บทที่ ๓๑ มหาแผ้ว
เรือแดงนำผู้โดยสารมาถึงจุดหมายปลายทางเมื่อเวลาตีสี่สามสิบ ใช้เวลาแล่นล่องถึงสิบสี่ชั่วโมงครึ่งผิดกับเรือเขียวซึ่งใช้เวลาน้อยกว่าประมาณ ๑ ชั่วโมงคือออกจากเมืองสิงห์เวลาตีห้าถึงท่าเตียนหกโมงเย็น แต่ทิศพองเลือกมาเรือแดง ด้วยเหตุว่าเดินทางจากบ้านมาท่าเรือสะดวกกว่าเพราะหากมาเรือเขียวต้องออกจากบ้านราวๆ ตีสาม คนที่มาส่งยังท่าเรือก็จะพลอยลำบากไปด้วย

"ถึงบางกอกแล้วหรือครับลุง" หนุ่มกรรเชียงถามทิศพองรู้สึกตื่นเต้นเพราะเพิ่งมาเป็นครั้งแรก ข้างหนุ่มเจริญก็รู้สึกเช่นกันหากมิยอมแสดงออกด้วยเกรงคนอื่นจะหาว่าเป็นบ้านนอกเข้ากรุง

"ถึงแล้วที่เรือจอดนี่เค้าเรียกว่าท่าเตียนเวลาจะกลับเมืองสิงห์ต้องมาลงเรือที่นี่เรือแดงจะออกเวลาบ่ายสามถึงบ้านเราประมาณหกโมงเช้า ส่วนเรือเขียวออกสามทุ่มถึงบ้านเราสิบโมง ขากลับเรือแล่นทวนน้ำจึงใช้เวลามากกว่าขามา" ทิศพองอธิบายให้เพื่อนลูกชายฟัง ผู้โดยสารต่างพากันขนสัมภาระของตนขึ้นจากเรือคนเป็นพ่อค้าแม่ขายก็เตรียมขายสินค้าของตนซึ่งมีที่ขายเองและคนกลางมาซื้อไปขาย.....................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม