บทที่ ๔๑ หมอจีนผู้อารี
เรียนดนตรีไทยครบ ๒ ชั่วโมงแล้วหนุ่มเจริญก็เตรียมตัวกลับบ้าน ครูจำนงและภรรยาเดินออกมาส่งถึงปากทางหนุมน้อยยกมือไหว้ลาคนทั้งสองอีกครั้งแล้วเดินจากมา ความรู้สึกวาบหวิวหวั่นไหวคล้ายกับว่าจะไม่มีโอกาสกลับมายังที่แห่งนี้อีก

ขณะเดินกลับบ้านภรรยาครูจำนงเอ่ยขึ้นว่า "พ่อหนุ่มคนนี้แกน่ารักดีน่ะค่ะคุณพี่ อ่อนน้อม ถ่อมตน มีสัมมาคารวะ ไปลามาไหว้เป็นบุญของพ่อแม่ปู่ย่าตายายที่มีลูกหลานดีอย่างนี้" เธอกล่าวชมไม่ขาดปาก

"เป็นบุญของผมด้วยตั้งแต่มีลูกศิษย์มาก็เพิ่งจะมีคนนี้แหละที่เยี่ยมกว่าเพื่อน ฝีมือตีระนาดของแกหาตัวจับยากจริงๆ คงจะได้นิสัยปัจจัยมาจากคุณปู่หลวงธาราท่านเก่งทางตีระนาด ในตำบลบางแวกนี้ไม่มีใครสู้ท่านได้" ครูจำนงบอกภรรยา

"แต่วันนี้แกดูแปลกๆ ไปน่ะคะถ้าทางขลึมๆ หงอยๆ ไปยังไงพิกล" ภรรยาครูจำนงแอบสังเกต

"คงจะคิดถึงบ้านที่ต่างจังหวัดกระมังเห็นว่าเป็นห่วงยายซึ่งอายุมากแล้ว ป่านนี้คุณยายก็คงคิดถึงหลานไม่แพ้กัน นี่แหละหนาพระพุทธองค์จึงได้ตรัสไว้ว่า ความพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักเป็นทุกข์" ครูจำนงทอดถอนใจ....................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม