บทที่ ๒๒ ทรัพย์เคลื่อนที่ได้
"ไอ้หนูอย่าเดินเรือนดังทรัพย์จะหนี" ยายบอกหลานเมื่อหนุ่มน้อยเดินลงส้นตึงๆ จนบ้านสะเทือนขณะลุกออกไปยังสำรับในครัว

"ไม่หนีหรอกยายเดินเบาๆ ตางหากล่ะทรัพย์ถึงจะหนี"

"ยังจะมีหน้ามาเถียงอีกแหนะ เอ็งหนิยิ่งว่าก็เหมือนยิ่งยุ ยิ่งดุก็เหมือนยิ่งดื้อ เด็กอะไรให้ผู้ใหญ่บ่นจนปากเปียกปากแฉะอยู่ได้เรื่องเดินเรือนนี่ยายพูดมาเป็นร้อยๆ ครั้งแล้วตอนเด็กๆ ดูเหมือนว่าสอนง่ายกว่านี้" ยายบ่นยืดยาวหนุ่มน้อยยิ้มรับอย่างอารมณ์ดี ต้องทำอารมณ์ให้ดีเข้าไว้ก่อน เพราะพรุ่งนี้เป็นวันพระวันที่ยายไม่อยู่บ้านและเค้าจะจัดการขโมยทองไปขาย บัดนี้เค้าเลิกเล่นโยนหลุมแล้วแต่หันมาเล่นถั่วโปแทน เรื่องการพนันขันต่อเค้าชอบนักเเต่เล่นทีไรเจ้งทุกทีขอยืมคำของยายมาใช้หน่อยเถอะ

"ยายครับผมไม่ได้เถียงนะครับแต่ผมพูดความจริงถ้ายายจะไปขโมยเงินใครเค้าหน่ะ เดินดังๆ เจ้าของบ้านก็รู้ตัวแต่ถ้าย่องเบานะสบายมากเจ้าของเค้าไม่รู้เลย ผมถึงพูดว่าเดินเบาๆ ทรัพย์ถึงจะหนียังไงล่ะ" เค้านึกถึงคืนวันที่ขโมยเงินในปี๊บของยายโดยใช้วิธีเดินเบาที่ยายสอน ขวาย่างหนอ ซ้ายย่างหนอ

"เอ็งไม่ต้องมาทำพูดยอกย้อนหรอกถึงยังไงยายก็ไม่เห็นดีเห็นงามไปกับเอ็ง....................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม