บทที่ ๓๙ นางสาวบุหลัน
หนุ่มน้อย ๔ นายพากันเดินมาถึงปากตรอกตรงทางที่จะเลี้ยวเข้าวัด ผู้ชาย ๓ คนวิ่งสวนทางมาท่าทางลุกลี้ลุกรนผิดสังเกต

"เจ้า ๓ คนนั่นท่าทางมีพิรุจน่ะ" คุณเจริญบอกเพื่อนๆ

"นั่นสิแล้วทำไมถึงต้องมาทางนี้จะว่ากลับจากดูงานก็ไม่น่าจะใช่เพราะงานเพิ่งจะเริ่ม" คุณประพจน์พูดบ้าง

"หรือว่าพวกมันไปวิ่งราวทรัพย์สินคนไปเที่ยวงานแล้วหนีมาท่าทางไม่น่าไว้ใจเลย" คุณกรรเชียงออกความเห็น

"อพไรก็ช่างหัวมันเถอะผมว่าพวกเราอย่าไปสนใจเลย ประเดี๋ยวจะพลาดดูระบำตะหรั่ง" คุณประถมว่านึกถึงขาขาวๆ ของสาวน้อยยามพวกหล่อนออกมาเต้น ระบำตะหรั่งเป็นคณะเดียวที่ผู้หญิงนุ่งน้อยห่มน้อยจึงเรียกคะแนนจากพวกผู้ชายได้มากกว่าคณะอื่นๆ ตรงทางเลี้ยวเข้าวัดค่อนข้างมืดมีกอไผ่ขึ้นเรียงราย เมื่อคนทั้ง ๔ เดินมาถึงตรงนั้นก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องขอความช่วยเหลือ...................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม