บทที่ ๔๙ คืนสู่บางม่วงหมู่
หนุ่มเจริญเป็นนักเรียนนายร้อยตำรวจได้ ๓ เดือนก็เกิดความเบื่อหน่ายไม่อยากเรียนอีกต่อไป เค้าถูกรุ่นพี่ขู่เข็ญและบัลคับด้วยวิธีการต่างๆ หากก็พยายามอดทนด้วยไม่อยากมีเรื่องมีราว เกรงว่าจะทำให้มีเรื่องเดือดร้อนไปถึงผู้ใหญ่ แต่เมื่อถูกรุกรานหนักขึ้นความอดทนก็มีอันสิ้นสุดลง ประกอบกับเป็นคนไม่ยอมคนอยู่แล้วเลือดนักสู้ในตัวจึงเดือดพล่าน ความโกรธบวกกับความแค้นทำให้เค้าชกรุ่นพี่เจ็บตัวไปหลายคนแล้วจึงไปหาอาจารย์บอกเรื่องราว และขอลาออกจากการเป็นนักเรียนนายร้อยตำรวจ

"ผมทนไม่ไหวแล้วครับอาจารย์ผมยอมพวกเค้ามามากแล้ว" หนุ่มวัย ๒๐ พูดด้วยใบหน้าเคร่งเคลียด

"แต่เธอต้องนึกถึงคนฝากนะจิงอยู่ถึงเธอจะสอบเข้ามาได้ด้วยความสามารถของตัวเอง แต่อธิบดีท่านก็สั่งให้ครูช่วยดูแลเธอ เอาอย่างนี้แล้วกันครูจะลงโทษนักเรียนพวกนั้นแล้วเธอก็เลิกคิดเรื่องการลาออก เข้าใจมั๊ย"

แม้จะยังโกรธแค้นพวกรุ่นพี่หากคนรักความยุติธรรมเช่นนี้ก็ไม่เห็นดีเห็นงามไปด้วยจึงตอบอาจารย์ไปว่า "ผมลงโทษพวกเค้าสาสมกับความผิดแล้วครับ ถ้าอาจารย์จะลงโทษอีกผมคิดว่ามันไม่ยุติธรรม"

"ก็แล้วเธอจะลาออกไปทำไมกันล่ะ" อาจารย์วัย ๓๐ แย้ง

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม