บทที่ ๕๓ สงเคราะห์เพื่อนเก่า
ครูชิ้นลากลับไปนานแล้วแต่พระบวชใหม่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม กายสงบนิ่งหากสมองว้าวุ่นเพราะใช้ความคิดอย่างหนัก ท่านเริ่มจะเชื่อเรื่องบาปบุญคุณโทษ เชื่อว่ากรรมนั้นมีผลมีวิบาก ดังที่โยมยายพร่ำสอนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แล้วยังอดไม่ได้ถึงบาปกรรมสมัยที่ท่านทำไว้เมื่อตอนเป็นเด็ก ภาพเหตุการณ์ในครั้งอดีตปรากฎชัดเจนในห้วงความคิดตั้งแต่ภาพต้มเต่า ตอนไก่ ยิงนกตกปลา หักขานก หักคอนก ขโมยเงินโยมยาย ซึ่งทุกเรื่องทุกตอนมีตัวท่านเป็ฯคนก่อกรรมทำเข็ญ โดยเฉพาะเรื่อตอนไก่ ซึ่งท่านไม่ได้ตอนเฉพาะไอ้โต้งของตาชุกเท่านั้น ด้วยว่าในเวลาต่อมาได้ไปตอนไก่ที่บ้านแม่จวนซึ่งทั้งเล้ามีอยู่ ๒๐ ตัว ท่านจับมันตอนหมดทุกตัวด้วยรู้เท่าไม่ถึงการแล้วมันก็พากันตายยกเล้าเป็นเหตุให้โยมแม่อวดชัยให้พรไปหลายวัน บาปกรรมเหล่านี้ท่านคงจะต้องชดใช้ไม่วันใดก็วันหนึ่ง เหตุการณ์ที่ท่านได้พบเห็นในวันนี้ทำให้ท่านสลดใจภาพที่นางแป้งตีสุนัขจนตาย และปัญหาที่ครูชิ้นต้องเผชิญในปัจจุบันอันเป็นผลพวกในการกระทำของแกในครั้งอดีต...................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม