...พ่อรักคิมส์มากนะ...’

‘ค่ะ...คุณพ่อ...หนูก็รักพ่อค่ะ...แต่..’ 

‘หาพ่อให้เจอนะลูก...พ่อรออยู่...’

คุณพ่อจะไปไหนค่ะ? คุณพ่อ คุณพ่อ คุณพ่อ!!!!!

“คุณพ่อ!!”  คิมส์ร้องขึ้นมาพร้อมกับสะดุ้งตื่นขึ้น และมีเหงื่อออกมาเต็มตัว เธอหันซ้ายขวาและได้ยินเสียง.. ก๊อกๆๆๆๆ

“ลูกคิมส์...” คุณนายเจน์นิเฟอร์เรียกคิมส์...เธอรีบลุกขึ้นจากเตียงขึ้นมา แล้วเดินไปเปิดประตู

“อา..อะ..อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เธอทักทายแม่ยามเช้าด้วยเสียงเหนื่อยและอ้ำๆอึ้งๆ

“จ้า วันนี้เป็นอะไร หืม?เหงื่อเต็มหน้าเชียว หน้าซีดด้วยแฮะ ไม่สบายไปหาหมอมั้ย?”

“มะ..มะ..ไม่เป็นไรค่ะ หนะ..หนูสบายดีค่ะ ไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ”

“อย่าฝืนนะลูก เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาจะว่าอย่างไง? วันนี้หยุดสักวันเถอะน่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เองสบายมาก ^^; ”  เธอยิ้มให้แม่เธอและเดินไปอาบน้ำ ขณะที่เธออาบน้ำอยู่ คิมส์คิดถึงขณะที่เธอคิดถึงฝันของเธอและใช้ความคิด

“ฝันอีกแล้ว...คุณพ่อ..คุณพ่อรอเราอยู่งั้นเหรอ? คนที่หายไปนานเนี่ยน่ะ?...”

“เอาล่ะ! พอสักที รีบๆน้ำอาบแล้วชั่งมันไปซะ ยังไงมันก็ไม่มีวันเกิดขึ้นแหงๆ”

                    ในขณะที่คุณนายเจน์นิเฟอร์กำลังปิดประตูเธอเหลือบไปเห็นกล่องปริศนาที่อยู่ในห้องนอนของคิมส์ แล้วเธอก็ค่อยๆปิดประตูและยิ้มน้อยๆ แล้วจึงเดินลงไปทำอาหารเช้า คิมส์เปิดประตูห้องอาบน้ำออกมา พร้อมชุดนักศึกษาเรียบร้อยตามปกติ เธอเดินมาที่ห้องนอนเพื่อมาหยิบกล่องปริศนาและเอกสารการเรียนของเธอและเดินลงมาข้างล่าง รับประทานอาหารเช้าตามปกติธรรมดาที่เป็นอยู่

“ลูกคิมส์ วันนี้มีนัดกับซิสเตอร์คาเอนี่ใช่มั้ยจ๊ะ? อ่ะนี้” คุณนายเอ่ยถามและยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆให้คิมส์ คิมส์หยิบมาจากมือแม่แล้วพิจารณา คิมส์ยิ้มให้แม่และกล่าว

“ขอบคุณค่ะ”  กระดาษแผ่นนั้นคือ ที่อยู่ของโบสถ์ คิมส์ดูใบที่อยู่โบสถ์

 “โบสถ์ เดล ซิงโนเรย์..” เธอพูดขึ้น แล้วเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ

“เดินทางดีๆนะลูก^^” คุณนายเจน์นิเฟอร์ยิ้มให้คิมส์

“ไปก่อนนะค่ะคุณแม่” คิมส์กล่าวก่อนออกจากบ้านไป เธอกดสวิดซ์เปิดประตูและเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับกล่องใบเก่าและเอกสารของเธอ และยื่นเรียกแท็กซี่ไปมหาวิทยาลัย เธอเข้าไปในรถและหันหน้าไปหาคุณนายเจน์นิเฟอร์ผู้เป็นแม่ที่ยืนดูเธออยู่ และโบกมือลาตามเดิม คิมส์เดินทางไปมหาวิทยาลัย เมื่อถึงแล้ว เธอเดินลงมาจากรถ รีบวิ่งไปที่ห้องโบราณคดีทันที

                ปึก!!!!!!  เธอวางเอกสารและกล่องโบราณเจ้าปัญหาไว้หน้าโต๊ะอาจารย์เดลี่

“อาจารย์ค่ะ!! ช่วยอะไรหน่อยสิค่ะ!!”

“อะ..อะ..อะไรจ๊ะ? - -;; ”

 “ครูช่วยหนูเปิดกล่องใบนี้ได้มั้ยค่ะ?”

“อา..ได้จ้า แต่นี้คือกล่องอะไรเหรอจ๊ะ?”

“กล่องของหนูเองค่ะ พอดีเคยเล่นตอนเด็กแล้วมันเปิดไม่ออกน่ะค่ะ ช่วยเปิดหน่อยนะค่ะ”

“จ๊ะๆ - -;;”

“ขอบคุณมากค่ะ >

       อาจารย์เดลี่เริ่มการสำรวจกล่อง เธอหยิบกล่องขึ้นมาแล้วสำรวจทั่วๆกล่อง

“กล่องนี้ดูเก่าแก่จังเลยนะ คิมส์”

“ค่ะ ก็เก่าแล้วน่ะค่ะ อีกอย่างตอนเด็กหนูทำมันหายด้วย เพิ่งมาเจอเนี่ยแหละค่ะอาจารย์”

“อืม...ตั้งแต่หนูเด็กๆ..แต่มันไม่น่าจะดูเก่าขนาดนี้น้า...อาจารย์อยากรู้อะไรมากกว่าวิธีการเปิดน่ะ หนูจะว่าอะไรไหม? ว่าอาจารย์จะหาอายุของกล่อง?” อาจารย์เดลี่หันขึ้นมามองหน้าคิมส์

“อา..ได้ค่ะ - -;” คิมส์พูดพร้อมกับพยักหน้าให้อาจารย์เดลี่

“งั้นเอาไปห้องตรวจสอบกัน” อาจารย์เดลี่ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ เดินออกจากห้องพักครูไปห้องตรวจสอบวัตถุโบราณทันทีและคิมส์ก็หยิบกล่องใบนั้นขึ้นมาจากโต๊ะอาจารย์ แล้วเดินตามอาจารย์เดลี่ไป

        มีนักศึกษาชายผู้หนึ่งเห็นคิมสกับอาจารย์เดลี่ที่กำลังเดินไปห้องตรวจสอบวัตถุแล้ววิ่งมาทัก

“อาจารย์ฮะ คิมส์!! ไปไหนกันคร้าบ ^^//”  

“อ๊ะ! โทชิโมริ!! โอฮาโยะ อรุณสวัสดิ์จ๊ะ” คิมส์หันไปทัก และรีบเดินต่อทันที

“ไปไหนเหรอฮะ อาจารย์เดลี่สุดสวย ผมช่วยถือของให้มั้ยคร้าบบบ ^^”

โทชิโมริเดินตามไปทักอาจารย์เดลี่ที่อยู่ข้างหน้าคิมส์ อาจารย์เดลี่หันกลับมาตอบกลับทันที

“ไม่เป็นไรจ๊ะ จะไปห้องตรวจสอบน่ะ เอ่อนี้ โทชิจ๊ะ ช่วยอะไรคุงหน่อยนะ”

“ได้คร้าบ ^^” โทชิโมริรับคำอย่างร่าเริง

“ช่วยไปบอกอาจารย์เฮเดนหน่อยนะ ช่วยทำกุญแจผีให้หน่อย”

“ได้คร้าบ ^^” โทชิโมริรับคำอย่างร่าเริงอีกครั้ง

“ขอบใจจ๊ะ” อาจารย์เดลี่กล่าวแล้วเดินต่อ คิมส์เดินตามอาจารย์เดลี่และพูดต่อ

“อาจารย์ค่ะ..กุญแจผีช่วยอะไรไม่ได้หรอกค่ะ ขอจัดหนักๆเลยได้ไหมค่ะ?”

“หึ! กุญแจของอาจารย์เฮเดนน่ะนะ ไม่มีใครรอดพ้นได้แน่..”

“ทำไมเหรอคะ? - -;; ” คิมส์ถาม ในขณะนั้นอาจารย์เดลี่และคิมส์เดินมาถึงห้องตรวจสอบวัตถุแล้ว อาจารย์เปิดประตูห้องแล้ววางของลง...ทันใดนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งกระโจนขึ้นมาจากโต๊ะตรวจสอบ!

“เพราะมันไร้เทียมทานยังไงล่ะ!! ฮ่าๆๆๆ” ชายคนนั้นกล่าวขึ้น

“เอิ่ม..อาจารย์ค่ะ ช่วยหยุดปัญญาอ่อนสักวันก็ดีนะค่ะ - -**” อาจารย์เดลี่พูดตัดพ้อใส่

“แหม..อาจารย์ค่อยไปว่ากันในบ้านสิจ๊ะ =w=”

“อ่อ..อาจารย์เฮเดนค่ะ ทำกุญแจเสร็จหรือยังค่ะ?”

“อ่ะ? กุญแจผีเหรอ? ไม่มีใครสั่งนิ?? = =?”

“อ้าว! งั้นโทชิโมริคุง...”อาจารย์เดลี่พูด ทันใดนั้นก็ได้ยิ่งเสียงคนวิ่งมาที่ห้องตรวจสอบวัตถุทันที

“แฮะ แฮะ ขอโทษคร้าบบ พอดีผมไปที่ห้องอาจารย์แล้วหาอาจารย์ไม่เจอน่ะครับ ผมเลยวิ่งเลยที่ห้องนี้ดู” โทชิโมริพูดด้วยความกระหืบกระหอบ

“แล้วอาจารย์เฮเดนมาทำอะไรที่นี้ค่ะ?”

“ไม่อยากให้อยู่..ครูก็พร้อมจะไป T^T”

“สบายเลยค่ะ แต่ทำกุญแจให้ก่อนนะค่ะ” อาจารย์เดลี่พูดพลางเอามือหยิกหูอาจารย์เฮเดนอย่าแรงแล้วปล่อย

“จ้าๆๆ T^T” อาจารย์เฮเดนพูดกับผู้เป็นภรรยาแล้ว รีบเดินไปหยิบเครื่องมือทำกุญแจทันที

“เร็วๆด้วยนะคร้าบบบ ^^” โทชิโมริพูดกับอาจารย์เฮเดนอย่างรื่นเริง

     อาจารย์เฮเดน ขณะที่ทำกุญแจอยู่นั้นอาจารย์ก็ค่อยส่งให้โทชิโมริ

“อ่ะนี้ กุญแจผี เธอจะเอาไปไขอะไรล่ะ??”

“เอ่อ..อันนี้ไปถามภรรยาอาจารย์อาจารย์กับสาวน้อยคนนั้นดีกว่านะคร้าบ ^^//”

โทชิโมริคุงชี้ไปทางอาจารย์เดลี่ และคิมส์

“เอ่อ..ฝากถามหน่อยสิ - -//”

“คร้าบ ^W^”   โทชิโมริตอบรับคำสั่งอย่างเริงร่าเช่นเดิม แล้วเดินไปหาอาจารย์เดลี่และคิมส์ที่กำลังสำรวจกล่อง

“อาจารย์ฮะ กุญแจนี้เอาไปไขอารายคร้าบ??” โทชิโมริเข้าไปถามและยื่นกุญแจให้

“ไปได้แหละจ๊ะ ขอบใจมากนะ ^^” คิมส์และอาจารย์เดลี่พูดตัดคำเพื่อจะได้ไม่ต้องตอบคำถามและยื่นไปรับกุญแจ

“อา..ครับ OwO” โทชิโมริพูดแบบอึ้งนิดหน่อย และสีหน้าที่ร่าเริงแล้วเดินกลับไปหาอาจารย์เฮเดนอย่างชิล ชิล

      ส่วนฝ่ายอาจารย์เดลี่และคิมส์ก็นำเอากล่องไปที่ห้องตรวจวัตถุ

ปึก!  คิมส์วางกล่องบนโต๊ะตรวจสอบ

“อ่ะนี้ ถุงมือจ๊ะ” อาจารย์เดลี่พูดพร้อมยื่นถุงมือให้คิมส์

“ขอบคุณค่ะ”

“ขอให้เปิดได้นะจ๊ะ ^^”

“ขอบคุณค่ะ หนูจะพยายาม”

    คิมส์เริ่มการเปิดกล่องโดยใช้กุญแจผีที่อาจารย์เฮเดนทำขึ้นมา คิมส์ใช้กุญแจไขที่แม่กุญแจ

กึก กริ๊ก กริ๊ก กึก กริ๊ก กริ๊ก..กริ๊ก กึก...  

“ได้ไหมจ๊ะ ?” อาจารย์เดลี่ถามขึ้น

“เอ่อ...ขอลองอีกหน่อยนะค่ะ = =;;”

กึก กริ๊ก กริ๊ก กึก กริ๊ก กริ๊ก..กริ๊ก กึก...  กึก กริ๊ก กริ๊ก กึก กริ๊ก กริ๊ก..กริ๊ก กึก...  

“ได้หรือยังจ๊ะ?” อาจารย์เดลี่ถามอีกครั้ง

“เอ่อ..ขออีกทีค่ะ”

กึก กริ๊ก กริ๊ก กึก กริ๊ก กริ๊ก..กริ๊ก กึก... กึก กริ๊ก กริ๊ก กึก กริ๊ก กริ๊ก..กริ๊ก กึก..กึก กริ๊ก กริ๊ก กึก กริ๊ก กริ๊ก..กริ๊ก กึก...

“เอ่อ..ได้หรือยังจ๊ะ คิมส์”

“คือ...” คิมส์หันหน้ามามองหน้าอาจาร์ยเดลี่

“อาจารย์ค่ะ..”

“อ่า...งั้นอาจารย์ขอลองดูหน่อย..” อาจารย์เดลี่หยิบกุญแจจากมือคิมส์และพยายามเปิดดู

กึก กริ๊ก กริ๊ก กึก กริ๊ก กริ๊ก..กริ๊ก กึก... กึก กริ๊ก กริ๊ก กึก กริ๊ก กริ๊ก..กริ๊ก กึก..กึก กริ๊ก กริ๊ก กึก กริ๊ก กริ๊ก..กริ๊ก กึก...

“อาจารย์ว่า...ไปหาอาจารย์เฮเดนให้เปิดให้เราดีกว่านะ”

“คะ..ค่ะ”

“ที่แท้ก็เปิดกล่องนี้เอง..!!!!!!!!!” อาจารย์เฮเดนโผล่มาจากใต้โต๊ะ

“ว๊ายยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!” อาจารย์เดลี่ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจพร้อมกับยกขาขึ้นเตะเข้าที่ก้านคออาจารย์ผู้เป็นสามี ป๊าบบบบบ!!!!!!! โครมมมมม!!!!

“เอื๊อกกกกกกกกกก =[]=!!!!!!!!!”  อาจารย์เฮเดนร้องเสียงดัง แล้วหล่มลงไปที่พื้น

“ว๊ายตาย! อาจารย์มานี้ได้ไงเนี่ย?” อาจารย์เดลี่ถามอาจารย์เฮเดนอย่างงุนงง แต่หล่อนได้เตะอาจารย์ผู้เป็นสามีไปแล้ว

“เอ่อ.. = =;;”  คิมส์ได้แต่ตะลึงยืนอึ้งอยู่ใกล้เหตุการณ์

“คุณมาแบบนี้ก็ตกใจนะค่ะ” อาจารย์เดลี่พูด

“ก็แหม..อยากให้ตกใจเล่นๆ T^T”

“อ่า..ว่าแต่อาจารย์ช่วยเปิดกล่องนี้หน่อยได้มั้ยค่ะ??” คิมส์ขอความช่วยเหลือจากอาจารย์เฮเดน

อาจารย์เฮเดนหันไปดูที่กล่อง ค่อยๆลุกขึ้นเดินไปที่มองกล่องใกล้ๆ

“อื้ม...ส่งกุญแจมา” อาจารย์เฮเดนพูดแล้วยื่นมือขอกุญแจ คิมส์วางกุญแจลงที่มืออาจาย์เฮเดน

            อาจารย์เฮเดนเริ่มเสียบกุญแจเข้าไปในแม่กุญแจของกล่อง

กึก..กึก..กิก...กึก..กึก กึก กึก กึก กึก กึก กึก กิก กึก กึก..

             แล้วอาจารย์เฮเดนค่อยๆเอากุญแจออกมา แล้วทำหน้าเหมือนจะตัดสินใจอะไรบ้างอย่างแล้วพูดว่า

“อืม.....อาจารย์ว่า...”

“ว่าอะไรค่ะ?” คิมส์ถาม

“อาจารย์ว่าระเบิดฝากล่องเลยมั้ย??”

“อ๊า!!” อาจารย์เดลี่ตกใจข้อเสนอของอาจารย์ผู้เป็นสามี

“เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ!” คิมส์ตัดสินใจระเบิดมันซะ!

“อื้ม! ไปเตรียมระเบิด ห้องทดลอง เครื่องมือความปลอดภัยให้เรียบร้อย!” อาจารย์เฮเดนสั่งการ

“ค่ะ” คิมส์รับคำสั่ง

“เดี๋ยว! คิมส์” อาจารย์เดลี่หันไปเรียกคิมส์ แล้วพูดต่อว่า

“งานแบบนั้นให้ผู้ชายทำเถอะ หนูดูอยู่เฉยๆดีกว่านะ”

“ค่ะ”

อาจารย์เดลี่หันไปมองโทชิโมริที่แอบมองอยู่ที่ประตู

“โทชิโมริคุง...” อาจารย์เดลี่เรียก โทชิโมริค่อยๆเดินเข้ามาในห้อง

“คะ..ครับ แฮะๆ ^^;; ”  เขายิ้มแฮะๆ อย่างโดนจับได้

“ไปเตรียมของสิ! ยืนยิ้มอยู่ได้!” อาจารย์เดลี่ชี้นิ้วสั่งโทชิโมริ

“คร้าบบบบบ!”โทชิโมริรีบรับคำสั่งแล้ววิ่งไปเตรียมของอย่างรวดเร็ว อาจารย์เฮเดนหันไปบอกกับอาจารย์เดลี่

“เรื่องห้องผมจัดการเองนะ เดี๋ยวคุณนั่งดูอยู่เฉยๆกับหนูคิมส์ก่อน”

“เรียบร้อยแล้วฮะ!!” โทชิโมริตะโกนมาจากห้องอีกห้องหนึ่งที่อยู่ข้างๆ ที่มีลักษณะเป็นโดมใส ขุ่น

“ดีมาก!” อาจารย์เฮเดนชมโทชิโมริ แล้วรีบเดินเข้าไปในห้อง แล้วโทชิโมริก็พูดกับอาจารย์เฮเดนต่อ

“อย่าลืมค่าจ้างนะฮะ”

“เอารองเท้าข้าไปก่อนเถอะ”

“รองเท้าก็เอาไปขายได้นะคร้าบ ^^”

“ทำงานนี้ให้เสร็จก่อนแล้ว แกจะได้ทั้งเท้า ทั้งแข้งเลย”

“งั้นอาจารย์ก็รีบทำสิครับ ^^”

“เล่นอยู่ได้ ไปเอาระเบิดมา” อาจารย์เฮเดนสั่ง โทชิโมริเอื้อมไปหยิบอุปกรณ์บางอย่างที่อยู่ด้านขวาของโต๊ะให้อาจารย์เฮเดน

“นี้ครับ ถุงมือกับระเบิด พร้อมแล้วครับ ^^” โทชิโมริพูดต่อ อาจารย์เฮเดนหยิบอุปกรณ์ต่างๆมาจากมือโทชิโมริ แล้ววางอุปกรณ์ระเบิดลง เขาสวมถุงมือทั้งสองข้างแล้ววางเม็ดกลมๆขึ้นมาหนึ่งเม็ดแล้ว นำไปวางบนที่อุปกรณ์ระเบิด

“เอ่อ...อาจารย์ครับ เพสสิด มันเอาไว้ระเบิดบ้านไม่ใช่เหรอครับ = =;; ”

โทชิคุงพูดกับอาจารย์เฮเดน

“ใช่..แล้วทำไมล่ะ ”

“มันไม่เกินไปหน่อยหรือครับ ผมว่ามันไม่ค่อยดีนะ = =; ” 

โทชิโมริเริ่มแย้งขึ้นมา ขณะอาจารย์เฮเดนกำลังจับเครื่องมือเตรียมระเบิด แล้วหยิบกล่องเข้าไปในเครื่องมือ ซึ่งมีช่องว่างไว้ใส่ของที่จะทำลาย แล้วปิดฝาที่ใส่ของ ปึก!  

“อาจารย์ครับ”

“หืม”
“ชาติหน้าเจอกันนะครับ” โทชิโมริพูดเสร็จรีบวิ่งออกจากห้องโดยทันที อาจารย์เฮเดนทำหน้าอึ้ง เมื่อได้สติ จึงหยิบรีโมทที่ทำเพื่อเปิดโดม วือออออออออ.... โดมค่อยๆเปิดออกโทชิคุงหันมาดูพอดีก็ตกใจพูดขึ้นว่า

“อ๊ากกกกกกกกกกก =[]=!!!!! อาจารย์ทำอะไรเนี่ยยยยยยย!!!!!!??”

อาจารย์เดลี่ กับคิมส์ที่ค่อยดูอยู่ข้างนอกเริ่มหันไปดู

“หืมม...จะระเบิดแล้วทำไมต้องเปิดโดมค่ะ” อาจารย์เดลี่ถามสามี

“หึหึ =____________,=  เพราะเด็กบ้านั้นไง!” อาจารย์เฮเดนตอบแล้วยิ้มแสยะ คิมส์ที่ยืนอยู่ดูเหตุการณ์ซึ่งดูเหมือนจะรู้เหตุผลของอาจารย์เฮเดนก็พูดขึ้นว่า

“อาจารย์..อย่าบอกนะว่า...”

“หึหึ”

“อาจารย์จะ..ระเบิดโดยไม่ปิดโดม..อาจารย์จะระเบิดห้องนี้ไปพร้อมกล่องรึค่ะ!!”

“หึหึหึหึหึ”

“ห๊า!!!!!” ทุกคนตกใจหมดยกเว้น อาจารย์เฮเดน…เขาวิ่งโดยถือระเบิดมาทางสามคนนั้นผู้เคราะห์ร้าย = =

“ไม่ต้องหาอยู่นี้แล้ว!!!” โทชิโมริหยิบรีโมทเปิดประตู วืดดดดดด...ประตูเปิในขณะที่อาจารย์เฮเดนวิ่งอยู่...แล้วก็...

“ว๊ากกกกกกกกก !!!!!!!!!” อาจารย์เฮเดนร้องเสียงดังแล้วก็...เอี๊ยดดดดดดดดดด เขาแบกตัวแล้วโยนเครื่องมือระเบิดที่ใส่กล่องของคิมส์ไว้ข้างในลงไปข้างล่าง...

“ว๊าย! อาจารย์ค่ะ นี้มันชั้นที่ 25 ของโรงเรียนนะค่ะ!!” คิมส์พูดขึ้น

“มหาลัยนี้มีกี่ชั้น?” อาจารย์เฮเดนถามต่อ

“มี 25 ชั้นค่ะ/ครับ” อาจารย์เดลี่ตอบพร้อมกับโทชิคุง

“งั้นก็สูงสุดแล้วสิ...” อาจารย์เฮเดนพูดต่อ

“อาจารย์ค่ะ!!! กล่องของหนูล่ะค่ะ!!” คิมส์ถามอาจารย์เฮเดน

“หึหึ...” อาจารย์เฮเดนยิ้มแสยะพร้อมกับนิ้วชี้ที่กดรีโมทระเบิด ปิ๊ด ตู้มมมมมมมมมมมม!!! เครื่องมือมหาประลัยระเบิดจนเกิดประกายไฟกลางอากาศ อาจารย์ผู้สติเฟื้องเห็นผลงานตัวเองแล้วหันกลับมา

“หึหึ...เป็นจุนไง แม่หนู...” อาจารย์เฮเดนพูดพร้อมยิ้มแสยะ แล้วอาจารย์เดลี่ก็เดินมาที่อาจารย์เฮเดน แล้วตบที่หัวเข้าให้ ผัวะ!!

“คุณทำบ้าอะไรเนี่ย!!??”

“ก็ทำให้มันพังไง”

“แต่หนูบอกว่าให้เปิดนะค่ะ ไม่ใช่พังทิ้ง!” คิมส์ท้วง ในขณะที่โทชิโมริก็ยืนยิ้มร่าเริง

“ผมว่าไปดูซากมันก็ดีกว่ามั้ยครับ อาจารย์ทั้งสอง ก่อนที่จะทะเลาะกัน ^^” โทชิโมริพูด พร้อมยืนยิ้มร่าเริง

“โทชิคุง...” คิมส์เรียกโทชิโมริพร้อมสีหน้าที่พร้อมฆ่าคน

“หืม...”

“นาย...นายนั้นแหละ!! ไปเก็บซากมาซ้า!!”

“คร้าบบบ...คิคิ”

                โทชิโมริรับคำสั่งพร้อมรอยยิ้มร่าเริง แล้วรีบวิ่งออกไปดูกล่องข้างล่างทันที

...สถานการณ์คนด้านหลังตอนนี้กำลังอลหม่านคิดว่าตึกระเบิดเอ๊ะอะกัน ครึกครอกเลยทีเดียว

โทชิโมริขึ้นลิฟท์ลงไปข้างล่างวิ่งเบียดเสียดเข้าไปในหมู่ฝูงชนอลหม่าน เขาเดินเข้าไปหน้าสุดที่ใกล้กับที่เกิดเหตุ

“อัยย๊ะ! -0-+” เขาอุทาน

“กล่องนี้มันลงยันต์อะไรไว้แหงๆ ฮ่าๆๆ”

เขาเดินเข้าไปหยิบกล่องที่ตกลงมาจากการระเบิดแล้วชูให้คิมส์และคนอื่นๆดู

“กล่องยังปลอดภัยทุกประการครับผม!” เขายังยิ้มแย้มร่าเริงต่อไป

ถึงคนข้างบน…

“ห๊า!...” ทุกคนอุทานเป็นเสียงเดียวกัน

“ยังอยู่ดีคร้าบบบ! ^^// ฮิ้วว” โทชิโมริชูกล่องส่ายไปมาให้ด้านบนตึกเห็น

“อะ..อาจารย์ถึงมันจะอยู่ไกลแต่ก็เห็นเลยนะค่ะว่ามันอยู่ครบ!” คิมส์พูด

อาจารย์เฮเดนถึงกลับตะลึงในความอึดของกล่องปริศนานี้

“โอ..พระเจ้า! ฉันไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลย! นี้มันอะไรเนี่ย?!! ไอเจ้ากล่องบ้านี้มันลงยันต์อะไรไว้หืม?..”

“มะ...มันอึดขนาดนี้เลยหรือจ๊ะ คิมส์”

“คะ..ค่ะ มากกว่านี้ก็ทนได้ค่ะ ” คิมส์ตอบแบบกระอึกกระอวมใจ

“อาจารย์อยากให้เอาไปพิพิธภันฑ์นะ...” อาจารย์เดลี่พูดไปเกาหัวไป

คิมส์เงยหน้าขึ้นไปสบตาแล้วพูดต่อ

“ไม่ได้ค่ะ หนูต้องหาความจริงให้เจอ ต้องเปิดมันให้ได้ สักวันหนูต้องเปิดมันได้แน่”

เธอเดินออกไปจากห้อง ขณะที่โทชิโมริกำลังเดินถือกล่องมาพอดี

เขายื่นกล่องให้

“อ่ะนี้! กล่องถึกๆของเธอ ^w^”

เธอรับแล้วกล่าวขอบคุณ โทชิโมริยิ้มแป้นรับหน้าแล้วพูดต่อ

“กล่องนั้นเจ๋งดีนะ ฉันชอบ เอามาให้ฉันม้า?? หรือจะให้ช่วยอะไรบอกได้ๆ ^^”

“งั้น...”

เธอหยิบแผ่นกระดาษใบเล็กๆขึ้นมายื่นให้โทชิโมริ

“ช่วยพาฉันไปที่นี้หน่อยสิ”

โทชิคุงรับใบนั้นมาดูกลับไปมา

“โบสถ์...เดล ซิงโนเรย์ สำนักแม่ชี คาเอนี่สินะ!...”

“อ่า..อื้ม ช่วยหน่อยนะ”

“อ่าๆ ได้อยู่ไกลนิดนึงนะ รู้สึกจะอยู่แถว...บ้านฉันน่ะ  ^[++]^ ” เขายิ้มแป้น

“ขอบคุณมากนะ ฉันไม่รู้จักน่ะ ต้องรบกวนด้วยนะค้า”