บทนำ

                หญิงผู้หนึ่งที่พยายามเปิดกล่องใบหนึ่ง กล่องใบนั้นมีลักษณะสีน้ำตาลเก่าๆ ลวดลายสวยงาม ดูคลับคล้ายคลับคลา กับกล่องใส่เครื่องประดับขนาดกลางที่มีช่องใส่กุญแจ สมัยเก่าแก่ยาวนานมาเป็นพันปี เธอพยายามเปิดมันอยู่ในห้องนอน อยู่ชั่วครู่หนึ่งเธอหันไปแลเห็นลูกของเธอกำลังเดินมาหาเธอ เด็กหญิงอายุเพียง 3 ขวบ ผมทองและตาสีฟ้าเขียวใสเป็นประกาย สวมชุดลายดอกไม้สีส้มเดินมาหาแม่ เมื่อหญิงผู้นั้นหันไปสบกับตาเธอ เธอก็ยิ้มผู้เป็นแม่ด้วยความร่าเริง เธอหันไปมองยังกล่องที่อยู่ในมือแม่พร้อมนั่งลงข้างๆ ผู้เป็นแม่หันไปสบตาเธอพักนึง และเรียกชื่อเด็กน้อย

“คิมส์ ลูกรัก” เธอพูดและยื่นกล่องให้ลูก

“กล่องนี้คือสมบัติประจำของตระกูลที่สืบทอดกันมายาวนานมากหลายพันปี และไม่มีใครในตระกูลเคยเปิดได้เลยแม้แต่แม่เอง แม่เชื่อว่าลูกคิมส์ของแม่ต้องสามารถเปิดกล่องนี้ได้แน่นอนไม่วันใดก็วันหนึ่ง” แล้ววางกล่องไว้ข้างหน้าลูกน้อย พร้อมกับลูบหัวลูกน้อย

               ในขณะที่แววตาของเด็กหญิงยังมีความไร้เดียงสา และคิดว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือของเล่นหรืออะไร ครู่นึ่งแม่ก็ค่อยปล่อยให้ลูกอยู่กับกล่องปริศนาที่เด็กน้อยผู้นี้ต้องเผชิญหน้าและเด็กหญิงก็เริ่มการเปิดกล่องเก่าๆใบนี้ เธอลองเคาะกล่อง เขย่ากล่องและฟังเสียง แต่ดูเหมือนไม่น่าจะมีอะไรในกล่องเลย เด็กน้อยเริ่มลุกขึ้นมา ตั้งท่าใช้ความคิดในการจัดการกับกล่องเก่าๆชิ้นนี้ เธอก็เริ่มวิธีการเอากล่องไปทุบกับหัวเตียงบ้าง หาไขควงมาแหงะฝากล่องบ้าง ขึ้นไปยื่นเหยียบบนกล่องบ้าง เอาค่อนมาทุบบ้าง เอากล่องโยนลงมาจากที่สูงๆบ้าง แต่กล่องก็ไม่มีวี่แววว่าจะเปิดให้เธอเลย จนกระทั้งเธอเริ่มเหนื่อย นั่งลงและเคาะกล่องอีก พร้อมตั้งคำถามขึ้นว่า

 “ในนี้มันมีอะไรด้วยเหรอเนี่ย - - ?”

และในขณะนั้นความคิดที่ขึ้นมาในหัวเธอพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า

“เจ้ากล่อง เจ้าต้องเป็นกล่องวิเศษแน่ๆ จงแสดงอธิฤทธิ์ของเจ้าออกมาให้ข้าเห็นซะ!!” และแล้วเจ้ากล่องปริศนาก็แสดงอธิฤทธิ์โดยการอยู่นิ่งๆเฉยๆ ส่วนเด็กน้อยก็นั่งดูกล่องนั้นอยากตั้งอกตั้งใจอยู่สักพักใหญ่ๆ

“คิมส์ ลงมาทานข้าวก่อนลูก วันนี้แม่ทำอาหารสุดฝีมือเลยน่ะ” เสียงของแม่เธอเรียกไปทานอาหาร เธอหันหน้าไปทางบันได และรีบวิ่งลงไปหาแม่ เพื่อทานอาหารที่แม่ของเธอทำสุดฝีมือ และปล่อยให้กล่องเจ้าปัญหาอยู่ในห้องโดยปราศจากคน....

            .....ตุบ ตุบ ตุบ...เด็กหญิงวิ่งกลับมาที่ห้องหลังจากที่ทานอาหารเสร็จเรียบร้อย เธอกลับมาทำภารกิจหลังเติ่มพลัง แต่เจ้ากล่องนั้นกลับหายไปจากห้องนอนของแม่เธอ จากนั้นแม่ก็ค่อยๆเดินขึ้นมาบนห้อง เด็กน้อยเดินไปหาเด็กพร้อมบอกกับแม่ว่า

 “แม่ค่ะ กล่องนั้นหายไปจากห้องแล้วค่ะ” และถามต่อ

 “แม่ค่ะ กล่องนั้นมันคือกล่องวิเศษใช่ไหมค่ะ?”

ผู้เป็นแม่ยิ้มให้เด็กน้อยช่างจินตนาการคนนี้และบอกว่า

“จ๊ะ ถ้าลูกคิดแบบนั้นน่ะ แม่ว่ารีบไปอาบน้ำ แล้วเข้านอนกันน่ะ คิมส์”

เด็กน้อยมองหน้าแม่ตาของเธอนั้นเป็นประกายวาวขึ้นอีกครั้งอย่างกับว่าสิ่งที่เธอน่าจะเป็นจริง แล้วตอบรับคำ

 “ไปกันเถอะ ม่ามี้ ^^”