บทที่ ๓๐ เมตตะปริท
หลานชายลับสายตาแล้วยายก็หมดเรี่ยวแรงแข้งขาอ่อนปวกเปียกแม่จวนต้องเรียกลูกสาวเค้ามาประคองมารดาเข้ามาข้างในจะทำคนเดียวหรือก็ไม่ไหว หรือยายตัวใหญ่และอ้วนกว่า

"ยายเป็นลมหรือจ๊ะแม่" นางสาวจำแลงถามมารดา

"แม่เป็นลมหรือจ๊ะ" แม่จวนไม่แน่ใจจึงถามยายอีกต่อหนึ่ง

"สงสัยจะเป็นลม" คนอายุย่าง ๘๕ หลับตาตอบมีน้ำใส่ๆ ไหลออกมาจากหน่วยตาทั้ง ๒ ข้าง

"ก็ดีสิยายเป็นลมหน่ะดีจะได้ไม่ร้อน" นางสาวจำแลงโพร่งออกมา

คราวนี้ยายลืมตาด่าหลานสาวว่า "นางเด็กเวรไม่รู้จักกาละเทสะ แม่จวนทำไมไม่รู้จักอบรมบ่มนิสัยลูกสาวบ้าง" แม่จวนพลอยถูกตำหนิไปด้วย

"อย่าไปถือสาหาความอะไรกับมันเลยจ๊ะแม่ นางคนนี้มันไม่ค่อยเต็มบาทเต็มเต็งเหมือนชาวบ้านเค้า ทิศพองยังเรียกมันว่านางสามสลึง" ลูกสาวยายพูดเค้าข้างพี่สาวหนุ่มเจริญ
 
"เอาเลยช่วยกันลุมว่าข้าให้แหลกไปเลยข้าไม่เถียงแล้ว ประเดี๋ยวจะมาหาว่าข้าอักตัญญูไม่รู้บุญคุณคนอีก วันนี้อีจำแลงขอแสดงความกตัญญูให้แม่และยายด่าตามสบาย เชิญเลยจ้า" หล่อนลอยหน้าลอยตาท้าทาย.......................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม