บทที่ ๔๓ ยึดมากก็ทุกข์มาก
คุณสายจิตกับอินทร์มาถึงวัดสีนา เมื่อพระสงฆ์ ๔ รูปสวดพระอภิธรรมจบลงแล้ว คุณเปี่ยมกับนายแรมเอาเรือส่วนตัวไปรับมาจากอยุธยาโดยออกเดินทางตอนตี ๔ แล้วกลับมาถึงวัดตอนเกือบๆ ๓ ทุ่ม หากไปเรือโดยสารก็คงต้องมาถึงในวันรุ่งขึ้นเห็นหน้าบิดามารดาสาวน้อยทั้ง ๓ ต่างพากันร่ำให้เข้ามาหา ๒ สามีภรรยาเข้ามากราบคุณหลวงและคุณหญิงด้วยน้ำตานองหน้า หลวงธาราปลอบบุตรสาวและบุตรเขยว่า "ทำใจเถิดนะไหนๆ เค้าก็จากเค้าไปแล้ว คิดเสียว่าทำบุญร่วมกันมาเพียงเท่านี้" เสียงนั้นแม้เศร้าหากแฝงด้วยเมตตาปราณี

"แล้วแม่สายทองเป็นอย่างไรบ้างค่ะ" คุณสายจิตถามถึงบุตรสาวที่นอนป่วยอยู่โรงพยาบาลศิริราช

คุณสายใจจึงตอบน้องสาวว่า "พ้นขีดอันตรายแล้วเห็นหมอเค้าบอกว่าถ้ามาช้ากว่านี้นิดเดียวก็คงไม่รอด นี่พี่ก็ให้พ่อประพจน์เค้าเฝ้าไข้ ๒ คืน เข้านี่แล้ว"

"แกไปทำอิท่าไหนค่ะถึงได้เป็นโรคห่า คุณพี่ทราบสาเหตหรือเปล่าค่ะ" คุณสายจิตอยากรู้ต้นสายปลายเหตุ

"เห็นแม่สายทองเธอเล่าว่าไปทานสมตำปุดองที่ตลาด ทานเสร็จก็รู้สึกปวดท้องทันที เมื่อถึงบ้านก็ท้องเสียทั้งอาเจียน ทั้งถ่ายหนัก คุณพ่อเลยให้นายแรมส่งโรงพยาบาลเดี๋ยวนั้น แต่แม่สายทิพย์สิ้นใจก่อนถึงโรงพยาบาล"....................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม