บทที่ ๔๐ ความพลัดพราก
เรือส่วนตัวแล่นมาถึงวัดตะโหนดนายแรมคนขับก็จอดเพื่อให้คุณเจริญลงเค้าจะกลับมารับอีกครั้งเมื่อเวลาหกโมงครึ่ง ขึ้นจากเรือแล้วหนุ่มน้อยก็หันมาโบกเรือกับหนึ่งหนุ่มและห้าสาวที่นั่งอยู่ในเรือ สาวน้อยสามคนโบกมือตอบหรางส่งเสียงเจื้อยเเจ้ว ส่วนคู่แผดได้แต่ยิ้มจางๆ ในหน้า

"บ๊ายบายค่ะคุณเจริญตั้งใจเรียนน่ะค่ะอย่าถะเหลถะไหล" คุณสายแก้วสั่ง

"สายธารจะรอทานข้าวเย็นพร้อมคุณเจริญน่ะค่ะ"

"สายสวาทก็จะรอค่ะ" คุณสายทองกับคุณสายทิพย์ไม่ได้พูดอะไร เพราะกำลังปวดท้องอย่างหนัก คุณประพจน์เองก็ได้แต่ยิ้มๆ ครั้นคุณเจริญเดินห่างออกไปกลับมีความรู้สึกคิดถึงหนุ่มน้อยทั้งที่จากกันไปเพียงสองชั่วโมงเศษๆ ความรู้สึกเช่นนี้ไม่เคยมีมาก่อนนับแต่บิดามาอยู่ร่วมบ้าน เค้าแอบสังเกตว่าคุณเจริญขลึมลงไป ก็พอจะดูออกว่าบิดาริษยาญาติผู้น้อง แต่ในฐานะลูกเค้าไม่มีสิทธิ์จะไปว่ากล่าวตักเตือนแต่อย่างใด ครั้งจะบอกคุณสายใจผู้มารดาก็เกรงว่าจะทำให้เธอเสียใจ..................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม