บทที่ ๒๔ ตาแป๊ะซ้ง
ตอนสายของวันรุ่งขึ้นนายเจริญไปทำงานที่บ้านตาแป๊ะซ้งเป็นวันที่ ๒ เค้าหิ้วกระเต็งเหล็กเดินไปยังหนองน้ำเพื่อหาหอย จักการโกยดินโคลนมาใส่ก้นภาชนะดังที่วางแผนไว้ตั้งแต่วันวานเพียงครึ่งชั่วโมงเค้าก็สามารถงมหอยได้เต็มกระเต็งเพราะมีดินโคลนอยู่ครึ่งนึงแล้ว แทนที่จะรีบกลับมาที่เล้าเป็ดเค้ากลับคิดว่า ตาแป๊ะจะสงสัยว่าทำไมมันถึงเร็วนักเราจะต้องถ่วงเวลาด้วยการหาปู่หอยตัวนั้น เค้าหมายถึงหยอโข่งตัวมหึมาที่ได้นำมาปล่อยเมื่อเย็นวานหลังจากสลักชื่อเจริญ จรูญรัตน์ไว้ที่เปลือกของมันแล้ว เวลาผ่านไปอีก ๑ ชั่วโมงเค้าก็ไม่อาจหาปู่หอยพบหนุ่มน้อยรู้สึกหงุดหงิดด้วยผิดหวัง

"มันไปอยู่ที่ไหนของมันนะ ชั่วคืนเดียวจะหนีไปอยู่ไกลแค่ไหนเชียว หรือว่าคนอื่นมาจับเอาไปให้เป็ดกินเสียแล้ว" เค้าเริ่มกังวนเพราะเชื่อในเรื่องโชครางเหมือนชาวบ้านทั่วๆ ไป ชื่อของเค้าอยู่บนเปลือกหอยตัวนั้นหากมันตายย่อมหมายความว่าตัวเค้าจะต้องตายไปด้วย

"เหลวไหลนามันคงยังไม่ตายหรอกใครจะโง่ถึงขนาดไปฆ่าปู่หอย ยิ่งมีชื่อคนอยู่เค้าก็ต้องถือเคล็ด" เค้าคิดงุ่นง่านอยู่คนเดียว...................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม