บทที่ ๓๓ จดหมายถึงยาย
ตั้งแต่หลานชายสุดที่รักจากไปเรียนบางกอกยายก็เฝ้านับวันนับคืนคอยเค้ากลับมาสู่บางม่วงหมู่อีกครั้ง เป็นการรอคอยที่เเสนทรมานด้วยไม่แน่ใจว่า ตนจะมีอายุยืนยาวไปถึงวันนั้นหรือว่าจะด่วนเข้าเมรุไปเสียก่อน ครั้นนึกถึงวันที่พูดเรื่องนี้กับหลานยายก็ปรงตก

"ไอ้หนูยายอาจตายเสียก่อนที่เอ็งจะกลับมาก็ได้"

"ไม่ตายหรอกยายผมมีวิธีที่จะทำให้อายุยืนถึงหมื่นปี" คนเป็นหลานพูดท่าทางขึงขังยายยังจำได้

"คงไม่อยากอยู่ถึงหมื่นปีหรอกเอาแค่ร้อยปีก็พอ หรือร้อยกับหนึ่งปีก็ได้" ยายยึดหลักสันโดด

"แต่พอครบร้อยหนึ่งยายก็ขอเป็นครบร้อยสองพอครบร้อยสองก็อยากให้เป็นร้อยสามร้อยสี่ไปเรื่อยๆ"

"ไม่จริง ไม่จริง ยายเป็นคนมีสัจจะพูดคำไหนต้องเป็นคำนั้น เอ็งบอกมาก็แล้วกันว่าทำไงถึงจะอยู่ได้ถึงร้อยกับอีกหนึ่งปี" คนถามอยากรู้

"จ่ายค่ายกครูมาก่อนสิครับ ของอย่างงี้มันต้องมีค่ายกครูไม่งั้นก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์" หลานชายได้โอกาส

"นี่เอ็งตั้งตัวเป็นครูบาอาจารย์แล้วรึ น่าสงสารลูกศิษย์เอ็งจังเลยน่ะ"

"ทำไมล่ะยาย"

"อ้าวก็ขนาดครูยังสอบตกแล้วลูกศิษย์จะไม่แย่กว่านี้รึ" ยายทำท่าดูแคลง...................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม