ในชีวิตเราทุกผู้คนนี้นั้น ต่างมีปัญหาด้วยกัน
ต่างแต่ใครจะมีมากน้อยก็เท่านั้นผู้ใดรู้วิธีปล่อยวางได้
ก็มีปัญหาลดน้อยลง ผู้ที่ไม่รู้วิธีจัดการบริหารมันก็มีมากหน่อย
เราจะเกิดมาจากไหนนั้นไม่เป็นประมาณ แต่ทว่าลองกระซิบกระซาบกับตัวเราเองว่า
..แล้วเราจะก้าวไปไหน..นี่สิเราต่างเลือกได้ เรามีสิทธิ์ด้วยกันทั้งนั้น
ลมหายใจเราก็เหลือน้อยลงทุกขณะ แต่เรายังคงมุ่งหน้าเดินทางสู่วิถีนี้ต่อไป..
ความทุกข์จากปัญหาต่างๆนั้นหาได้เกิดจากคนอื่นไม่
..แต่เกิดจากความโง่ของเราที่ไม่ยอมรับความจริงที่ปรากฏ
ไม่ใช้สติปัญญาใคร่ครวญให้ถี่ถ้วน คิดปรุงแต่งในทางที่จะสร้างความทุกข์ให้ตนอยู่เสมอ
คอยเบียดเบียนตนอยู่ร่ำไปจึงพยายามให้ได้ที่จะหาสิ่งที่เป็นปัญหาในใจเราจากคนรอบข้าง
โดยไม่เคยย้อนมองใจที่กำลังปวด เข้าทำนองที่ว่า
หมากินก้างแต่ไปขวางคอควาย
กวางกินข้าวในไร่ ดันไปทำรั้วในนา
หมอเห็นคนบ้า แต่กลับต้มยาให้หมากิน
เป็นคำสอนที่ครูบาอาจารย์เคยสอนธรรมฐิต บางคราครั้งเราคิดว่าคนนั้นคนนี้ทำให้เจ็บให้ปวดรวดร้าว
หรือคนรักทอดทิ้งหักหลังหมดหวังสิ้นหวังไม่ได้ดั่งใจปรารถนา
เหล่านี้ธรรมฐิตว่ามันเป็นเรื่องที่น่าเจ็บปวดทรมานอย่างสุดจะบรรยายอยู่แล้วมิใช่หรือ
แต่ทว่ามันจะมีประโยชน์อันใดเล่าที่จะปล่อยให้คนเหล่านั้นหรือบรรดาเรื่องนั้นๆ
มาคอยบงการชีวิตจิตใจของเราที่มีคุณและค่าด้วยเล่า
เรายังมีค่าและคุณกับตัวเรามิใช่หรือ
ทั้งยังมีคุณและค่ากับอีกหลายๆคนที่มองเห็นค่าและคุณของเราอีกเยอะ
แล้วทำไมต้องเอาชีวิตจิตใจของเรานี้ไปมอบให้ไว้ใต้อำนาจของคนที่ไม่เห็นคุณและค่าของเราด้วยเล่า
แต่เมื่อใดที่แม้แต่เรายังไม่แลเห็นคุณค่าในตัวตนเรา
เมื่อนั้นก็สมควรแล้วละที่จะทนทุกข์ทรมานต่อไป
เพราะเรายังไม่เห็นคุณค่าก็อย่าหวังให้คนอื่นได้ยลยินเลยลองกระซิบถามตัวเองบ้างเถิดว่า

..เรามีค่าและคุณให้เราได้เห็นบ้างหรือยัง..
ธรรมะสวัสดีขอรับ..
...ธรรมฐิต...