บทที่ ๒๙ ไปเรียนบางกอก
ก่อนหลานชายออกจากบ้านยายถามเป็นครั้งสุดท้ายว่า "ไอ้หนูเอ็งสวดกรณียเมตตะสูตรได้แล้วยัง"

"ได้ครับแต่ไม่ครบสูตรซัก ๑ ใน ๕ เห็นจะได้" หนุ่มน้อยตอบตามจริงเคยได้ยินยายสวดอยู่ทุกวันหากก็ไม่ได้สนใจจดจำ

"ยายก็ลืมกวดขันเอ็งในเรื่องนี้ ถ้าอย่างนั้นระหว่างที่นั่งไปในเรือทิศพองช่วยสอนลูกด้วยนะ" คนเป็นแม่ยายบอกลูกเขย

"ตกลงครับแม่ผมจะจัดการจดให้เค้าด้วยเรื่องนี้แม่ไม่ต้องห่วง" บิดาหนุ่มเจริญรับคำหนักแน่น

"เอ็งต้องจำให้ได้นะไอ้หนูสูตรนี้สำคัญมากเชียวแหละ"

"สำคัญยังไงครับยาย"

"ก็สามารถคุ้มครองภัยอันตรายต่างๆได้ นี่ถ้ามีเวลายายจะเล่าถึงความเป็นมาของสูตรนี้ให้ฟังแต่จนใจที่ทำไม่ได้ ประเดี๋ยวเอ็งจะพลาดเรือแดงเสียเปล่าๆ เอาอย่างนี้ก็แล้วกันทิศพองช่วยเล่าตอนที่อยู่ในเรือนะ" คนเป็นลูกเขยถูกสั่งงานอีก

"ครับ" สามีแม่จวนรับคำ ยายโปรดเขยคนนี้มากกว่าคนอื่นๆ เพราะนอกจากเค้าจะตระหนี่ถี่เหนียวเหมือนยายแล้วยังเป็นคนธรรมะธรรมโมเหมือนกันอีก........................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม