บทที่ ๒๗ สามเกรอ
ยายกับหลานตื่นนอนพร้อมกันตอนตีสี่คนเป็นหลานเดินไปปลุกพี่สาวให้ลุกหุงข้าว นางสาวจำแลงไม่คุ้นต่อการตื่นแต่เช้ามืดจึงบ่นกระปอดกระแปด

"คนกำลังหลับสบายๆ ดันมาปลุกให้ตื่นบาปกรรมนะเอ็งหน่ะ"

"เอ็งนั้นแหละบาปนอกจากบาปแล้วยังจะหาผัวไม่ได้ผู้ชายที่ไหนเค้าจะเอาคนเกียจคล้านไปทำลูกทำเมีย คนอะไรไม่เรียกไม่ลุกไม่ปลุกไม่ตื่น" ประโยคหลังเค้าจำขึ้นใจด้วยเคยได้ฟังถ้อยคำเหล่านี้บ่อยๆ จากปากยาย

"จะหาผัวได้หรือไม่ได้มันก็ไม่หนักกระบานเอ็งหรอกนา สาวสวยอย่างจำแลงหาผังไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป"

"ถ้าคนอย่างเอ็งสวยล่ะก็ในตำบลนี้จะหาคนขี้แหร่ไม่ได้แม้แต่คนเดียว เอาล่ะข้าไม่อยากเถียงกับเอ็งให้เสียเวลากำลังปวดท้องขี้ข้าไปล่ะ" พูดจบก็เดินลงบันไดหลังบ้านเพื่อไปถ่ายทุกข์ คนเป็นพี่สาวได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ผู้เดียว บ้านยายทันสมัยกว่าบ้านอื่นๆ ที่อยู่ในระแวกเดียวกัน ด้วยว่าคนบ้านอื่นนั้นเมื่อต้องการถ่ายทุกข์ก็จะออกไปตามท้องไร่ท้องนาที่เรียกกันว่าไปทุ่ง ส่วนคนบ้านยายเพียงเดินลงบันไดหลังบ้านก็ถึงส้วมแล้ว ยายรอจนหลานขึ้นมานั่งล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้วจึงชวนเข้าห้อพระเพื่อสวดมนต์ทำวัตร

"เอ็งจะได้เดินทางด้วยความสวัสดีมีชัย" ยายบอก

"ไม่รู้ว่าผมจะจำได้หมดรึเปล่า คำทำวัตรเช้าหน่ะยาย" หนุ่มน้อยวิตก.................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม