เรื่องและภาพ: เพ็ญสินี เอี่ยมอินทร์

ในวงการแฟชั่นไทย มีแบรนด์สัญชาติไทยไม่กี่แบรนด์ที่เติบโตผ่านยุคสมัยมากว่า 30 ปีและยังคงความร่วมสมัยอยู่ หนึ่งในนั้นคือ Greyhound ประวัติศาสตร์ของแบรนด์ต้องมีชื่อ “จิตต์สิงห์ สมบุญ” อยู่ด้วยเสมอ เพราะไม่เพียงเป็นหัวเรือของ Playground แบรนด์ลูกของ Greyhound แต่ “พี่รอง” ยังเป็นแฟชั่นดีไซเนอร์แถวหน้าของวงการด้วย แต่รู้หรือไม่ว่าแฟชั่นดีไซเนอร์คนดังไม่รู้เรื่องแพทเทิร์นและการตัดเย็บเลย ซึ่งกลับกลายเป็นข้อดีที่ทำให้เขานำศิลปะที่ร่ำเรียนมาผสมผสานกับแฟชั่นอย่างไร้กรอบ

ศิลปะกับแฟชั่น

ศิลปะเข้าไปกับทุกเรื่องทุกแขนงอยู่แล้ว แฟชั่นใช้องค์ประกอบความเป็นเหตุเป็นผลในเรื่องศิลปะค่อนข้างเยอะ เพราะการแต่งกายเป็นเรื่องของทัศนศิลป์ล้วนๆ มันเป็นการสร้างภาพลักษณ์ เป็นการส่งอะไรบางอย่างของคนใส่ออกมาทางสี ทางลาย หรือแม้แต่เครื่องประดับที่เราหยิบมาใส่

เคล็ดลับของงานที่มีเอกลักษณ์

เป็นเรื่องของ individual ความเป็นตัวเอง ความเป็นตัวตน ซึ่งคนมักจะถามผมว่าทำอย่างไรให้มีเอกลักษณ์ เพื่อที่จะดังและมีชื่อเสียงในวงการนี้ จริงๆ แล้วการใช้ individual ของตัวเองเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด และมันจะอยู่อย่างถาวรเมื่อรู้ตัวเองว่าตัวเองเป็นอะไร

ไอเดียในการคิดงานแต่ละซีซั่น

สิ่งที่มาก่อนคือแรงบันดาลใจ สิ่งที่ประทับใจ ซึ่งอาจมาจากวัสดุ คน วัฒนธรรม การเมือง ศิลปะ ดนตรี และการระดมสมองเป็นเรื่องสำคัญที่สุดเพราะเราทำงานเป็นทีม มองหาสิ่งที่ใช่สำหรับผู้บริโภคมากที่สุด โดยที่เราไม่จำเป็นต้องเปิดดูว่าตอนนี้เขากำลังฮิตอะไรกันอยู่ก็ได้

งานศิลปะที่อยากทำเพิ่มเติม

ศิลปะ performance เพราะเป็นสิ่งที่ผมยังไม่เคยทำกับการเอาตัวเองเป็นตัวแสดง มีอาจารย์เคยบอกว่า เธอนั่นแหละคืองานศิลปะ จากสิ่งที่ผมทำ งานของผม การแต่งตัวของผม แต่ทุกวันนี้ผมไม่เข้าใจดีพอเพราะไม่ได้เรียนรู้

แต่งตัวอย่างมีศิลปะที่สุด

ผมชอบมองคนบ้าแต่งตัว เวลาเขาใส่เสื้อผ้าสุ่มๆ เยอะๆ จนเกิดเลเยอร์เกิดสีที่แปลกออกไป เขาเอาเสื้อผ้าหลายแบบหลากลายมารวมกันแต่กลับน่าสนใจเพราะมันคุมโทนด้วยความสกปรก กลายเป็นโทนสีเดียวกัน ผมอยากบอกว่าความบังเอิญหรือความไม่ตั้งใจนี่แหละเป็นไอดอลการแต่งตัวของผม