บทที่ ๕๐ ประทุมกับประเทือง
วันรุ่งขึ้นหนุ่มเจริญออกเยี่ยมเยียนบรรดาญาติที่ไม่ได้เห็นหน้าข้าตากันมาถึง ๔ ปี บ้านแรกที่เค้าไปคือบ้านลุงสินลูกชายคนโตของยาย ครูสรให้มะพร้าวกับมังคุดมาอย่างละ ๒ ชะลอม ทำให้เค้ามีของติดไม้ติดมือมาฝากญาติพี่น้อง

"ลุงครับปู่หอยยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า ลุงเคยเคยเห็นมันอีกมั๊ยครับ" เค้าถามถึงหอยโข่งยักษ์ซึ่งเค้าเรียกว่าปู่หอย

"เอ็งพูดถึงอะไรหน่ะ" นายสินไม่เข้าใจ วัย ๗๐ ทำให้เค้าหลงๆ ลืมๆ จำอะไรไม่ค่อยได้ ผิดกับมารดาซึ่งแม้วัย ๙๐ หากความจำยังดี

"ก็หอยโข่งยักษ์ที่มันเอาปากเดินได้ตั้ง ๓ กิโลไงครับลุงเคยเห็นมันอีกหรือเปล่า"

"ไม่เคยลุงพอจะจำได้แล้ว เจ้าหอยที่มีความเพียรเป็นเลิศ นี่ขนาดเอาปากเดินนะ แล้วเอ็งละภาคเพียรเรียนวิชาสำเร็จมั๊ย อย่าให้อายหอยมันล่ะ" คนเป็นลุงถือโอกาสสอนหลาน........................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม