บทที่ ๒๘ ลางบอกเหตุ
ภาพที่เห็นทำให้นางบัวไขแทบสิ้นสติ ชายร่างสูงใหญ่ผิวสีทองแดงท่าทางดุดันกำลังเดินตรงเข้ามาดวงตาแดงกล่ำจับจ้องที่ใบหน้าหล่อนอย่างประสงค์ร้าย หล่อนอยากวิ่งหนีหากก็ขยับเขยื่อนกายไม่ได้รู้สึกเหมือนถูกตรึงให้อยู่กับที่เมื่อร่างนั้นเข้ามาประชิดติดตัวมันก็เอื้อมมือใหญ่หยาบกร้านมาควักลูกตาด้านขวาของหล่อนมาถือไว้ส่งเสียงหัวเราะดังก้อง ขณะที่หล่อนร้องด้วยความเจ็บปวด ช่วยด้วยหล่อนกรีดเสียงและดิ้นรน

นายลานผุดลุกขึ้นนั่งพรางเขย่าร่างเมียรัก "บัวไข บัวไขเอ็งเป็นอะไรไป"

 เมื่อได้สติหล่อนก็โผกอดผัวไว้แน่นตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว " ทิศข้าๆ กลัว กลัวเหลือเกินหล่อนละล่ะละลัก"

"กลัวอะไรเอ็งคงจะฝันร้ายกระมัง"

คนเป็นเมียค่อยๆ ลืมตาขึ้นดูครั้งเห็นใบหน้าของผัวรักภายใต้เเสงจันทร์ข้างแรมที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างก็ใจชื้น "นี่ข้าฝันไปหรอกรึแต่ข้ายังเจ็บ เจ็บที่ตาข้างขวา" พูดพรางร่ำให้เมื่อนึกถึงความฝันทั้งเสียงและภาพยังติดหูติดตา

"ทิศข้ากลัวเหลือเกินช่วยข้าด้วย" หล่อนรำพันพรางซุกหน้ากับอกผัว

"ไม่ต้องกลัวอยู่กับข้าเอ็งไม่ต้องกลัวอะไรทั้งสิ้น ไหนลองเล่าให้ข้าฟังทีซิว่าเอ็งฝันว่าอะไร"...................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม